อ้อนรักท่านประธานซาดิสต์ นิยาย บท 25

ฉันตื่นมาในเช้าวันใหม่ตอนนี้ฉันดูนาฬิกาที่บนหัวเตียงบอกเวลาว่า 6 โมงเช้า

ตอนนี้ลีโอนาร์โดยังคงหลับอยู่และฉันก็ได้เดินเข้าไปที่ห้องน้ำ

ฉันสัมผัสและเห็นได้ว่าประตูห้องน้ำที่บ้านของเค้าใหญ่กว่าห้องนอนของฉันเสียอีก

ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงต้องการพื้นที่เยอะขนาดนี้ด้วยนะ

และเมื่อฉันได้เดินเข้าไปในห้องน้ำฉันเจออ่างล้างหน้าสองใบ

ฉันจ้องมองตัวเองในกระจกมหึมาที่ติดอยู่เหนืออ่างล้างมือ

ตอนนี้ฉันได้แต่สังเกตตัวเองว่ามีอะไรในตัวฉันที่แปลกไปหรือเปล่านะ

และมันก็เป็นจริง ฉันกำลังเจ็บจุดเสียวกระสันของร่างกายอยู่ และกล้ามเนื้อของฉันรู้สึกเจ็บปวดและเหนื่อยล้าเช่นเดียวกัน ที่เมื่อคืนฉันกับเขาได้ใช้มันอย่างรุนแรงและไม่มีการทะนุถนอมมันเลย

เมื่อฉันจัดการธุระของตัวเองในห้องน้ำเสร็จ ฉันเดินออกมาจากในห้องน้ำ ปรากฏว่าลีโอนาร์โดยังคงนอนหลับอยู่ฉันรู้สึกหิวฉันจึงมุ่งออกไปที่ห้องครัว

ห้องครัวของเขาช่างดูเรียบเป็นมันเงาและทันสมัย ตู้ทุกใบไม่มีที่จับเลยฉันต้องใช้เวลาอยู่ 2-3 วินาทีกว่าจะนึกออกว่าต้องผลักเข้าไปตู้ถึงจะเปิดออก

และฉันจะมีไอเดียว่าวันนี้ฉันควรจะทำให้อาหารมื้อเช้าให้ผู้ชายที่เป็นคนแรกของฉันได้กินก่อนไปทำงานนะ เมื่อคิดได้ดังนั้นฉันจึงเริ่มลงมือทำอาหาร

เมื่อเปิดประตูตู้เย็นของเค้าออกมาปรากฏว่าในตู้เย็นมีเพียงแต่ไข่ไก่เท่านั้นเอง

เมื่อคิดได้ดังนี้ความคิดของฉันจึงคิดได้เพียงแค่ว่า ในเมื่ออาหารวันนี้มีเพียงแต่ไข่ไก่ประมาณ 10 ฟองเห็นจะได้

ส่วนข้าวก็ไม่มีเลยฉันจึงตัดสินใจทำไข่ลวกก็แล้วกันเนอะง่ายดี เพราะฉันเห็นมีซอสแม็กกี้กับพริกไทยอยู่ ถ้าเค้าตื่นมาจะได้ทานเลย

ฉันจึงหยิบไข่ออกมาสี่ฟองแล้วใส่ลงไปในหม้อต้มเติมน้ำแล้วเปิดเตาแก๊ซ

ใช้เวลาเพียงแค่ 3 นาทีหลังจากที่น้ำเดือดแล้ว ฉันจึงยกใข่ลวกออกมาแล้วใส่น้ำเย็นเข้าไปในทันที แล้ววางมันไว้บนเคาน์เตอร์บาร์

เมื่อฉันหันกลับมาอีกทีก็เห็นท่านประธานลีโอนาร์โดได้อยู่ที่ม้านั่งตัวสูงตรงเคาน์เตอร์บาร์ แล้วเค้าเอนหลังและใช้สองมือประคองใบหน้าของตัวเองเอาไว้ส่วนเสื้อผ้าของเขายังคงไม่ใส่เสื้อผ้าเหมือนเคย ฉันได้ไปเห็นหน้าอกของเค้า ซิกแพคแน่นๆแบบคนที่เพิ่งจะมีเซ็กซ์มาหยกๆ น้ำก็ไม่อาบ เห้อ ***คนหล่อขนาดน้ำไม่อาบก็ยังหล่อ***

ตอนนี้ฉันปวดเขินอายหน้าแดงและพยายามรวบรวมสติก่อนที่จะหันหน้าไปสบตากับเขา

เมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืนที่ผ่านมาฉันอับอายเป็นอย่างมากเพราะบางครั้งฉันก็เป็นคนคุมเกมส์เสียเอง

"สวัสดีครับคุณสเตฟานี่"

เค้าทักทายฉัน

"สวัสดีค่ะท่านประธาน"

ฉันยังคงพูดจาล้อเลียนเค้าอยู่ แน่นอนฉันยังจำได้ดีที่เขาบอกให้ฉันเรียกเขาว่าลีโอ แต่จะให้ทำยังไงได้ล่ะในเมื่อฉันไม่ใช่ทาสของเค้า ฉันไม่มีความจำเป็นต้องทำตามที่เค้าสั่งหรอกนะ

"ผมบอกแล้วไงให้คุณเรียกผมว่าลีโอ"