อ้อนรักท่านประธานซาดิสต์ นิยาย บท 119

เสียงโทรศัพท์ของสเตฟานี่ดังขึ้นในขณะที่หญิงสาวนั่งทานข้าวมื้อกลางวันอยู่กับโจนาธาน

เมื่อหญิงสาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูปรากฏว่าเป็นลีโอนาร์โดที่โทรเข้ามา หญิงสาวได้แต่ลอบถอนหายใจ

"โทรศัพท์ดังนานแล้วทำไมไม่รับโทรศัพท์ล่ะ"

โจนาธานถามสเตฟานี่

"เบื่อค่ะ...คุยแต่เรื่องเดิมๆ"

"พี่ว่าเราคุยกับเขาให้มันจบกันไปเลยดีกว่าอย่าปล่อยให้เรื่องมันคาราคาซังอยู่เลย คุยแล้วก็เคลียร์กันไปเลยมันจะได้จบ"

"เวลาที่เคทคุยกับเขามันไม่เคยจบหรอกค่ะ เพราะเขาคือคนที่เอาแต่ใจตัวเองไม่ยอมรับฟังความคิดเห็นของคนอื่นเลย เคทก็เลยไม่อยากจะคุยกับเขาแล้วค่ะ เบื่อมากเลย"

หญิงสาวทำหน้าเซ็ง

"รับโทรศัพท์เถอะ ถ้าเคทไม่ยอมรับโทรศัพท์ก็จะไม่รู้ว่าเค้าคิดอะไรอยู่นะ"

เมื่อโจนาธานบอกแบบนี้หญิงสาวจึงพยักหน้าแล้วโทรศัพท์ก็ดับลงไป

"เห็นไหมคะมันดับพอดีเคทไม่รับแล้วค่ะ ไม่อยากจะคุย"

เมื่อหญิงสาวพูดจบโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาใหม่ทันที โจนาธานได้แต่พยักหน้าบอกให้หญิงสาวรับโทรศัพท์ ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจรับโทรศัพท์

"ว่าไงคะ "

เธอกรอกเสียงลงไป

"ที่รักครับผมคิดถึงนะ ผมอยากจะขอโทษ ผมรักคุณและผมอยากจะบอกคำนี้กับคุณมาโดยตลอด"

"พอเถอะค่ะ...ฉันไม่อยากจะฟังคำโกหก"

"ผมรักคุณจริงๆนะ เพียงแต่ผมยังไม่รู้ใจตัวเองก็แค่นั้นเอง ผมรักคุณเสมอนะครับที่รัก"

เมื่อได้ยินแบบนี้หญิงสาวได้แต่ถอนหายใจแล้วก็ไม่พูดอะไรออกมาอีกเลย

"ทำไมเงียบไปล่ะครับ มีอะไรหรือเปล่าหืม....."

เค้าถามด้วยความเป็นห่วง

"ฉันไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ ฉันก็เป็นคนเดิมของฉันนั่นแหละ เพียงแต่คุณนั่นแหละเป็นอะไรของคุณ คุณไม่ต้องพยายามมาทำดีกับฉันเพียงเพราะว่าพ่อแม่บังคับหรอกนะคะ กลับไปเป็นคนคนเดิมเถอะ สิ่งที่เสียไปแล้วสิ่งที่ผ่านไปแล้วฉันจะลืมมันให้หมด"

"คุณพูดอะไรแบบนี้ ผมรักคุณ ผมรักคุณคนเดียว หรือคุณต้องการให้ผมไปหาคุณแล้วคุกเข่าตรงหน้าแล้วสาบานก็ได้ว่าผมรักคุณคนเดียวเท่านั้น จากนี้และตลอดไปผมจะมีคนแต่เพียงคนเดียว ผมจะเป็นคนใหม่เพื่อคุณ ผมจะทำทุกสิ่งทุกอย่างในแบบที่คุณชอบในแบบที่คุณอยากเป็น ทำในสิ่งที่คุณอยากทำผมจะไม่บังคับฝืนใจคุฯอีกแล้ว".... เขาพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

"อย่าเลยค่ะไม่ต้องทำอย่างนั้นหรอก "

"แสดงว่าสิ่งที่ผมพูดไปคุณไม่เชื่อผมเลยใช่ไหม ?...เขาตัดพ้อ

"ไม่ใช่ว่าฉันไม่เชื่อค่ะ ขอเวลาฉันหน่อย ฉันเพียงแค่สับสน"

"คุณไม่ต้องสับสนหรอก เพราะสิ่งที่ผมพูดมันคือความจริง"

ตอนนี้หญิงสาวอ่อนอกอ่อนใจว้าวุ่นแล้วลูบไปที่หน้าท้องของตัวเอง

"ผมขอโทษในสิ่งที่ผ่านมาที่ผมได้ทำร้ายคุณทั้งร่างกายและจิตใจ แต่ให้คุณรู้ไว้ด้วยว่าการที่ผมทำแบบนั้นกับคุณมันก็เหมือนผมเอามีดกรีดหัวใจตัวเองไปด้วยเหมือนกัน ผมเองก็เจ็บช้ำไม่น้อยมากไปกว่าคุณเลยผมรักคุณมาโดยตลอดนะคุณเชื่อผมนะว่าผมรักคุณจริงๆ"... เขาพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

แล้วคนทั้งคู่ก็วางโทรศัพท์ลงไป สเตฟานี่ได้แต่มองโทรศัพท์แล้วก็ส่ายศีรษะเบาเบา

"เค้าว่ายังไงบ้าง"... โจนาธานถามขึ้นขณะที่หญิงสาววางโทรศัพท์ไปแล้ว

"อย่าไปสนใจเลยค่ะพี่...คำพูดที่ออกมาจากปากเค้าเชื่อไม่ได้หรอกค่ะ เค้าโดนคุณท่านทั้งสองบังคับให้มาพูดกับเคทมากกว่าค่ะเคทไม่เคยลืมหรอกค่ะว่าเค้าทำอะไรไว้กับเคทบ้าง"

"พี่ว่าถ้าให้อภัยเขาได้แล้วเคทกับลูกมีความสุขก็ควรจะอภัยให้แก่กันนะ ครอบครัวจะได้กลับมาเป็นครอบครัวที่มีทั้งพ่อนะ"

โจนาธานตัดสินใจพูดในขณะที่หัวใจของเค้าก็กำลังเศร้า แต่เค้าได้แต่พูดในสิ่งที่มันถูกต้องและจำเป็น

"แล้วถ้าเคทต้องตกนรกไปตลอดชีวิตละคะ ส่วนลูกของเคทมีความสุขไปตลอดชีวิตแบบนี้มีนดีเหรอคะพี่ เค้ายังเป็นผู้ชายคนเดิมเหมือนเดิมตลอด บังคับขู่เข็ญตลอดแล้วถ้าเกิดวันใดวันนึงเค้ากลับไปเจ้าชู้เหมือนเดิม แล้วลูกของเคทละคะ เขาก็ต้องมารับรู้แล้วเจ็บปวดไปกับแม่ด้วยอย่างนั้นนั่นเหรอคะพี่ มันยุติธรรมแล้วหรอคะ"

สเตฟานี่มองหน้าโจนาธาน ชายหนุ่มถึงกับอึ้งไปทันทีกับคำพูดของหญิงสาว

"แล้วเคทได้บอกเรื่องนี้กับพ่อแม่ของเคทหรือยัง"

"คุณพ่อคุณแม่ทราบนานแล้วค่ะ เพราะว่าพ่อแม่ของเค้าไปที่บ้านค่ะ แล้วแสดงความรับผิดชอบ แต่พ่อแม่ของเคทก็บอกแล้วค่ะว่าหลานคนเดียวเลี้ยงได้ไม่เป็นไร "

"ท่านทั้งสองกับเคทนี่เข้มแข็งพอๆกันเลยนะ"...โจนาธานยิ้มเพื่ออยากให้สเตฟานี่ผ่อนคลาย

"เคทกะว่าจะทำงานกับพี่จนลูกในท้องของเคทได้ซักห้าเดือนเคทก็จะกลับไปอยู่ที่ต่างจังหวัดค่ะ ไม่กล้าอยู่คนเดียวเหมือนกันค่ะ เพราะไม่เคยตั้งท้อง ถ้าไปอยู่กับคุณพ่อคุณแม่จะได้มีคนคอยอยู่เป็นเพื่อนค่ะ"

"ไม่ว่าเคทจะเอายังไงพี่ก็คอยยืนเคียงข้างเคทตลอดนะ ทานข้าวดีกว่าตัวเล็กในท้องคงจะหิวมากแล้ว..... "

หลังจากนั้นก็ไม่มีเสียงพูดคุยกันอีกเลยต่างคนต่างก้มหน้าทานอาหาร