โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 155

อันหรันอยู่ดีๆก็ส่งเสียงออกมา นั้นทำให้คนที่อยู่ในห้องถึงกับตกใจ

แต่เมื่อได้ยินพึมพำขึ้นว่า “อันเฮา” สีหน้าของฮั่วเทียนหลันเครียดขึ้นมา

ผู้หญิงหลับไปไม่ยอมฟื้น คิดไม่ถึงว่าจะเป็นเพราะผู้ชายที่ชื่อ อันเฮา？

อันเฮาคนนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะยังเป็นเด็ก และผู้หญิงคนนี้เมื่อได้เล่นกับเขาก็ยิ่งมีความสุข

ฮัวเส้าซู่ยังคงตกใจ และไม่มีปฏิกิริยาใดๆ แต่ในตอนนั้นทันเหว่ย ก็กดปุ่มเรียกพยาบาล

ไม่นาน หมอก็รีบวิ่งเข้ามา

อันหรันรู้สึกได้ว่ามีคนกำลังพลิกดูที่เปลือกตาและทำอะไรบางอย่างกับร่างกายของเธอ

เกิดอะไรขึ้นกับเธอ？ ทำไม่ร่างกายของเธอดูเจ็บปวดขนาดนี้？

นอกจากนี้ยังมีความรู้สึกชามากๆ ซึ่งนั้นทำให้อันหรันรู้สึกว่าร่างกายของเธอสูญเสียการควบคุม

เธอค่อยๆลืมตาขึ้นมา ดวงตามองเห็นคนที่ใส่ชุดขาว หน้าตาไม่คุ้นเคย และก่อนหน้านี้ไม่เคยเจอมาก่อน

“คนไข้ฟื้นแล้ว คนไข้ฟื้นแล้ว！” อันหรันได้ยินเสียงที่มีความสุขเหล่านี้

เธอค่อยๆมองไปรอบๆอย่างช้าๆ และดูเหมือนว่าจะเข้าใจอะไรมากขึ้นเล็กน้อย เธอคือคนป่วย？

อันหรันตื่นขึ้นมาไม่นาน ร่างกายยังคงแข็งทื่อขยับไม่ได้ ค่อยๆกรอกตามองไปรอบๆ มองเห็นฮั่วเทียนหลันยืนอยู่ไม่ไกล

ฮั่วเทียนหลันก็มาด้วยหรอ？

อันหรันลืมเรื่องราวไปมากมาย หลังจากที่เกิดอุบัติเหตุ

แต่มีเพียงฮั่วเทียนหลัน สามีของเธอ คนที่ปฏิบัติตัวกับเธอไม่ค่อยดีคนนี้ เธอไม่เคยลืม

หมอมาตรวจดูอาการของอันหรันอย่างละเอียดอีกครั้งหลังจากที่เธอฟื้นขึ้นมา เขาทำการนวดไปที่กล้ามเนื้อของเธอเพื่อกระตุ้นให้ร่างกายคุ้นชิน และเมื่อไหร่ที่ร่างกายของเธอกลับเป็นปกติ ก็สามารถออกจากโรงพยาบาลได้

ฮั่วเทียนหลันเดินมาที่อันหรัน มองใบหน้าที่สดใสของเธอ ตอนเขาอยากจะพูดคำพูดอ่อนโยนออกมา แต่จู่ๆก็เปลี่ยนใจและพูดออกมาว่า “ฟื้นขึ้นมาทำไม？”

เมื่ออันหรันได้ยินเสียงที่เย็นชาของเขา ก็รู้สึกปวดใจ

นี่คือสามีของเธอ เป็นพ่อของลูกเธอ แต่ความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งสองยังคงไม่ดีมาโดยตลอด

“ฮั่วเทียนหลัน นี่คุณ....” อันหรันขมวดคิ้วและตะโกนออกมา

เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ติดๆขัดๆ ฮั่วเทียนหลันก็ไม่รู้ว่าจะตอบกลับไปว่าอย่างไร

“เธอรู้ไหม เธอนอนไปกี่วันแล้ว？”

จากคำถามที่ฮั่วเทียนหลันถามมา อันหรันอยากจะส่ายหัวตอบไป แต่ว่าเธอยังไม่สามารถขยับหัวได้ ได้แต่กะพริบตาและตอบกลับไปว่า “ไม่รู้....”

ฮั่วเทียนหลันมองไปที่แววตาของอันหรัน เธอนอนหลับไปหลายวัน แต่พอตื่นขึ้นมาแววตากลับเศร้าหมอง

“หลังจากนี้เธอห้ามขับรถ ฉันจะหาคนขับรถให้ อยากจะไปไหนก็บอกก่อน จะได้ไม่ต้องเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีก ทุกคนในบ้านก็จะได้สบายใจด้วย.... ”

อ่า อันหรันพยักหน้าและก็พูดออกมาว่า “ฉัน...ฉันหิว...”

ฮั่วเทียนหลันตกใจ และคิดขึ้นได้ว่าอันหรันนอนหลับมาหลายวัน ร่างกายของเธอจะต้องการสารอาหารเป็นอย่างมากแน่ๆ

เขารีบเรียกให้คนนำโจ๊กมาให้ ทันเหว่ย ยืนมองอยู่ด้านข้าง เธอมองมาตั้งแต่แรก และเหมือนกับว่าอยากจะพูดอะไรบางอย่างกับฮั่วเทียนหลัน

ทันเหว่ย คิดในใจว่า จะมีใครทำกับภรรยาของตัวเองที่นอนป่วยหนักขนาดนี้ เหมือนกับแม่บ้าน

แต่ฮัวเส้าซู่ที่ยืนอยู่ข้างๆเธอ ก็เอามือมาปิดปากเธอไว้

เมื่อฮั่วเทียนหลันพูดจบ ฮัวเส้าซู่ถึงปล่อยมือออก ทันเหว่ย ก้าวไปข้างหน้า มองเห็นใบหน้าที่ซีดเซียวของอันหรันและพูดว่า: “อันหรัน เธอยังจำฉันได้ไหม?”

อันหรันตั้งใจมองไปที่ผู้หญิงที่อยู่ด้านหน้าของเธอ คิด ส่ายหัวและพูดว่า “เธอคือ...？”

ฮั่วเทียนหลันที่ยืนอยู่ข้างๆพูดออกมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “เธอเพิ่งจะตื่น ยังพูดอะไรมากไม่ได้”

ทันเหว่ย ไม่ได้สนใจคำพูดนั้น และนั่งลงข้างๆอันหรัน กุมมือเธอ และก็บีบแขนเธอเบาๆพร้อมกับพูดว่า “ฉันคือทันเหว่ย ยังจำเพื่อนข้างโต๊ะเรียนของเธอคนนี้ได้ไหม？ ลองนึกให้ดีๆสิ ฉันไม่ใช่ มู่เหว่ยนะ！ ”

กลัวอันหรันนึกถึงคนไม่ดี ทันเหว่ย เลยรีบพูดออกมา

อันหรันมองเห็นผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า เธอยิ้มเหมือนกับว่านึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

แต่ว่าเธอนึกต่อไปก็รู้สึกปวดหัว พอหลังจากนั้นก็คิดอะไรไม่ออก

อันหรันต้องการขยับปา แต่กล้ามเนื้อของเธอไม่ฟัง “ไม่คิดว่าจะมีโอกาสได้เจอกัน ฉันคิดว่าฉันจะตายไปแล้วซะอีก！”

ทันเหว่ย ขมวดคิ้ว แล้วค่อยๆกดไปที่มือของอันหรันแล้วพูดว่า “พูดอะไรไร้สาระ？ ไม่เป็นมงคล”

อันหรันยิ้มออกมา แต่เนื่องด้วยสามารถขยับปากเล็กน้อย จึงทำให้ดูน่าเกียจ

พอฟื้นขึ้นมาแล้ว ได้เห็นสามีของตัวเอง เพื่อนของตัวเอง แบบนี้ทำให้ชีวิตของเธอแลดูมีความหมายมากขึ้น

สำหรับผู้ชายอีกคนที่อยู่ข้างๆ ความรู้สึกของเขาเบาบางเกินไป ทำให้อันหรันไม่รู้สึกถึงตัวเขา

อันหรันนอนอยู่ที่โรงพยาบาลครึ่งเดือน หลี่รูยาก็มาเยี่ยมเธอหลายครั้ง

ตอนนี้เธอสามารถลุกออกมาจากเตียงได้แล้ว ร่างกายก็ค่อยๆดีขึ้น

แต่ว่าแผลที่เกิดจากการกระแทกของศีรษะ ยังต้องใช้เวลานานกว่าจะสามารถรักษาให้หายได้

อันหรันยังโชคดี ในตอนที่เธอถูกชน เธอกำลังใส่เกียร์ถอยหลังอยู่ ภายใต้ระบบป้องกันและถุงลมนิรภัยที่แข็งแรง ทำให้ร่างกายของเธอไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรมากมาย

เพียงไม่นาน หมอก็อนุญาตให้เธอออกจากโรงพยาบาล

ในวันนั้น ฮัวเส้าซู่และหลี่รูยาเป็นคนพยุงเธอออกมา พอเดินมาถึงประตู

แต่เดิมเธอต้องนั่งรถเข็น แต่ว่าเธอต้องการกลับมาเป็นปกติให้เร็วที่สุด เพื่อจะได้ทำอะไรด้วยตัวเองได้ ไม่ต้องรบกวนใคร

เมื่อออกมาถึงหน้าประตู ก็เห็นรถเรนจ์ โรเวอร์ที่จอดอยู่ตรงหน้า