โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 216

เธอสามารถที่จะทำแบบนั้นได้ถ้าเธออยากทำ แต่ผู้ชายคนนั้นทำให้เธอหมดแรงแม้แต่จะก้าวเดิน

ฮั่วเทียนหลันออกมาจากห้องน้ำ เนื่องจากที่ก่อนที่เขาจะเข้าไปอาบน้ำเห็นอันหรันหลับไปแล้ว ดังนั้นเขาจึงค่อยๆผลักประตูออกมา เพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนการนอนของเธอ

ในมือของอันหรันกำลังกำของสิ่งนั้นไว้ ทำให้สีหน้าของฮั่วเทียนหลันเปลี่ยนไป

เขาเดินเข้ามาหาเธอ หยิบของสิ่งนั้นออกมาไปจากมือของเธอ พูดออกมาเสียงทุ้มๆว่า “เธอหมายความว่าอย่างไร?”

อันหรันตกตะลึง มองไปที่มือที่ว่างเปล่าด้วยความงุนงง หลังจากนั้นไม่นานเธอก็มีอาการตอบสนองและพูดออกมาว่า “คุณฮั่ว กับสิ่งที่เราสองสามีภรรยาทำกันมาสองวันนี้ คุณไม่ได้ทำอะไรให้มันปลอดภัย ดังนั้นหลังจากที่เราทำเรื่องแบบนั้นกันฉันจึงต้องทานยา มีแต่วิธีนี้ที่จะป้องกันไม่ให้เรามีเด็กขึ้นมาอีกคน”

อันหรันคิดว่าผู้ชายคนนี้ค่อนข้างรอบคอบ ทุกครั้งที่พวกเขาทำเรื่องแบบนี้กัน หลังจากจบเรื่องเขาจะบังคับให้เธอทานยาทุกครั้ง

แต่ครั้งนี้เธอเป็นคนคิดที่จะกินยาเอง มองดูท่าทางของฮั่วเทียนหลัน หรือว่าเขากำลังโกรธ?

เมื่อนึกถึงครั้งที่เธอไม่ได้ทานยาจึงมีเด็กออกมา ใจของเธอก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาอีกครั้ง

ฮั่วเทียนหลันค่อยๆบีบยาที่อยู่ในกำมือจนกลายเป็นปุ๋ยผง

อันหรันลังเลอยู่ครู่หนึ่งและพูดอย่างกล้าหาญ “คุณฮั่ว เอามาให้ฉันสักหนึ่งเม็ดเถอะ ยานี้มันต้องขึ้นกับเวลา ยิ่งทานเข้าไปเร็วเท่าไหร่ความเจ็บปวดก็จะยิ่งน้อยลงเท่านั้น”

ใบหน้าของฮั่วเทียนหลันเย็นชาขึ้นมาทันที หัวเราะออกมาด้วยความเยือกเย็นและพูดออกมาว่า “เธอเป็นผู้หญิงที่รู้มากเอาเสียจริงๆ ถ้าเกิดฉันบอกว่าไม่ให้กินหละ?”

อันหรันมองนิ่งและตอนกลับไปว่า “ถ้าอย่างนั้น ฉันก็คงต้องไปโรงพยาบาล”

คำตอบของอันหรัน ทำให้ฮั่วเทียนหลันโกรธถึงขีดสุด เขาเขวี้ยงเม็ดยาลงกับพื้น พูดออกมาด้วยน้ำเสียงทุ้มๆว่า “อยากกิน ก็มาหยิบเอง”

ตอนนี้หัวใจของเขาสับสน ถึงแม้ว่าเธอจะมาหยิบไปทานเอง หรือเขาหยิบให้เธอทาน ผลลัพธ์มันก็เหมือนกัน

อันหรันยิ้มออกมาด้วยความลำบากใจ เธอคลานไปที่อีกด้านหนึ่งของเตียง ไม่ง่ายเลยกว่าเธอจะหยิบยานั้นมาได้ สุดท้ายเธอก็หยิบยาสองเม็ดแล้วเอามันใส่เข้าปากเธอไป

ถ้าไม่มีน้ำ ก็ใช้น้ำลายเอา!

มองเห็นเธอทานยาลงไปสองเม็ด แววตาของฮั่วเทียนหลันก็เกิดความสงสัยจึงถามออกมาว่า “ทำไมต้องกินลงไปถึงสองเม็ด?”

“เพื่อความปลอดภัย!” อันหรันตอบ

ความหงุดหงิดที่อธิบายไม่ได้ ทำให้ฮั่วเทียนหลันเตะไปที่เตียงอย่างรุนแรงและพูดออกมาว่า “รีบไปอาบน้ำซะ! อย่ามาทำให้เตียงของฉันต้องเปื้อน”

อันหรันอึ้งไปสักพัก ผู้ชายจนนี้ยังจะมีหน้ามาพูด ว่าเธอมาทำให้เตียงเปื้อน?

ถ้าหากใช่สิ่งของที่อยู่บนร่างกายของเขา เตียงมันจะมาเปื้อนได้อย่างไร?

อันหรันลงมาจากเตียง เนื่องจากขาทั้งสองข้างของเธอไม่มีแรง จึงทำให้เธอตัวสั้น

ก็เห็นอยู่ว่าระยะทางมันไม่ไกล แต่ว่ากว่าเธอจะไปถึงได้นั้นไม่ง่ายเลย

และทุกอย่างที่เกิดขึ้น ฮั่วเทียนหลันก็ได้แต่มองดูอย่างเย็นชา ไม่ได้ยื่นมือมาช่วยแม้แต่น้อย

ที่จริงแล้วฮั่วเทียนหลันยื่นมือออกไปข้างหลายครั้งโดยไม่รู้ตัว เขาอยากที่จะยื่นมืออกไปเผื่อพยุงเธอเข้าห้องน้ำ

ก็เห็นได้ชัดว่านี่มันก็แค่เรื่องเล็กๆหนึ่งเรื่อง แต่ก็ไม่ว่าทำไมเขาถึงไม่ยอมยื่นมืออออกไปช่วยพยุงเธอ

ก็เหมือนกับชีวิตของคนสองคน ก้าวแรกมันมักจะยากเสมอ

มองเห็นอันหรันที่เข้าไปในห้องน้ำ เสียงล็อกห้องดังออกมา ทำให้ฮั่วเทียนหลันตื่นขึ้นมาอยู่กับความเป็นจริง

เขาหยิบยาคุมกำเนิดขึ้นมา แล้วสังเกตมันอย่างละเอียด

คือยาคุมเร่งด่วน หลังจากทานเข้าไปแล้วจะไม่ท้องหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์

พูดไปมันก็น่าหัวเราะ ยาชุดนี้ เป็นยาที่เขาเป็นคนซื้อ

เขารังเกียจอันหรัน ทุกครั้งที่เขามีความปรารถนา เขาก็จะมาลงกับอันหรัน พอจบเรื่องก็จะให้เธอทานยานี้เข้าไป

แต่ตอนนี้ เขาเริ่มจะไม่อยากให้เธอทานยานี้แล้ว

มันก็แค่การตั้งครรภ์?

มันก็แค่การมีลูก?

ถึงแม้ว่าหลังจากคลอดออกมามันจะเป็นเรื่องใหญ่ แต่พ่อแม่ทุกคนล้วนที่อยากจะอุ้มลูกของตัวเอง

ถึงแม้จะไม่ใช่หลายชาย หลานสาวก็ยังรับได้ สุดท้ายแล้วจะเป็นชายหรือหญิงเธอก็รับได้หมด

พอนึกถึงจุดนี้ ฮั่วเทียนหลันก็ค่อยๆยิ้มออกมาที่มุมปาก

หลังจากนั้นเขาก็รู้สึกหงุดหงิด ทำไมตัวเองต้องมาฝันอะไรตอนกลางวันแสกๆ นี่หรือว่าเขาติดเชื้อมาจากอันหรัน?

และผู้หญิงคนนี้ก็ตั้งใจที่จะหย่าร้างกับเขา ทั้งสองไม่มีอนาคตด้วยกันแล้ว

อันหรันค่อยๆประคองตัวเอง เธอนั่งยองๆลงไปจากนั้นถึงสามารถปีนขึ้นไปบนอ่างอาบน้ำได้

ใช่ ได้ยินถูกแล้ว เธอปีนขึ้นไป

เพราะตอนนี้ขาทั้งสองข้างของเธอไม่มีแรงเหลืออยู่เลย

หลังจากที่ปีนขึ้นไปบนอ่างอาบน้ำ ปรับท่าทางให้สบายตัว แล้วก็เริ่มหลับตาลงพักผ่อนอย่างสบาย

เหนื่อยมากเลย มันเหนื่อยมากเลยจริงๆ

ตอนนี้แม้แต่นิ้วมือ เธอยังไม่อยากที่จะขยับมัน

เธอมองผ่านน้ำลงไปที่ร่างกายของเธอ เวลาที่ฮั่วเทียนหลันมีความต้องการ เขาไม่เคยนึกถึงความรู้สึกของอันหรันเลย

ร่างกายของอันหรันเต็มไปด้วยรอยจูบ รอยกระแทก และรอยบีบ

หากผู้หญิงคนอื่นเห็นสิ่งนี้เข้าหละก็ จะต้องบอกว่าอันหรันประสบกับความรุนแรงภายในครอบครัวอย่างแน่นอน

การกระทำสองครั้งติดต่อกันนี้ ทำให้อันหรันกลัวไปแล้ว

เธอไม่รู้ว่าฮั่วเทียนหลันเป็นอะไรไป จู่ๆเขาก็มาสนใจในเรื่องชายหญิงแบบนี้

ก่อนหน้านี้ก็เห็นเจนว่าเขารังเกียจเธอมาก คิดว่าเธอเป็นสิ่งสกปรก

หลังจากพักผ่อนมาเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง อันหรันก็ถูกปลุกด้วยเสียง ปัง! ปัง! ปัง! ที่ดังมาจากประตู

เธอรีบลืมตาขึ้นมาพร้อมพูดว่า “คุณฮั่ว คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?”

“เธอยังมีชีวิตอยู่ไหม?”

ฮั่วเทียนหลันพูดออกมาอย่างไม่ถือน้ำใจ ทำให้อันหรันขมวดคิ้วเล็กน้อย