โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 201

อันหรันที่กำลังยกเท้าขึ้นเตรียมจะก้าวออกไป เมื่อได้ยินที่มู่เหว่ยเอ่ยขึ้น ก็หยุดชะงักเท้าลงทันที

เธอยกยิ้มขึ้นอย่างพอใจ ดูเหมือนว่าอันหรันก็ไม่ได้สงบอารมณ์ได้ถึงเพียงนั้น เธอกำลังอ้าปากขึ้นเตรียมจะเอ่ยต่อ แต่ก็ถูกอันหรันพูดตัดขึ้นมาก่อน : "ที่แท้คุณมู่เหว่ยก็คิดแบบนี้เองสินะ แต่เผอิญว่าคำพูดที่คุณพูดออกมาเมื่อกี้ ถูกฉันอัดเสียงเอาไว้หมดแล้ว ไม่รู้ว่าถ้าหากฉันเอาให้เทียนหลันฟังล่ะก็ คุณมู่เหว่ยที่แสนบริสุทธิ์คนนี้จะยังสามารถอยู่ต่อไปได้หรือเปล่านะ! "

เมื่อได้ยินที่อันหรันพูดขึ้น มู่เหว่ยก็โมโหจนตัวสั่น

เพราะเธอยังไม่มีเครื่องมือที่จะใช้จัดการกับอันหรัน แต่กลับยังมาเผยจุดอ่อนของตัวเองออกมาแบบนี้

ท่าทางของอันหรันในตอนนี้ เห็นได้ชัดเลยว่ากำลังเฝ้ารอเธอเผยช่องโหว่อยู่

มู่เหว่ยหน้าแข็งทื่อ แต่สุดท้ายก็ยอมดึงปากเอ่ยขึ้น : "อัน อันหรัน หรันหรัน ดูเธอสิกำลังทำอะไรเนี้ย เราก็เป็นเพื่อนกันมาตั้งนาน ก็แค่มาดื่มชาด้วยกันพูดคุยเล่นทั่วๆไปเองนี่นา ทำไมต้องทำให้มันตึงเครียดขึ้นมาด้วยล่ะ”

"คุณมู่คะ กรุณาอย่ามาเรียกฉันอย่างสนิทสนมแบบนี้ ฉันกับคุณไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น แต่ถ้าหากคุณอยากจะเรียกจริงๆล่ะก็ เรียกฉันว่าภริยาฮั่วก็ได้นะคะ ฉันไม่ถือสา"

คำพูดของอันหรันทำให้มู่เหว่ยพูดอะไรไม่ออก

ทันใดนั้นใบหน้าของเธอก็ฉายชัดไปด้วยโกรธ เธอกำมือสองข้างแน่น มองไปที่อันหรันอย่างอยากจะกินเธอให้ตายไปยังไงยังงั้น

อันหรันลืมไปแล้วว่าตัวเองเดินออกมาจากข้างในอย่างไร

จำได้ว่าเพียงว่าตัวเธอนั้นยกเอาเรื่องที่อัดเสียงขึ้นมาขู่ ทำให้มู่เหว่ยที่พูดจาไม่ดีต่อเธอทั้งด้วยหน้าตาอันดุร้ายที่จ้องมองเธอไม่หยุดนั้น ถึงกลับไม่กล้าทำอะไรเธออีกเลย

มู่เหว่ยกัดฟันแน่นจนฟันแทบหักหลังจากที่อันหรันเดินออกไป

ความตั้งใจที่เรียกอันหรันออกมาในตอนแรกกลับล้มเหลวไม่เป็นท่า

อันหรันขับรถกลับไปที่วิลล่า

ในตอนบ่ายเธอได้รับโทรศัพท์จากฮั่วเทียนหลัน บอกว่าจะพาเธอไปงานเลี้ยงในตอนเย็น

ฮั่วเทียนหลันแค่โทรมาแจ้งเท่านั้น ไม่ได้ต้องการถามความสมัครใจใดๆของเธอ

ช่วงเวลาหัวค่ำ อันหรันตามฮั่วเทียนหลันไปที่สถานที่จัดงานเลี้ยง

งานเลี้ยงในวันนี้ ถูกจัดขึ้นโดยหอการค้าของเมือง Z

ตระกูลผู้นำอย่างฉวนและหยูต่างก็เป็นบริษัทยักษ์ใหญ่ของ Z ฉะนั้นจึงมีแขกมาร่วมงานมากมาย

อันหรันเดินตามฮั่วเทียนหลันเข้าไปในงาน เธอปั้นหน้ายิ้มทักทายคนที่พบเจออย่างเชี่ยวชาญ

จนทำให้ปากของเธอเริ่มจะแข็งทื่อขึ้นมาเนื่องจากต้องคอยยกยิ้มอยู่ตลอดเวลา

ในที่สุดก็สามารถปลีกตัวออกมาได้ อันหรันเดินไปหยิบน้ำผลไม้จากพนักงานเสิร์ฟหนึ่งแก้ว ก่อนจะยกขึ้นดื่มอย่างผ่อนคลาย แต่ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงน่ารักอ้อดอ้อนคุ้นหูดังขึ้นมา : "พี่เทียนหลันคะ... "

อันหรันขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะมองไปยังที่มาของเสียง ที่แท้ก็เป็นฉวนฉีเหลียนลูกสาวของตระกูลฉวนนี่เอง

ฉวนฉีเหลียนสวมชุดสีขาวตัวยาวโคร่ง สองมือของเธอยกกระโปรงขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะวิ่งเหยาะๆเข้าไปหาฮั่วเทียนหลัน แล้วเอ่ยขึ้นด้วยความตื่นเต้น : "ฉันคิดไว้แล้วเชียวว่าพี่จะต้องมาร่วมงานแน่นอน!"

งานเลี้ยงที่นำโดยหอการค้าจะเริ่มขึ้นในอีกไม่ช้า

เงินทั้งหมดที่ได้จากการประมูลจะถูกนำไปบริจาคให้กับองค์กรการกุศลเพื่อช่วยเหลือเด็กยากไร้ที่ขาดแคลน

ในเรื่องของการกุศลนั้นตระกูลฮัวไม่เคยที่จะตระหนี่ถี่เหนียวเลยสักนิด

เพราะผู้ที่ทำการใหญ่ ชื่อเสียงเป็นสิ่งที่สำคัญมาก!

ฮั่วเทียนหลันเม้มปากเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มเอ่ย : "ว่าไงสาวน้อย ไปที่ไหนก็เจอเธอตลอดเลยนะ!"

ทันทีที่เขาพูดจบ ฉวนฉีเหลียนก็เอ่ยขึ้นอย่างไม่ค่อยพอใจ : "ฉันไม่ใช่สาวน้อยนะ ฉันไม่เด็กแล้ว ถ้าพี่เทียนหลันไม่เชื่อก็ดูนี่!"

พูดจบฉวนฉีเหลียนก็พุ่งไปตรงหน้าฮั่วเทียนหลัน ก่อนจะก็แอ่นหน้าอกของตัวเองขึ้นโชว์

สายตาของอันหรันมองจ้องไปที่ฉวนฉีเหลียน คาดไม่ถึงเลยว่าเด็กอายุเท่านี้ร่างกายจะโตเร็วได้ถึงเพียงนี้

ขนาดอันหรันเองยังสู้แทบไม่ได้

ฮั่วเทียนหลันยิ้มแห้งก่อนจะยื่นมือขึ้นไปกดที่หัวของฉวนฉีเหลียนให้เธอหลบไปอีกด้าน ก่อนจะผลักออกไปเล็กน้อย

ฉวนฉีเหลียนไม่ยอมแพ้ เธอยังคงพยายามพิงตัวเองเข้าหาตัวของฮั่วเทียนหลัน

จนฮั่วเทียนหลันขมวดคิ้วขึ้น ฉวนฉีเหลียนถึงได้หยุดกระทำ

เพราะเธอรู้นิสัยของฮั่วเทียนหลันดี ถึงได้เข้าใจเป็นอย่างยิ่งว่าตอนไหนควรจะเชื่อฟังและตอนไหนที่สามารถดื้อได้