โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 208

ตอนนั้นพวกเขาตกลงกันไว้ว่าครึ่งปี

แต่เพราะมีเหตุการณ์ต่างๆเกิดขึ้น จึงทำให้เวลาครึ่งปีนั้นผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ดวงตาอันลึกซึ้งของฮั่วเทียนหลันมองจ้องไปบนใบหน้าของอันหรัน

อันหรันมองความซับซ้อนในสายตาของเขาไม่ออก เธอคล้ายคนจะหมดแรงอยู่เต็มทน ก่อนจะพยายามเอ่ยขึ้นอีกครั้ง : “ในเมื่อถึงกำหนดแล้ว พวกเราก็จบกันเถอะนะ! ฉันไม่ควรยึดครองตำแหน่งนี้อีกต่อไป ตำแหน่งนี้มันควรจะเป็นของมู่เหว่ย การที่ฉันยึดมันเอาไว้เช่นนี้ มันยิ่งจะทำให้คนอื่นรู้สึกเกลียดชังมากขึ้นเท่านั้น"

เอ่ยมาถึงตรงนี้น้ำตาของเธอก็พลันจะไหลออกมาจากหางตา

อันหรันสูดลมหายใจเข้าพยายามห้ามไม่ให้มันไหลออกมา

แต่แล้วน้ำตาที่เอ่อล้นนั้นก็ไม่เชื่อฟัง มันไหลพรั่งพรูออกมาราวกับเขื่อนแตก

"คุณชายฮั่วคะ ได้โปรดปล่อยฉันไปตามทางเถอะนะ! ปล่อยให้ฉันเดินออกไปไกลจากตรงนี้ แล้วฉันจะไม่กลับมาให้คุณรำคาญหน้าอีกต่อไป ส่วนคุณแม่เดี๋ยวฉันจะเป็นคนคุยเอง ให้ทุกเรื่องมันเป็นความผิดของฉัน การหย่าครั้งนี้ก็เป็นความผิดของฉัน คำด่าทอทุกอย่างฉันจะรับมันเอาไว้คนเดียวเอง! "

มีประโยคหนึ่งที่อันหรันไม่ได้เอ่ยออกมา

แต่ถึงอย่างไรในสายตาของเขา เธอก็เป็นแค่ผู้หญิงเลวทรามคนหนึ่ง

เขารับรู้ แต่เขาไม่ยอมรับ

“เธอคิดว่าฉันจะเห็นด้วยงั้นเหรอ”

ฮั่วเทียนหลันกำสร้อยข้อเท้าอย่างแรง จนปลายเพชรแหลมนั้นทิ่มแทงไปที่มือเขาจนเกิดบาดแผล แต่เขากลับทำราวกับไม่มีความรู้สึกใดๆ

สัญญาครึ่งปีนั้น แน่นอนว่าเขาจำมันได้

แต่ก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน หรือเป็นเพราะว่าใจของเขายังไม่อยากที่จะยอมรับความรู้สึกนี้ จึงทำให้เขาไม่เคยเอ่ยเรื่องหย่าขึ้นมาเลย

ในใจของเขามีเพียงเสียงร้องตะโกนขึ้นมาอย่างแผ่วเบาว่า เขานั้นทำใจไม่ได้

เขาก็ไม่เคยคิดมาก่อนเหมือนกันว่ามันจะกลายเป็นแบบนี้ เมื่อก่อนเขาเอาแต่ขับไสไล่ส่งอันหรันอยู่ตลอดเวลา

แต่ตอนนี้กลับเป็นอันหรันที่คอยพูดเตือนอยู่ข้างๆหูของเขาว่ามันถึงเวลาต้องแยกจากกันแล้ว

“คุณชายฮั่วไม่ใช่คนที่จะพูดจาเชื่อถือไม่ได้ไม่ใช่เหรอคะ!”

ประโยคที่อันหรันเอ่ยออกไปนั้น เธอเองก็ไม่ได้มีความมั่นใจเลยสักนิด

"เหอะ... " ฮั่วเทียนหลันทิ้งเพียงเสียงตอบรับสั้นๆนี้ไว้ ก่อนจะลุกขึ้นและกระแทกประตูออกไป

เมื่ออยู่ภายในห้องเพียงคนเดียว อันหรันก็ไม่สามารถเสแสร้งแกล้งทำตัวเข้มแข็งได้อีกต่อไป

น้ำตาของเธอไหลพรั่งพรูออกมาจนผ้าปูที่นอนเปียกชื้น

ฉันจะทำใจเดินจากคุณไปได้ยังไงกัน คุณชายฮั่ว

แต่ตอนนี้ฉันเหนื่อยกับความทรมานที่ไม่มีวันจบสิ้นเช่นนี้เหลือเกิน

มาถึงวันนี้ อันหรันก็ไม่มีความคิดที่จะทนทุกข์ทรมานอีกต่อไปแล้ว

วันที่สองหลังจากตื่นนอนขึ้นมา อันหรันรู้สึกร่างกายของเธอราวกับจะแตกสลาย

เมื่อคืนมันรุนแรงมากเกินไป ฮั่วเทียนหลันทรมานเธอเกือบจะสี่ชั่วโมง

แต่เวลาสี่ชั่วโมงนี้ร่างกายของเธอกลับให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีในการไต่ขึ้นไปยังจุดสูงสุดครั้งแล้วครั้งเล่า ขณะเดียวกันก็ตกลงมาที่จุดต่ำสุดครั้งแล้วครั้งเล่าเช่นเดียวกัน

ส่งผลให้ตอนนี้เธอรู้สึกปวดเมื่อยไปทั่วร่างกาย เธอพยายามยันตัวลุกขึ้น สายตาพลันเหลือบไปเห็นสร้อยข้อมือที่ถูกสวมใส่ตรงข้อมือสวย

เธอรู้สึกคุ้นตากับสร้อยข้อมือเส้นนี้เล็กน้อย หลังจากใช้สมองครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง ถึงจำได้ว่าเมื่อคืนนี้ฮั่วเทียนหลันสวมใส่มันให้เธอ

อันหรันอยากจะถอดมันออก แต่พอเอื้อมมือขึ้นมาจับ ภาพที่ฮั่วเทียนหลันใส่ให้เธอก็ปรากฏขึ้นมาในหัว

ในตอนนั้นเขาช่างดูอ่อนโยนและละเอียดอ่อนเป็นอย่างมาก

จนท้ายที่สุดเธอก็ตัดสินใจไม่ถอดมันออกมา

นี่อาจเป็นสัมผัสสุดท้ายของความอ่อนโยนที่ฮั่วเทียนหลันได้มอบให้แก่เธอ เป็นความรู้สึกสุดท้ายที่อาจจะทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมาในยามที่หวนคิดถึงเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นทั้งหมดระหว่างเรา

อันหรันลุกขึ้นจากเตียง ก่อนจะเดินไปที่ห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่างกาย แต่แล้วน้ำสีขาวขุ่นที่ไหลลงมาตรงหว่างขานั้น ก็ทำให้เธอรู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

เมื่อคืนนี้ฮั่วเทียนหลังโคตรจะบ้าคลั่งเลยแหละ

หลังจากอันหรันสวมใส่เสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อย เธอก็เดินลงไปที่ชั้นล่างแล้วจึงพบว่าที่ห้องนั่งเล่นนั้นว่างเปล่าไม่มีใครอยู่เลยสักคน

ขณะนั้นเองก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

ปังปังปัง ปังปังปัง ...