อ้อนรักท่านประธานซาดิสต์ นิยาย บท 12

"คุณลีโอคะ ฉันว่าเราหยุดคุยเรื่องส่วนตัวกันเอาไว้เพียงเท่านี้เถอะค่ะ"

ตอนนี้ฉันเริ่มจะรำคาญท่านประธานเข้าให้แล้วและตอนนี้ฉันก็เริ่มจะเหวี่ยงเขาแล้วด้วย

"คุณรู้ตัวเองบ้างไหมว่าคุณเป็นผู้หญิงที่น่าสนใจมากๆ ที่ผมถามคุณมาทั้งหมดก็เป็นเพียงบททดสอบบทหนึ่งก็เท่านั้นเอง ผมแค่อยากเห็นการตอบคำถามของคุณและผมคิดว่าคุณเป็นคนที่ควบคุมตัวเองได้ดีมากๆ ผมขอชื่นชมคุณจริงๆ"

ตอนนี้ฉันได้แต่ตกใจในคำตอบของท่านประธาน เค้ากำลังบอกว่าสิ่งที่เค้าถามฉันมาทั้งหมดตั้งแต่อยู่ที่สวน สาธารณะเค้าแค่แกล้งฉันหลอกถามฉันเพื่อที่จะดูปฏิกิริยาการตอบโต้ของฉันเพียงเท่านั้นอะนะ หืม !! ฉันโกรธจริงๆแล้วนะ !!

ตอนนี้ฉันได้แต่ยกกาแฟขึ้นมาดื่มด้วยความโมโห กาแฟเย็นๆอาจจะดับความโมโหของฉันได้ ฉันรีบดื่มมันให้หมด จะได้ไปจากตรงนี้เร็วๆเสียที เค้าได้บอกกับฉันและตอนนี้ใจฉันกำลังขุ่นมัว

"ผมชอบคุณนะ"

สาดดดดดดดด

กาแฟปั่นออกจากปากฉันและพุ่งไปที่หน้าเขาเต็มๆ ฉันสำลักกาแฟจนไอออกมาใส่หน้าอย่างแรง

เขารีบหยิบผ้าเช็ดหน้าของตัวเองจากเสื้อโค้ดของฉัน แล้วรีบเช็คไปที่ปากให้กับฉัน แล้วฉันก็รีบคว้าผ้าเช็ดหน้านั้นเอาไว้

ตอนนี้กาแฟที่ปากของฉันได้พุ่งเข้าหาใบหน้าและตามตัวของท่านประธานเลอะเถอะไปหมดแทนที่เขาจะเช็คกาแฟให้กับตัวเองเค้ากลับยื่นผ้าเช็ดหน้านั้นมาให้ฉันและช่วยฉันเช็คคราบสกปรกจากปาก

ฉันรู้สึกอับอายเป็นอย่างมากฉันเกลียดตัวเองมากที่เวลาตกใจแล้วสิ่งของอยู่ในปากกระเด็นออกมาแบบนี้

ความรู้สึกของฉันคืออับอายแต่ความรู้สึกของท่านประธานคือกำลังนั่งหัวเราะฉันอยู่เมื่อเห็นปฏิกิริยาของฉันในขณะนี้

"แต่ผมพูดจริงนะ ผมสนใจคุณจริงๆและผมก็ชอบคุณอยู่"

ฉันได้แต่คิดในใจว่าทำไมเค้าถึงชอบฉันเร็วจังเลย

"ผมคิดว่าเราสามารถสานสัมพันธ์กันต่อไปได้อีกนะครับผม ถ้าไม่ชอบคุณผมไม่สนใจในตัวคุณผมไม่ขอให้คุณมาดื่มกาแฟด้วยหรอก"

เค้าได้บอกกับฉันคำพูดของเขาเต็มไปด้วยความจริงใจฉันสัมผัสได้ ตอนนี้ผู้ชายคนนี้กำลังเพ่งพินิจมองสบตาฉันอย่างจงใจและฉันก็ไม่อาจละสายตาจากการสบตาของเค้าได้เลยจริงๆ

"คุณอย่าอำฉันเล่นเลยค่ะฉันไม่สนุกนะคะ ได้โปรดเถิดค่ะคุณเลิกแกล้งฉันได้แล้ว ฉันเป็นแค่พนักงานฝึกงานนะคะ คุณรู้บ้างมั้ยคะว่าดิฉันอึดอัดมากเพียงไหน ตั้งแต่ที่ฉันนั่งกับคุณที่สวนสาธารณะแล้วคุณถามคำถามกับฉันมากมายเสียเหลือเกิน ทั้งที่จริงแล้วฉันได้ตอบคำถามพวกนั้นไปหมดแล้วกับผู้จัดการฝ่ายบุคคลและในการสัมภาษณ์งาน แต่คุนก็ยังจะถามฉันอีก ฉันขอเถอะนะคะถ้าคุณอยากจะกลั่นแกล้งฉันคุณหยุดเถอะค่ะฉันขอร้อง"

ฉันได้ส่งสายตาอ้อนวอนและวิงวอนไปหาเขา แต่สายตาคมเข้มของเค้าจับจ้องมองมาที่ดวงตาของฉัน เหมือนกำลังพินิจพิเคราะห์และพิจารณา