โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 198

ฮั่วเทียนหลันเติมชามซุปที่รักษาสุขภาพอันหรันให้อันหรันททันทีที่วางลง เขาก็ได้ยินเสียงเห่าร้องอยู่ด้านนอก

อันหรันมองไปรอบๆ เพียง แต่รู้ว่าดาหลางไม่อยู่บ้าน

เธอกังวลว่าดาหลางอยู่ในสนามแล้วจะวิ่งหายไป เธอจึงลุกขึ้นและพาดาหลางเข้ามา

แต่ทันทีที่เธอลุกขึ้น เขาก็ถูกฮัวเทียนหลันรั้งไว้

"ดาหลางพองเกินไป ฉันปล่อยให้มันสงบในสนามก่อน"

หลังจากที่ฮั่วเทียนหลันพูดเขาก็ปล่อย ทำตามตรรกะของเขา เนื่องจากเขาพูดแล้ว อันหรันก็ต้องนั่งลงและกินข้าว

อันหรันพยายามอ้าปากจะพูด แต่ก็ไม่เจ็บแล้ว ถึงอย่างไรแล้วการเขียนมันยุ่งยากเกินไป ดังนั้นจึงควรพูดดีกว่า แต่เมื่อเธอกำลังจะพูดเธอก็ได้ยินป้า Ding พูดว่า : "เทียนหลัน เธอยังไม่รู้อารมณ์ของคุณนายน้อยเหรอ? ดาหลางนี้เป็นลูกรักของเธอ ดังนั้นทำไมถึงให้มันไม่มีความสุขอยู่ข้างนอกล่ะ!"

ดวงตาของฮั่วเทียนหลันหดลงเล็กน้อย และในที่สุดก็พยักหน้าเล็กน้อย อันหรันลุกขึ้นเปิดประตู และปล่อยให้ดาหลางเข้ามา

ทันทีที่เขาเข้ามา ดาหลางก็เดินตามเท้าของอันหรัน

หลังจากอันหรันนั่งลง ดูเหมือนว่ามันจะได้รับการสนับสนุน และโฮ่งโฮ่งใส่ฮัวเทียนหลันอีกครั้งทันที

แกบ้าขนาดนี้ แกจะให้ฉันจะเป็นยังไง!

ฮั่วเทียนหลันขมวดคิ้ว นี่ไม่ตีแล้วดื้อซนใหญ่ เขาก็หิ้วมัน ก่อนจะโยนมันออกไป

แต่ทันทีที่เขายื่นมือออกไป และเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย เขาก็เห็นดวงตาที่น่าสงสารของอันหรัน กอดดาหลางและลูบเบาๆ ปลอบโยนเขา

หลังจากสังเกตเห็นการจ้องมองที่รุนแรงของฮั่วเทียนหลัน อันหรันก็ส่ายหัวทันที เหมือนกำลังสนทนาขอร้องให้ดาหลาง

เมื่อเห็นท่าทางของอันหรัน หัวใจของฮั่วเทียนหลันก็อ่อนลงอย่างอธิบายไม่ถูก เขาถอยกลับไปจับมือของดาหลางและกลับมานั่งที่โต๊ะอาหาร

อันหรันไม่ได้กินอะไรมาก เพราะอาการบาดเจ็บ

หลังจากทานข้าวเสร็จ ป้า Ding ก็ไปล้างจาน

ฮั่วเทียนหลันลุกขึ้น จับมืออันหรันแล้วพาเธอออกไปเดินเล่นข้างนอก

ฮัวเทียนหลันที่อ่อนโยนเช่นนี้ ทำให้อันหรันรู้สึกแปลกๆ เล็กน้อย

แต่ความรู้สึกอ่อนโยนนี้ ทำให้เธอเหมือนมีชีวิตแต่งงานที่แท้จริงเป็นเวลาหลายปี

ดาหลางเดินตามพวกเขาไปข้างหลัง อย่างหยิ่งยโส ดูเหมือนครอบครัวสามคน

อันหรันรู้สึกอบอุ่นในใจเล็กน้อย เธอมีความรู้สึกความขมขื่นจบสิ้นความหวานเริ่มต้น

หลังจากเดินไปครึ่งชั่วโมง ทั้งสองก็กลับไปที่คฤหาสน์

ฮั่วเทียนหลันนั่งอยู่ชั้นล่าง ในขณะที่อันหรันเดินขึ้นไปที่ระเบียงชั้นบนเพื่ออ่านงานชิ้นใหญ่ที่ยังอ่านไม่เสร็จต่อ

วันที่มุ่งมั่นแบบนี้ เวลามักจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ในชั่วพริบตา ก็เป็นเวลาสามทุ่มแล้ว

เมื่ออันหรันได้ยินเสียงเครื่องยนต์ของรถ เธอลุกขึ้น และมองจากระเบียงลงไป

เธอเห็นว่ามีรถสตาร์ทอยู่ และสถานที่ที่รถจอดอยู่ ตรงกับที่ฮั่วเทียนหลันใช้ในการจอดรถบ่อยๆ

เวลานี้ เขาน่าจะไปอยู่กับมู่เหว่ยใช่ไหม?

อันหรันคิดในใจ แต่เดิมวันนี้เธอมีความสุขเล็กน้อย แต่เธอก็ถูกดึงสติในครั้งนี้

เมื่อดูรถของฮั่วเทียนหลันหายไป อันหรันก็ถอนหายใจยาวๆ อย่างโล่งอกที่ระเบียง

ดูเหมือนว่าเวลานี้ พลังทั้งหมดของเธอถูกใช้ไปหมดแล้ว

เธอล้มตัวลงนอนบนเบาะนอนอีกครั้ง นอนอยู่นานถึงดันร่างกาย เข้าห้องน้ำไปล้างตัว และกลับไปนอนพักผ่อน

เวลานี้ เป็นเวลาสี่ทุ่มแล้ว

และรถของฮั่วเทียนหลัน มาถึงโรสเฮาส์แล้ว

ฮั่วเทียนหลันเหยียบเบรก และเมื่อเขากำลังจะหยุด เขาก็เหลือบไปมองที่คฤหาสน์โดยไม่รู้ตัว

ไฟในคฤหาสน์ยังคงเปิดอยู่ มู่เหว่ยต้องอยู่ที่บ้านเพื่อรอให้เขากลับไป

แต่เขาไม่ขยับ เขามองไปที่คฤหาสน์ตรงหน้า แล้วก็มองไปสถานที่ที่ห่างออกไป

ในที่สุด ฮั่วเทียนหลันก็เลี้ยวกลับไปทางเดิม

คราวนี้เขาขับรถช้ามาก เขาต้องใจเย็นๆ

เมื่อมาถึงคฤหาสน์ มีเพียงแสงไฟเล็กน้อยที่ชั้นสอง และชั้นแรกก็มืดไปแล้ว ซึ่งสันนิษฐานว่าป้า Ding คงหลับไปแล้ว

ฮั่วเทียนหลันลงจากรถ เปิดประตูและขึ้นไปชั้นสอง