อ้อนรักท่านประธานซาดิสต์ นิยาย บท 16

ตอนนี้มือของท่านประธานเลื่อนแขนข้างหนึ่งของเค้ามาโอบฉันไว้ ฉันพยายามผลักร่างของเค้าออกไปอย่างงุ่มง่ามแบบคนเมา

ฉันจะเป็นแบบนี้ไปอีกนานไมนะ ฉันไม่อยากให้เค้าเห็นฉันในสภาพแบบนี้เลย ในสภาพแบบไหนเหรอ ? ก็สภาพผู้หญิงขี้เมาแบบนี้ยังไงล่ะ

"ผมว่าเหมือนคุณจะเดินไม่ไหวนะ คุณต้องการให้ผมอุ้มคุณและขับรถพาคุณไปส่งที่คอนโดหรือเปล่า ?

"ไม่ค่ะฉันยังไหวอยู่ และที่สำคัญฉันมากับเพื่อน "

"เพื่อนผู้ชายของคุณคนนั้นน่ะเหรอ คนที่เค้าพยายามจะลวนลามคนเมาคนนั้นน่ะเหรอคือเพื่อนของคุณ"

"คุณพูดอะไรกรุณาให้เกียรติเพื่อนของดิฉันด้วยนะคะ แซมเป็นผู้ชายที่ดีมาก เค้าเป็นสุภาพบุรุษ และเขาก็อาจจะเป็นคนที่ใช่สำหรับฉัน"

"ความที่ว่าเป็นสุภาพบุรุษของคุณคือพยายามจะลวนลามผู้หญิงที่กำลังเมาอย่างนั้นนั่นเหรอ ถ้าผมไม่มาเห็นผมคิดว่าเค้าคงไม่หยุดอยู่ที่การจูบคุณละมั้ง เค้าคงจะพาคุณไปต่อที่อื่น ! และคนอย่างเค้าไม่มีทางเป็นคนที่ใช่สำหรับคุณแน่นอน คุณอย่ามาหลอกผมเลย ผมดูออก "

"เหมือนกับคุณหรือเปล่าคะคุณลีโอนาร์โด !

" เหมือนกับผมยังไงไม่ทราบ " น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองใจ

" ก็ไม่อยากหยุดอยู่ที่การจูบไง และคนอย่างคุณก็ซื้อผู้หญิงราวกับสินค้ายังไงล่ะ "

ฉันพูดดักทางเขาและสวนกลับอย่างเจ็บแสบ

เขาได้แต่งเงียบแล้วก็สะบัดหน้าไปทางอื่น เมื่อเขาสะบัดหน้านี้แล้วฉันเองก็พยายามจะเดินหนีเค้าอีกครั้ง แต่ให้ตายสิทำไมขาของฉันถึงก้าวไม่ออก

ฉันอยากรู้ว่าที่ขาฉันก้าวไม่ออกเป็นเพราะว่าฉันเมาหรือเป็นเพราะว่าผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉันกันแน่

"ท่านประธานคะ ฉันขอโทษนะคะสำหรับเรื่องที่ผ่านมา"

ตอนนี้ฉันมองไปที่ท้ายทอยของเค้าเนื่องจากเค้าหันหลังให้ฉันอยู่ เมื่อได้ยินแบบนี้เค้าก็หันหน้ามาหาฉันแล้วก็ตั้งไจฟัง

"คุณขอโทษผมเรื่องอะไรเหรอสเตฟานี่"

ตอนนี้เค้ากำลังเรียกชื่อเต็มของฉันอยู่

"ฉันขอโทษที่เมื่อสักครู่นี้ฉันโทรไปต่อว่าคุณเรื่องเมื่อตอนกลางวัน ฉันขอโทษจากใจจริงๆค่ะ ฉันไม่อยากให้คุณไล่ฉันออก เพราะฉันเองก็ไม่อยากไปหางานใหม่ ฉันยังอยากทำงานที่บริษัทนี้อยู่ฉันก็เลยขอโทษคุณคุณจะยกโทษให้ฉันได้ไหม ?

"ผมไม่ยกโทษให้คุณหรอกนะสเตฟานี่"

เขามองตาฉัน

"ไม่เป็นไรค่ะ ถ้ายังงั้นสงสัยดิฉันคงจะตั้งความหวังสูงเกินไป !

ตอนนี้ฉันอยากจะร้องไห้แล้วแทรกแผ่นดินแล้วมุดหนีไปจากตรงนี้เสียจริง ฉันไม่อยากเห็นหน้าผู้ชายคนนี้อีกแล้วคำพูดของเขาช่างดูราบเรียบแต่เหมือนมีดกรีดลงไปกลางดวงใจฉัน มันเจ็บปวดเสียเหลือเกิน

"คุณรู้บ้างไหมทำไมผมถึงไม่ยกโทษให้คุณ ?

"ฉันไม่อาจไปรับรู้ถึงจิตใจท่านประธานได้หรอกค่ะเพราะท่านประธานอยู่สูงเกินไป !

"คุณไม่อยากรู้เหตุผลจริงๆน่ะเหรอ ?

"ใช่ค่ะ ฉันไม่อยากรู้ ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ยกโทษให้ฉันก็ไม่เป็นไร อยากจะไล่ออกก็ไล่ไปเลย ฉันไม่สนใจคุณแล้ว"

"เดี๋ยวสิฟังผมก่อน ที่ผมไม่สามารถยกโทษให้คุณได้เป็นเพราะว่าผมไม่ได้โกรธหรือว่าโมโหอะไรคุณเลย เพราะฉะนั้นเมื่อผมไม่โกรธอะไรคุณแล้วผมจะยกโทษให้คุณได้ยังไงกันฮะ "