อ้อนรักท่านประธานซาดิสต์ นิยาย บท 6

ฉันนั่งอยู่ที่เก้าอี้เหล็กที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่งซึ่งไม่ไกลจากคอนโดฉัน ฉันนั่งลงและหลับตาเงยหน้าขึ้นฟ้า เอาคอพาดไปที่พนักพิงแล้วก็หลับตา

ฉันรู้สึกดีมากหลังจากที่ทานอาหารและดื่มเครื่องดื่มเพื่อคลายความเมาค้างแล้วเมื่อลืมตาขึ้นมาอีกทีเมื่อฉันก็รู้สึกเหมือนมีใครคนหนึ่งได้มานั่งข้างๆกับดิฉัน

เมื่อลืมตาขึ้นฉันจึงได้ชำเลืองมองไปที่เก้าอี้เหล็กยาวจึงได้เห็นว่าท่านประธานลีโอนาร์โดนั่งอยู่กับเก้าอี้เหล็กตัวยาวที่ฉันนั่งอยู่ในขณะนี้

" ท่านประธาน " ฉันอุทานออกมาเบาๆ

ตอนนี้สายตาของฉันกับท่านประธานนิ่งอยู่และสายตาของเราทั้งสองคนกำลังประสานกันอยู่เค้าได้แต่นั่งจ้องฉันตาเขม็ง ฉันได้แต่กระพืบตาถี่ๆ

ฉันคิดในใจว่าตอนนี้ฉันกำลังละเมอถึงผู้ชายคนนี้อยู่หรือเปล่านะ ทำไมมองไปที่ไหนก็ได้เห็นแต่ใบหน้าของเขาตามมาหลอกหลอนฉัน

ฉันหลับตาแล้วลืมตาอีกหลายครั้งก็ยังพบว่าเป็นท่านประธานลีโอนาร์โดนั่งอยู่กับเก้าอี้เหล็กตัวยาวตัวเดียวกันกับฉันอยู่ ตอนนี้หัวใจของฉันแทบจะวาย ช็อคไปมากมายเมื่อได้รู้แล้วว่าท่านประธานตัวเป็นเป็นนั่งอยู่ที่เก้าอี้เหล็กตัวยาวตัวเดียวกับฉัน

ท่านประธานใส่ชุดสบายๆ เหมือนคนที่มาวิ่งจ๊อกกิ้งที่เขาของท่านประธานมีผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กๆพาดอยู่ที่ลำคอ

"เอ่อ... ท่านประธานมาที่นี่ได้ยังไงคะ ? ฉันถามท่านประธานด้วยความสงสัย

"ผมมาออกกำลังกายที่นี่เป็นประจำ...ผมแปลกใจนะที่เจอคุณที่นี่ " ...สายตาของเขามองมาที่ฉันนิ่ง

บ้าจริง !!! ตอนนี้หัวใจของฉันกำลังเต้นรัวอีกแล้วเพราะผู้ชายคนนี้

ฉันสะบัดศรีษะเพื่อเรียกสติตัวเองกลับมาทำไมฉันต้องรู้สึกหน้าแดงด้วยนะเมื่อได้ยินเสียงของผู้ชายคนนี้

ส่วนเค้าก็ได้แต่จ้องตาฉันเอาโดยไม่ละสายตาเลยด้วยซ้ำ ฉันประหลาดใจมากที่เจอเขาและเรายังเค้านั่งเก้าอี้ตัวเดียวกับฉันในขณะนี้

"อ่อ คะ"......

"คุณชื่อว่าอะไรนะผมจำไม่ได้"

"ดิฉันชื่อสเตฟานี่ลอว์เรนซ์ ค่ะท่านประธาน"

"แล้วคุณมีชื่อเล่นไหม"