อ้อนรักท่านประธานซาดิสต์ นิยาย บท 20

ตอนนี้ฉันได้แต่เม้มริมฝีปากแล้วก็มีอาการหน้าแดงและฉันก็ได้ก้มลงมองนิ้วของตัวเอง

"ขอบคุณมากนะคะคุณลีโอที่คุณบอกว่าชอบฉัน แต่ฉันไม่เข้าใจเลยว่าคุณไม่ชอบฉันที่ตรงไหนกัน ฉันเป็นผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง...ไม่ได้มีอะไรวิเศษวิโสอะไรเลย...เทียบไม่ได้เลยกับพวกดาราในแบบที่คุณเป็นข่าวด้วยเลยแม้แต่น้อย" ฉันบอกในสิ่งที่สงสัย

"ผมชอบก็คือชอบ...แต่ดาราพวกนั้นผมไม่ได้ชอบ แต่ดาราพวกนั้นมาเกาะแกะผมเองเพื่อที่อยากจะเป็นข่าวแล้วทำให้ตัวเองดูดีขึ้น สามารถอัพราคาค่าตัวได้ดีขึ้นก็แค่นั้นเอง ซึ่งมันก็แตกต่างจากคุณมาก เพราะคุณไม่ได้เป็นคนที่มาเกาะแกะผม แต่เป็นผมเองที่กำลังทำแบบนั้นกับคุณ"....เขาอมยิ้ม

"และที่สำคัญที่สุดคือผมจะถือว่าเมื่อคืนคุณเมาเลยจำไม่ได้ว่าคุณกับผมเจอกันข้างนอกคุณต้องเรียกผมว่ายังไง !?

เขาบอกเสียงเข้ม...แต่ฉันยักไหล่

"ฉันว่าฉันคุยเรื่องส่วนตัวกับคุณลีโอมากเกินไปแล้วนะคะ ถ้าอย่างนั้นฉันขอให้ลงมือทานอาหารเลยนะคะฉันจะได้ไปทำงานต่อค่ะ"

"คุณทานอาหารเสร็จแล้วเราจะไปทำงานด้วยกันในเช้าวันนี้"... ฉันไม่แน่ใจว่านี่คือประโยคบอกเล่าว่าประโยคคำสั่งกันแน่

"แต่ฉันไม่มีชุดทำงานนะคะ ฉันต้องกลับไปที่คอนโดค่ะ ดิฉันว่าไม่รบกวนคุณจะดีกว่านะคะ เพราะฉันต้องกลับไปคอนโดก่อน"

"คุณก็ไม่จำเป็นต้องไปที่คอนโดหรอกเพราะว่าชุดทำงานของคุณอยู่ที่บ้านผมแล้ว"...เขาบอกเสียงเรียบ

"ว่าอะไรนะคะ !?

"คุณได้ยินไม่ผิดหรอก ชุดทำงานของคุณอยู่ที่บ้านผมแล้ว ผมให้ลูกน้องผมมาเอาเรียบร้อยแล้ว"

"ถ้าอย่างนั้นแสดงว่าวันนี้ฉันจะต้องไปทำงานกับคุณหรอกเหรอคะ ?

"ถูกต้องแล้วสเตฟานี่...คุณต้องไปทำงานกับผม "

"ดิฉันว่าฉันนั่งแท็กซี่ไปเองดีกว่าค่ะ...นั่งรถไปกับคุณที่เป็นประธานคงจะไม่เหมาะ"

"คุณเป็นเลขาของผม...เลขากับเจ้านายไปข้างนอกด้วยกันไม่เห็นจะแปลก"