โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 102

คุณครยังถอนหายใจยาวๆ ด้วยความโล่งอกตรงนั้น โดยกล่าวว่า : "ในที่สุดฉันก็ติดต่อคุณได้ ทุกสายที่โทรหาคุณก่อนหน้า มีแต่ปิดเครื่อง พบลั่นลานแล้ว มีผู้ชายคนนึงโทรหาเรา คุณสะดวกที่จะจดหมายเลขผู้ชายคนนี้ไหมคะ? "

อันรันรีบตอบและจดหมายเลขโทรศัพท์ตามที่คุณครูบอก และกำลังจะโทรออก หลังจากจดมันลง เธอก็ตกตะลึง

เบอร์นี้ ทำไมเป็นฮัวเทียนหลัน!

เธอตกตะลึง และอดไม่ได้ที่จะโทรหาคุณครูลั่นลานอีกครั้ง เพื่อยืนยันหมายเลขนี้ คาดไม่ถึงว่าจะเป็นของฮั่วเทียนหลันจริงๆ

อันรันวางโทรศัพท์ลง โทรศัพท์ที่มีหน้าจอแตกเป็นชิ้นๆ ก็เหมือนกับในใจของอันรันเวลานี้ นี่ก็อาจจะ.....

ฮั่วเทียนหลันรอสายแม่ของลั่นลาน แต่คุณครูอนุบาลให้เบอร์มา เขาโทรไปสองครั้งแล้ว ก็มีแต่ปิดเครื่อง

เขาดื่มไวน์ไปนิดหน่อย แต่โชคดีที่ไม่มากนัก หลังจากส่งมู่เหว่ยกลับ เขาก็กลับไปยังสถานที่ใหม่ที่โจวหยวนหาให้เขา

หลังจากเข้าบ้าน ลั่นลานก็หยิบหนังสือออกมาจากกระเป๋านักเรียน และเริ่มทำการบ้าน

ท่าทางที่ประพฤติดีนี้ ทำให้ฮั่วเทียนหลันยิ่งรักลั่นลานมากขึ้น

ถ้าเป็นไปได้ เขามีความคิดที่จะรัอยากบลั่นลานเป็นลูกบุญธรรม

ลั่นลานกำลังทำการบ้าน ฮัวเทียนหลันก็ให้พนักงานเสิร์ฟของโรงแรมเสิร์ฟผลไม้และของว่าง หลังจากส่งมาแล้ว เขาก็นำไปให้ลั่นลาน

ลั่นลานเงยหน้าขึ้นมองไปที่ฮัวเทียนหลัน ด้วยดวงตาที่คมโต พร้อมกับรอยยิ้มที่หวานบนใบหน้าของเธอ ลักยิ้มทั้งสองนั้นน่ารักเป็นพิเศษ และเสียงของเธอก็พูดเบาๆ ว่า : "ขอบคุณค่ะ คุณลุง"

ฮั่วเทียนหลันแตะศีรษะของลั่นลานอย่างเอ็นดู และกล่าวว่า : "ตั้งใจทำการบ้านดีๆ ไม่นานก็จะหาแม่หนูเจอแล้ว"

ลั่นลานร้องโอ้ทันที ดวงตาของเธอกลายเป็นสีแดง เสียงของเธอสะอึกสะอื้นเล็กน้อย : "แม่ ลั่นลานคิดถึงแม่ ลั่นลานไม่ได้เจอแม่มานานแล้ว....."

อารมณ์ของเด็กพูดจะมาก็มา และฮัวเทียนหลันก็มีความสับสนเล็กน้อย

เด็กหญิงตัวเล็กๆ ร้องไห้แล้ว เขาน่าจะควรต้องปลอบแหละ

แต่ปลอบยังไง ถึงจะเป็นวิธีที่ถูกต้องล่ะ?

ในดวงตาที่สดใสของลั่นลาน มีน้ำตาไหลอยู่

ฮั่วเทียนหลันนั่งลงข้างลั่นลาน ยื่นมือออกมาลูบหลังลั่นลานเบาๆ และปลอบใจว่า : "โอ๋ ลั่นลานอย่าร้องไห้นะ ลุงจะพาไปหาแม่โอเคไหม? "

เสียงร้องไห้ของลั่นลานหยุดลงทันที ดวงตากลมโตของเธอกลอกไปมา และพูดว่า : "คุณลุงสามารถพาลั่นลานไปหาแม่ได้จริงๆเหรอ? "

ฮั่วเทียนหลันตกตะลึง น้ำตาของสาวน้อยหยุดไหลเร็วขนาดนี้เลย?

แต่ตามหาแม่ของลั่นลาน ก็คงไม่น่ายากหรอกมั้ง?

เขาพูดเบาๆ : "แน่นอน ลุงให้คนไปตามหาแล้ว"

คราวนี้ลั่นลานมองไปที่ฮั่วเทียนหลันอย่างสงสัย และพูดว่า : คุณลุง แม่หนูไปอยู่สถานที่ไกล ไม่ได้อยู่ที่นี่นะคะ! "

ฮั่วเทียนหลันตะลึง สถานที่ไกล?

ประโยคนี้ ทำให้เขานึกถึงบางสิ่งที่ไม่ดี