อ้อนรักท่านประธานซาดิสต์ นิยาย บท 17

ฉันตื่นขึ้นมาในอีกวันบนเตียงนุ่ม ฉันลืมตาชั่วขณะหนึ่งก็รู้สึกสงบและสบายใจ ฉันมองไปกับบรรยากาศโดยรอบที่ฉันไม่คุ้นเคย

ฉันได้แต่มองเพดานและบรรยากาศรอบห้องนอน โห ! ฉันนึกไม่ออกรู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหนกันแน่ หัวเตียงหัวรูปสิงโตใหญ่มหึมา มันช่างดูคุ้นๆอย่างประหลาดใจ

ห้องนอนนี้ทั้งใหญ่และโปร่งตกแต่งอย่างหรูหรา เตียงนอนสีน้ำตาล ภายในใจของฉันได้แต่คิดว่าเหมือนกับว่าฉันเคยเห็นบรรยากาศแบบนี้มาก่อน

แล้วที่นี่มันคือที่ไหนกันนะ ? ตอนนี้สมองของฉันเริ่มปะติดปะต่อและพยายามรวบรวมความทรงจำทั้งหมดสำหรับเรื่องเมื่อคืนที่ผ่านมา

บ้าไปแล้ว ! ตอนนี้ฉันตกใจว่าฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ฉันได้แต่คิดในใจว่าไม่นะ คงไม่ใช่แบบที่ฉันคิดนะ ที่นี่คือบ้านของท่านประธานลีโอนาร์โดอย่างนั้นเหรอ ?แย่แล้ว ! ขออย่าให้มันเป็นแบบที่ฉันคิดนะ !

ตอนนี้ฉันคิดได้ว่าอย่างแรกเลยคือฉันอกหักจากเขาฉันรู้สึกเสียใจ อย่างที่สองต่อมาก็คือฉันโทรศัพท์ไปต่อว่าเขาเรื่องที่เค้าปั่นป่วนหัวใจฉันเล็กน้อยและเรื่องที่ใหญ่ที่สุดก็คือเรื่องที่ฉันปฏิเสธที่เค้าบอกว่าชอบฉันไปแล้ว

ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย ตายแน่ๆ !

ตอนนี้ร่างกายของฉันกำลังสวมแค่เสื้อกล้าม ของใครบางคนอยู่ เหมือนเจ้าของมันคือผู้ชายตัวโตๆ เสื้อชั้นในและกางเกงในฉันไม่ได้ใส่

ตอนนี้ภายในใจของฉันรู้สึกอับอายและจำไม่ได้ว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แล้วเจ้าของเสื้อคนนี้คือใครกัน หวังว่าคงไม่ใช่ลีโอนาร์โดคนนั้นหรอกนะ ! พระเจ้าแย่แล้ว !

ตอนนี้ฉันชำเลืองมองไปที่โต๊ะหัวเตียงมีน้ำเปล่าหนึ่งแก้วกับยาสองเม็ดวางอยู่ ฉันหยิบขึ้นมาดูก็รู้ได้ทันทีว่ามันเป็นยาแก้เมาค้าง ฉันลุกขึ้นนั่งแล้วหยิบยาขึ้นมากินแล้วตามด้วยการดื่มน้ำตาม ตอนนี้ทั้งยาและน้ำได้ลงไปที่คอแล้วร่วงลงไปที่กระเพาะอาหารของฉันแล้ว

ตอนนี้ฉันได้ยินเหมือนเสียงคนเปิดประตูเข้ามา

คลิ๊ก !!!

แกร๊ก !

หัวใจของฉันหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มแล้วคนร่างใหญ่ก็เดินเข้ามาใกล้ใกล้ฉันอย่างช้าๆ ฉันรับรู้ได้ทันทีว่าฉันได้มาอยู่ที่บ้านของท่านประธานจริงๆด้วยและตอนนี้ท่านประธานก็เหมือนจะอยู่ในชุดออกกำลังกาย

เค้าใส่กางเกงวอร์มสีน้ำเงิน กับเสื้อกล้ามสีขาว ซึ่งเต็มไปด้วยเหงื่อ ผมของเขาก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ ตอนนี้เค้ากำลังเดินมาหาฉัน ฉันสูดลมหายใจลึกลึกเข้าเต็มปอด

"สวัสดีตอนเช้าครับคุณสเตฟานี่"

เค้าทักทายฉันในขณะที่เขาเดินเข้ามาใกล้กับฉัน

"ค่ะท่านประธาน" ....ฉันกรอกตาใส่เขา

"ถ้าคุณเรียกผมว่าท่านประธานอีกผมจะไล่คุณออก ผมบอกแล้วไงว่าอยู่นอกบริษัทให้คุณเรียกผมว่าลีโอ"

เมื่อเขาพูดแบบนี้ฉันจึงได้แต่พยักหน้า

"ขอโทษค่ะฉัน...จะจำเอาไว้แล้วไม่พูดผิดอีก"

"ดีมากคุณสเตฟานี่ ตอนนี้ผมอยากรู้ว่าหัวของคุณรู้สึกยังไงบ้าง"

"ฉันยังจำอะไรไม่ค่อยได้ค่ะ...ยังปวดหัวอยู่นิดหน่อย"

ฉันบอกแบบนี้สายตาของเขาก็มองไปที่หัวเตียง ที่โต๊ะข้างเตียงของฉันที่กำลังนั่งอยู่บนเตียง

"ยาไม่อยู่แล้วแสดงว่าคุณกินมันแล้วใช่ไหม ?

"ใช่ค่ะตอนนี้ยาทั้งสองเม็ดอยู่ที่กระเพาะอาหารของฉันแล้วมั้งคะ"

ฉันบอกกับเขา

"คุณคงไม่ว่าผมนะที่ผมไม่ได้ไปส่งคุณที่คอนโด แต่พาคุณมาที่บ้านของผมแทน ?

"ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้มันก็ดีกว่าพี่ฉันควรจะเป็นค่ะ"