อันหรันหายใจเข้าลึกๆ และรีบโทรหาอันเฮาที่เบอร์เมื่อก่อนอีกครั้ง
แต่คราวนี้สามารถติดต่อได้ แต่อันเฮาไม่รับสาย
หัวใจของอันหรันสั่นสะท้าน หรือว่ายี่เฉียวถงลงมืออย่างเร็วแล้ว แล้วอันเฮามีเรื่องแล้ว?
อันหรันเปลี่ยนโทรศัพท์ เบอร์ติดต่อของจางหยาหายไปแล้ว ซึ่งทำให้เธอรู้สึกเหมือนมดอยู่ในหม้อไฟและเริ่มรู้สึกกังวล
เธอตื่นตระหนก และรีบตอบกลับยี่เฉียวถงด้วยข้อความสั้นๆ : "ฉันกำลังหาเงิน ให้เวลาฉันหน่อย พวกคุณอย่าทำร้ายเสี่ยวเฮา! "
คำตอบของยี่เฉียวถงมีเพียงสองคำ : "เหอะเหอะ! "
อันหรันรู้ว่าเธอไม่มีหนทาง เธอกัดฟันกัดหนังศีรษะ แล้วขับรถไปที่บ้านฮัว
เธอตัดสินใจขอเงินจากแม่ฮัว 100 ล้าน แม่ฮัวน่าจะสามารถให้เธอได้
แต่ทันทีที่มาถึงบ้านฮัว ก่อนที่อันหรันจะลงจากรถ ก็มีสายแปลกๆ จากที่อื่น
อันหรันรับโทรศัพท์อย่างประหม่าไม่กล้าพูด แต่ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยพูดว่า: "พี่สะใภ้สอง วันนี้คุณมีอะไรหรือเปล่า? "
อันหรันอึ้ง และถอนหายใจยาว ๆ ตอนนี้สติที่ตึงเครียดผ่อนคลายลงแล้ว
เมื่อกี้เธอรู้สึกกังวลจริงๆ สายนี้คือยี่เฉียวถงเตรียมโจรที่จะลักพาตัวอันเฮาไป โทรมา
"ฉันไม่เป็นอะไร ฉันเพิ่งถึงบ้าน " อันหรันตอบ
ทันทีที่เขาได้ยินว่าอันหรันมาแล้ว ฮัวเสี่ยวน่าก็วางสายโทรศัพท์ทันทีหลังจากนั้นไม่นานประตูหน้าก็เปิดออก ฮัวเสี่ยวน่าก็ออกมารออันหรันแล้ว
อันหรันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฮัวเสี่ยวน่า จึงถามว่า : "เป็นอะไร? มีอะไรต้องการฉันหรือเปล่า? "
ฮัวเสี่ยวน่าพูดเบาๆ : "เมื่อวานนี้ที่ฉันกลับมา ฉันมักจะคิดถึงแม่ของฉัน ดังนั้น พี่สะใภ้สอง พี่สามารถไปกับฉันอีกครั้งได้ไหม......"
ฮัวเสี่ยวน่ารู้สึกเกรงใจเล็กน้อยที่จะพูด หลังจากนั้นอันหรันก็ไม่รู้อะไรมากนัก เมื่อวานเธออยู่กับเธอในฐานะผู้ชม
อันหรันลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เธอกังวลอยู่ตลอดเกี่ยวกับสิ่งต่างๆของวันนี้
คำพูดของฮัวเสี่ยวน่าเป็นกุญแจสำคัญในการปลดปล่อยเธออย่างไม่ต้องสงสัย
เธออยากจะขับรถไปเอง แต่ถูกฮัวเสี่ยวน่าดึงไว้ หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ขับรถ Range Rover ออกจากโรงรถบ้านฮัว
เมื่อกระจกรถลดลง อันหรันก็เห็นว่าเกาฮั่นเป็นคนขับ
หลังจากขึ้นรถแล้ว ฮั่วเสี่ยวน่าก็มองออกไปนอกหน้าต่างโดยตั้งใจไม่มองเกาฮั่น
สามีภรรยากำลังถกเถียงกันอย่างไม่มีที่สิ้นสุด อันหรันก็ชินกับมันแล้ว
เธอไม่คุยกับเกาฮั่นสักพัก ก็ไปถึงที่บ้านพักคนชราครั้งก่อน
คราวนี้คณบดีไม่ได้มาเพราะมีธุระ เกาฮั่นอยากจะไปกับพวกเธอ แต่ฮั่วเสี่ยวน่าหยุดเขาไว้
ในคำพูดของเธอ หมายความว่านี่เป็นเรื่องของผู้หญิง ดังนั้นเกาฮั่นไม่ควรตาม
ยังคงเป็นศาลาหลังเดิม ถัดจากศาลาเป็นทะเลสาบเล็ก ๆ มีเรือลำเล็กจอดอยู่ข้างทะเลสาบ หากมีเวลาว่างและบรรยากาศดี สามารถเล่นน้ำในทะเลสาบได้ตลอดเวลา
เจิ้งหรุหยู่ถือหมั่นโถวไว้ในมือ ฉีกหมั่นโถวชิ้นเล็กๆ ออกอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็บิดเป็นชิ้นๆแล้วโยนลงในทะเลสาบ ก็มีปลาสวยงามล้อมรอบและแย่งอาหารกันทันที
อันหรันและฮัวเสี่ยวน่ายืนอยู่ข้างๆเจิ้งหรุหยู่ ไม่มีใครพูดอะไร
ฮัวเสี่ยวน่าถึงกับกระซิบข้างหูอันหรันว่าเธอต้องเงียบ แม่ของเธอเกลียดการถูกรบกวนมากที่สุด เมื่อเธอทำสิ่งต่างๆอยู่
เจิ้งหรุหยู่ให้อาหารปลาเป็นเวลาสองชั่วโมง โดยไม่ย้ายไปไหน
อันหรันรู้สึกว่าขาของเธอชา ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงยึดเสาศาลาและเฝ้าดูกับฮัวเสี่ยวน่า
ในที่สุดหมั่นโถวในมือของเจิ้งหรุหยู่ก็หมดลงอย่างสมบูรณ์ จากนั้นเธอก็หันกลับมามองอย่างสงบ หลังจากที่เห็นอันหรันและฮัวเสี่ยวน่า ก็พูดเบา ๆ : "พวกเธอมาแล้ว! "
อันหรันตะลึงไปชั่วขณะ เจิ้งหรุหยู่ กลับมาปกติแล้วหรอ?
ฮัวเสี่ยวน่ายิ้มและพูดว่า : "ฉันคิดถึงแม่ ก็เลยมาหา"
เธอยืนอยู่ข้างหลังเจิ้งหรุหยู่ แล้วทุบหลังให้เธอเบา ๆ
อันหรันกำลังเฝ้าดูฉากดังกล่าว ก็มักจะทำให้เธอคิดถึงอดีตของเธอและพ่อแม่ของเธอ ซึ่งทำให้เธอรู้สึกซับซ้อน
ทั้งสองอยู่จนถึงตอนเย็น ดวงตาของฮั่วเสี่ยวน่าแดงก่ำ และเดินตามอันหรันออกจากบ้านพักคนชรา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง