โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 210

ระหว่างทาง อันหรันได้รับข้อความที่ส่งมาทางวีแชทจากฉีหลาน บอกเธอว่าพอใจกับแผนงานของเธอมาก

ตอนนี้กำลังติดไฟแดง อันหรันจึงตอบกลับไป “พี่ชอบก็ดีแล้ว รอฉันทำธุระเสร็จ อีกไม่กี่วันจะส่งของไปให้”

สำหรับสถานที่แต่งงาน อันหรันกำลังมองหาบริษัทให้มาช่วยจัดการ

แต่เรื่องเสื้อผ้านั้นง่ายมาก หัวเสี่ยวน่าชอบออกแบบและตัดชุดมากๆ

หลังจากที่อันหรันส่งต้อนฉบับไป แต่เธอก็รู้ลังเลเล็กน้อย เธอจึงเรียกข้อความกลับทั้งหมด

เรื่องการแต่งงานของฉีหลาน ต้องหยุดเอาไว้ชั่วคราว

การแข่งขันออกแบบรอบชิงชนะเลิศจะเริ่มขึ้นในอีกไม่ช้า อันหรันและหัวเสี่ยวน่าจะต้องเตรียมตัวอย่างเต็มที่

แต่เมื่อกลับมาถึงบ้าน ป้าdingก็บอกกับอันหรันว่า ใกล้จะถึงงานวันเกิดของฮั่วเทียนหลันแล้ว

ถึงแม้ว่าความสัมพันธ์ของเขาทั้งสองจะขัดแย้งกันมาโดยตลอด แต่นี่อาจจะเป็นงานวันเกิดที่เธอจะจัดให้ฮั่วเทียนหลันเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว เธอจึงรู้สึกลังเลใจ

วันต่อมาตอนสายๆ อันหรันออกจากบ้าน ออกไปซื้อของขวัญวันเกิดให้ฮั่วเทียนหลัน

ในห้างสรรพสินค้า เธอดันไปเจอกับคนคุ้นเคยคนหนึ่ง

“คุณอันหรัน ไม่คิดเลยว่าจะได้พบกันอีก!”

ภายในร้ายขายของในห้าง ผู้ชายที่แต่งตัวสุภาพพูดกับอันหรัน

อันหรันเงยหน้าขึ้นมาดู และคิดว่าคนคนนี้หน้าตาคุ้นๆ

คิดไปสักพัก ถึงนึกขึ้นมาได้ เธอเคยเจอเขาที่อเมริกาฯ เขาคือเพื่อนของอันเฮา ฟู่ฮั่นหยู

“คุณฟู่ คุณกลับมาได้ยังไง?”

เมื่อได้ยินเสียงของอันหรัน ฟู่ฮั่นหยูก็ยิ้มออกมาแล้วก็พูดว่า “แต่เดิมผมก็เป็นคนที่นี่ ทำไมถึงจะกลับมาที่นี่ไม่ได้?”

อันหรันได้ยินสิ่งที่เขาพูด เธอก็ไม่คิดจะพูดอะไรต่อ

เธอกับฟู่ฮั่นหยู รู้จักกันแค่ผิวเผินเท่านั้น

ฟู่ฮั่นหยูชวนอันหรันไปทานข้าวกลางวัน แต่เดิมอันหรันอยากที่จะปฏิเสธ

แต่ว่าฟู่ฮั่นหยูนั้นตัดสินใจแล้ว เขาเดินตามหลังของอันหรันเหมือนกับว่าเธอตอบตกลง

นี่เป็นครั้งแรกที่อันหรันรู้ว่า ผู้ชายก็สามารถเป็นผู้ตามได้เหมือนกัน

สุดท้ายเธอทำได้แค่พยักหน้า

ร้านอาหารสุดหรู ภายในห้องอบอวนไปด้วยกลิ่นน้ำหอมเบาๆ

“คุณอันหรันอยากทานอะไรสั่งได้เลย! ผมเลี้ยงเอง”

ฟู่ฮั่นหยูยื่นเมนูอาหารอันหรัน ด้วยท่าทางที่อวดรวย

อันหรันรับเมนูมา และสั่งแค่อาหารมังสวิรัติหนึ่งอย่างและน้ำผลไม้หนึ่งแก้ว

เพราะช่วงนี้เธอรู้สึกว่าตัวเองอ้วนขึ้น

หลังจากสั่งอาหาร ฟู่ฮั่นหยูก็พูดต่อว่า “ผมไม่ได้กลับประเทศมานานแล้ว ไม่คิดว่าเมืองzจะพัฒนาไปได้เร็วขนาดนี้”

นี่เป็นการเริ่มสนทนาที่อึดอัด ทั้งสองคนไม่เข้าใจกันและกัน และดูเหมือนว่าพวกเขากำลังคุยกันคนละเรื่อง อันหรันจึงพูดตอบกลับมาว่า “คุณฟู่เป็นคนของเมืองzหรือ?”

ฟู่ฮั่นหยูพยักหน้า แต่ก็ส่ายหัวและพูดออกมาว่า “ผมเกิดที่เมืองz แต่มักจะตามคุณป้าไปต่างประเทศ เลยไปโตอยู่ที่เมืองนอก”

คุณป้าของฟู่ฮั่นหยูนั้นก็คือจางหยา เมื่ออันหรันนึกถึงหน้าของจางหยา ทำให้เธอนึกนึกตอนที่จางหยา7พาอันเฮาไปจากเธอ

ดวงตาของเธอแดงขึ้นเล็กน้อย เธอเก็บอาการและพูดออกมาว่า “เธอกลับมาครั้ง มาทำธุรกิจหรอ?”

ฟู่ฮั่นหยูรู้สึกตกใจเล็กน้อย แต่พอนึกถึงสถานะของอันหรัน เขาก็เข้าใจแล้วพูดออกมาว่า “อืม ที่บ้านของผมมีธุรกิจอยู่ที่เมืองz ดังนั้นเลยให้ฉันกลับช่วยทำ”

หลังจากที่ทั้งสองคนพูดถึงตรงนี้ อาหารก็เข้ามาเสิร์ฟพอดี

พวกเขาทานข้าวกันเงียบๆ พูดกันอีกสองสามคำ ก็แยกย้าย

ตอนที่อันหรันกำลังจะเดินลงไปที่ชั้นล่าง ฟู่ฮั่นหยูก็แอบมองอันหรันอยู่ที่ร้านอาหาร เขามองตามการเคลื่อนไหวของอันหรัน

ผู้หญิงคนนี้ เป็นภรรยาของฮั่วเทียนหลัน

แต่เข้าก็รู้ ว่าฮั่วเทียนหลันไม่ได้ชอบเธอ

ดังนั้นฟู่ฮั่นหยูจึงคิดว่าเขายังมีโอกาสอยู่

นี่เป็นแค่การเริ่มต้น รอให้ฟู่ฮั่นหยูเริ่มสร้างหลักปักฐานที่เมืองzได้มั่นคงเมื่อไหร่ เขาจะเริ่มก้าวต่อไปทันที

ไม่ช้าก็เร็ว เธอจะต้องเป็นของเขา