อ้อนรักท่านประธานซาดิสต์ นิยาย บท 7

ตอนนี้ฉันอยากจะมีเวทมนตร์หายเข้าไปสิงอยู่ในตัวของท่านประธานเสียจริง ฉันอยากเข้าไปอยู่ในหัวใจของเขาหรือหัวสมองของเขาฉันอยากรู้ว่าตอนนี้เค้าคิดยังไงกับฉันกันแน่ ทำไมเค้าถึงได้รู้สนใจและคำพูดของเค้าเหมือนกำลังจีบฉันอย่างนั้นแหละ

"คุณพักอยู่กับใคร"

"ดิฉันพักอยู่คนเดียวค่ะ"

"พ่อแม่ของคุณคงจะพอมีฐานะสินะที่ซื้อคอนโดให้กับลูกแล้วให้ลูกมาเรียนแยกบ้านอยู่แบบนี้ ?

"ไม่ใช่หรอกค่ะท่านประธาน.....คอนโดแห่งนี้ฉันเก็บเงินด้วยน้ำพักน้ำแรงซื้อมาในขณะที่มาเรียนอยู่ที่กรุงเทพที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้คะ .... ที่บ้านของดิฉันไม่ได้ร่ำรวยค่ะแค่พอมีพอกินค่ะ"

"ถ้าอย่างนั้นคุณก็เป็นคนแถวนี้ล่ะสิ"

"คะ "......ฉันรับคำสั่นๆ

"คุณเกิดที่นี่เลยหรือเปล่า"....เขาถามต่อไม่หยุด

"ฉันไม่ได้เกิดอยู่ที่นี่ค่ะ...ดิฉันเป็นคนเพชรบุรีค่ะ...แต่พอดีฉันสอบชิงทุนของมหาวิทยาลัยได้ค่ะ.....ฉันก็เลยต้องเข้ามาอยู่ที่กรุงเทพค่ะแล้วฉันจะซื้อคอนโดพี่พักอาศัยค่ะ"

ฉันได้บอกกับท่านประธานส่วนท่านประธานก็ได้แต่พยักหน้ารับรู้ เมื่อตอบคำถามท่านประธานเสร็จฉันก็ได้เบือนหน้าหนีไปอีกทาง

ฉันไม่อยากเห็นหน้าท่านประธานเลย เพราะยิ่งมองมองหน้าเขาพูดคุยกับเขาหัวใจของฉันมันก็แทบจะระเบิดออกมาด้วยอาการแน่นอก

"ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้มีอิทธิพลต่อฉันมากมายเพียงนี้นะ"

ฉันได้แต่คิดในใจ

"การมาฝึกงานที่บริษัทของผมเป็นยังไงบ้างครับ ?

เค้าถามฉันพร้อมกับส่งยิ้มให้กับฉัน ตายแล้ว !!! หัวใจฉันจะวาย ขนาดเค้าไม่ยิ้มให้อกยังแทบจะระเบิดแล้ว ตอนนี้เค้ายิ้มให้กับฉันฉันอยากจะบ้าตาย อยากจะกัดลิ้นตายไปตอนนี้เลย