อ้อนรักท่านประธานซาดิสต์ นิยาย บท 106

"ผมเดินออกมาจากโรงพยาบาลด้วย ความรู้สึกที่หลากหลาย ทำไมผมถึงได้รู้สึกเจ็บได้ขนาดนี้ มันเจ็บ ! ใช่แล้ว...มันคือความเจ็บปวด เจ็บที่อกข้างซ้าย แบบนี้ใช่ไหมที่เค้าเรียกว่าความรัก...ตอนนี้ผมได้แต่ถามตัวเองว่าผมรักเธอใช่ไหม...ตัวผมไม่เคยมีความรักมาก่อน ผมมีแต่เป็นผู้ครอบครองจนเคยตัว...ผมจึงไม่รู้ว่าความรู้สึกรักมันเป็นยังไง....รู้สึกรัก รู้สึกอกหักมันเป็นยังไง ? วันนี้ผมได้รู้แล้ว ! ทั้งที่ความเป็นจริงแล้วผมออกจากโรงพยาบาลกลับบ้านไปแล้วด้วยซ้ำ แต่ผมก็ให้ลูกน้องขับรถกลับมาดูแลเธอด้วยความเป็นห่วง...แต่เมื่อเข้าไปในห้องพักผู้ป่วยแล้วผมต้องเห็นภาพบาดตาบาดใจเขาทั้งสองคนกอดกันอยู่ตำตาตำใจ....ด้วยความโมโหหึงหวงของผมที่มีต่อเธอเรื่องราวมันถึงบันปลายใหญ่โตขึ้นมาทุกอย่าง.... ผมรู้แล้วว่าทั้งสองคนรักกัน.....แล้วต่อไปนี้ผมจะไม่ไปยุ่งกับเธออีกแล้ว....ผมจะปล่อยเธอไปตามทางของเธออย่างที่เธอต้องการกับคนที่เธอได้เลือกแล้ว ... " ผมพูดกับตัวเอง

"นายครับจะกลับบ้านเลยเหรอครับ"

เขาพยักหน้าให้ลูกน้อง

"นายไปทำแผลที่ห้องประถมพยาบาลของโรงพยาบาลก่อนไหมครับ"

ลูกน้องคนสนิทถามด้วยความเป็นห่วง

"ไม่เป็นไร ! กลับบ้านเลยแค่นี้ไกลหัวใจเยอะ"

เค้าบอกออกไป ส่วนลูกน้องได้แต่มองหน้ากันเป็นห่วงเจ้านายตัวเอง

เมื่อขึ้นรถมาลีโอนาโด้ได้แต่นั่งมองข้างถนนด้วยหัวใจที่เม่อลอย เค้าได้แต่พูดว่าเค้าทำได้ถูกต้องที่สุดแล้ว คือปล่อยให้เธอไปมีความสุขกับคนที่เธอรัก

ลูกน้องได้แต่มองหน้ากันในขณะขับรถแต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไรอีกเลยจนกระทั่งถึงคฤหาสน์หลังงามของลีโอนาโด

"เจ้านายครับถึงบ้านแล้วครับ"

ลูกน้องได้บอกเมื่อรถจอดที่ประตูใหญ่หน้าบ้าน ลูกน้องได้เปิดประตูรถให้แล้วยืนทำความเคารพ

ทันทีที่เขาได้เดินเข้าไปภายในบ้านลูกน้องคนสนิทเดิมตามไปด้วยความที่เป็นห่วงเจ้านาย ลูกน้องคุณตัดสินใจพูดความจริงออกมาทั้งที่พูดแล้วอาจจะนายเตะก็เป็นไปได้ แต่ด้วยความรักเจ้านายจึงจำเป็นต้องพูด

"เจ้านายครับผมขอพูดอะไรนิดหน่อยได้ไหมครับ"

เขาหันกลับมามองคนที่เดินตามมา

"อย่าหาว่าผมยุ่งเรื่องเจ้านายเลยนะครับ"