โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 29

อันรันต่อต้านความโกรธ และรอยยิ้มเหยียดหยามปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา: "Stupid"

หลังจากนั้นเธอก็หันกลับไปและไม่สนใจกลุ่มตัวตลกที่วุ่นวายอยู่ข้างหลัง

นี่เป็นครั้งแรกที่ตั้งแต่เธอโตมาเพิ่งด่าคน แต่ต้องบอกว่ารู้สึกดีมาก

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพวกเขาโกรธจนกำลังจะระเบิด แต่พวกเขาไม่กล้าโจมตี อันรันรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น

หลังจากที่ไป๋รอฮันออกมาหลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว เขาก็โอบแขนอันรันไว้ และจะเลี้ยงอันรันกินอาหารเสฉวน

ระหว่างรับประทานอาหาร เพื่อนร่วมชั้นหญิงที่รู้เรื่องเห็นเรื่องแปลก

"อันรัน เธอไม่ใช่ว่าแต่งงานกับชายที่สองของตระกูลฮัวแล้วหรอ ไหนแหวนล่ะ? "

สายตาของเพื่อนร่วมชั้นเรียนมองตามมา อันรันรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

ผู้คนในเมือง Z ล้วนรู้ดีว่าชายฮัวที่สองไม่ได้รักอันรัน แต่กลัวว่าจะไม่มีใครคิดว่าชายฮัวที่สองแม้แต่การบ้านก็ขี้เกียจทำ

อันรันเงยหน้าขึ้น และเผชิญหน้ากับผู้คนที่รอหัวเราะเยาะเธออย่างเย็นชา : "แหวนหนักเกินไป ฉันไม่ชอบใส่มัน"

ความหมายก็คือจำนวนกะรัตของแหวนมีขนาดใหญ่มาก อันรันคิดว่ามันหนักเกินไป

เพื่อนร่วมชั้นหญิงคนนั้นไม่ต้องการปล่อยอันรันไปและพร้อมที่จะพูดต่อ แต่ไป๋รอฮันก็สังเกตเห็นบางอย่างผิดปกติกับบรรยากาศ ทำเสียงไอ และทำหน้าตาโกรธเคือง

เพื่อนร่วมชั้นหญิงลังเลที่จะกลั้นสิ่งที่อยู่ในปากของเธอ

กินข้าว ดูหนังเสร็จ ออกมาอีกทีก็สี่ทุ่มแล้ว

อันรันเหลือบมองโทรศัพท์ มันเงียบ ดูเหมือนว่าเธออยู่ที่ไหนไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับฮัวเทียนหลัน

ไป๋รอฮันถามอันรันว่ามาอย่างไร อันรันบอกว่านั่งแท็กซี่

ทันใดนั้นฉันก็ได้ยินเสียงเยาะเย้ยจากด้านข้าง : "โอ้ อันรันเธอคือคุณนายฮัว หรือว่าคุณชายคนที่สองแม้แต่รถก็ไม่ได้ซื้อรถให้เธอหรอ? "

อันรันถือโทรศัพท์อย่างแน่นเล็กน้อย สุดท้ายก็ปล่อย

หากเธอกังวลเกี่ยวกับสายตาของคนรอบข้างเธอจะไม่อยู่จนถึงตอนนี้

หลังจากกลับบ้าน อันรันก็ได้รับวิดีโอคอลจากป้าเฉิน

ในเวลานี้ ลั่นลานน่าจะเพิ่งทานอาหารเย็นเสร็จ และป้าเฉินก็พาออกไปเดินเล่น

แสงไม่เพียงพอและหน้าจอมืด แต่ยังสามารถมองเห็นใบหน้าเล็กๆ ที่น่ารักของลั่นลานได้อย่างชัดเจน

"แม่ แม่......"

ลั่นลานตะโกนอย่างมีความสุข สำหรับเธอการได้เห็นแม่ทุกวันเป็นสิ่งที่มีความสุขที่สุดในโลก

อันรันยกมือขึ้น ยิ้มอย่างมีความสุขและพูดว่า "เฮ้ ที่รัก วันนี้ไปโรงเรียนไหม"

ลั่นลานพยักหน้าอย่างแรงและกล่าวว่า : "แน่นอนแม่ ลั่นลานนั่งตัวตรง เขียนทั้งหมดที่อาจารย์พูดน่ะ! "

เสียงของป้าเฉินดังมาจากด้านข้างและพูดว่า : " เป็นเรื่องจริง ตอนนี้ลั่นลานกำลังเด็ดดอกไม้สีแดงเล็กๆ น้อยๆ ฉันเอามาในแจกันดอกไม้"

เมื่อรู้ว่าลูกสาวของเธอทำได้ดีอันรันก็รู้สึกสบายใจมาก

ลั่นลานยังเป็นเด็ก และบางครั้งมีปัญหา โชคดีที่ป้าเฉินคอยช่วยดูแลเธอ

อันรันขอให้ลั่นลานมอบโทรศัพท์ให้ป้าเฉิน ลั่นลานทำหน้ามุ่ยอย่างไม่เต็มใจ แต่ก็ปล่อยมือ

"ป้าเฉิน ช่วงนี้ป้าทำงานหนักมาก ฉันจะยุ่งอยู่ที่นี่สักพักและฉันจะกลับไปไม่ได้ ส่งเลขบัญชีให้ฉัน แล้วฉันจะโอนเงินค่าครองชีพของลั่นลานให้ป้าค่ะ"

หลังจากอันรันพูดจบ ป้าเฉินก็โบกมือต่อหน้ากล้องและพูดว่า : "ไม่ต้องหรอก ยังมีเงินอีกมากที่เธอให้ฉันก่อนออกไป อันรันอยู่ที่นั่นดูแลสุขภาพด้วย! "

ป้าเฉินเข้าใจดีว่าอันรันพูดถึงค่าครองชีพของลั่นลาน แต่จริงๆแล้วมันเป็นการโอนค่าขอบคุณ

เธอรู้สึกไม่สบายใจมาตลอดที่อันรันเลี้ยงลูกของตัวเองตั้งแต่อายุยังน้อย บวกกับความสัมพันธ์ระหว่างลูกสาวและเพื่อนที่ดีที่สุด เธอจึงเต็มใจที่จะเป็นคนทำงานพาร์ทไทม์

อันรันรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ และทันทีที่ต้องการพูดต่อก็มีเสียงเคาะประตู

เสียงป้า Ding มาชวนให้อันรันกินซุปด้วยกัน

อันรันตื่นตระหนก กล่าวลาป้าเฉินและลั่นลานด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแล้วเดินลงไปชั้นล่าง

มันดึกมากแล้วและฮัวเทียนหลันก็ยังไม่กลับมา ป้า Ding บอกว่า เทียนหลันโทรมาบอกว่าเขาต้องทำงานล่วงเวลา และคืนนี้จะไม่กลับมาบ้าน