สรุปเนื้อหา ตอนที่ 33 ฮัวเทียนหลันได้รับบาดเจ็บ – โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง โดย ฮั่นเซียง
บท ตอนที่ 33 ฮัวเทียนหลันได้รับบาดเจ็บ ของ โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง ในหมวดนิยายInternet เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย ฮั่นเซียง อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
ฮัวเทียนหลันเดินเข้ามา มีอาหารอยู่บนโต๊ะอาหาร แต่คุณนายฮัวนั่งอยู่บนโซฟากับฮัวเส้าซู่และอันรัน
เขาเดินไปอย่างช้าๆ ฮัวเส้าซู่กำลังจะเงยหน้าขึ้น แต่หลี่รูยาจับหัวของเขาไว้และกดลง
ฮัวเส้าซู่ยังคงดิ้นรน แต่เห็นแม่ของเขาจ้องมองเขาอยู่อย่างเข้มงวด
ฮัวเส้าซู่นึกถึงรถสปอร์ตรุ่นลิมิเตด ที่ไม่ล้มเลิกสู้มันไปกับพี่ชายคนที่สองด้วยกัน
ฮัวเทียนหลันนั่งลงที่โซฟา สายตาของเขาส่งผ่านที่อันรันอย่างเย็นชา
อันรันตัวสั่นและเหลือบมองไปที่ท่าทางของแม่ฮัวที่ใกล้จะระเบิดและรีบพูดว่า : "แม่ เทียนหลันกลับมาแล้ว พวกเรารีบกินข้าวกันเถอะ! "
หลังจากนั้นเธอก็ขยิบตาให้ฮัวเทียนหลัน
ฮัวเส้าซู่ก้มหัวลงแสร้งทำเป็นว่าเขาไม่เห็นมัน
ฮัวเทียนหลันไอเล็กน้อยกระแอมในลำคอและพูดว่า : "แม่ มีอะไรอยากคุยกับผมไหม"
เขาไม่เคยเป็นคนที่นั่งรอความตาย สำหรับเขา เขาทำได้เพียงแค่ริเริ่มที่จะโจมตี
หลี่รูยาหันหน้ามา นี่คือฮัวเทียนหลันที่กลับบ้าน และเธอกำลังมองเขาเป็นครั้งแรกอย่างจริงจัง
"แกกำลังจะบอกอะไรฉัน? " คำพูดของหลี่รูยามีความโกรธเล็กน้อย แต่ถูกการอบรมที่ดีของเธอ ทำให้เธอยับยั้งตัวเองได้
ฮัวเทียนหลันแสร้งทำเป็นครุ่นคิด ครึ่งเสียง : "มันเกี่ยวกับบริษัทหรอ? "
หลี่รูยาเคาะนิ้วของเธอบนโต๊ะกาแฟเบาๆ ปังปังปัง และอันรันก็ตกใจเล็กน้อย
เธอกังวลเล็กน้อยว่าฮัวเทียนหลันจะแบกแพะรับบาปนี้ไว้บนหลังหรือไม่ โดยคิดว่าเธอมาที่บ้านฮัวเพื่อฟ้อง
เมื่อรีบออกมา อันรันก็วางโทรศัพท์ไว้ในห้องนอน ปิดเครื่องและลืมเอามาด้วย
"แกว่ายังไงล่ะ? " การสื่อสารระหว่างแม่ลูกแปลกไปหน่อย
จู่ๆ ฮัวเส้าซู่ก็พูดว่า : "แม่ ผมอยากถามพี่สะใภ้เกี่ยวกับปัญหาการออกแบบ ผมขอให้พี่สะใภ้สอนได้ไหม"
หลี่รูยาพยักหน้าเล็กน้อย จ้องไปที่ฮัวเทียนหลันด้วยสายตาที่เฉียบคม ทำให้อันรันที่นั่งอยู่ข้างๆฮัวเทียนหลันตกใจเล็กน้อย
ฮัวเส้าซู่ลุกขึ้นและดึงอันรันออกมา
อันรันไม่ขยับ เธอกำลังจะบอกว่ารอให้กินข้าวเสร็จก่อนค่อยสอน แต่เมื่อเห็นฮัวเส้าซู่ขยิบตาให้เธอ เธอก็ลุกขึ้นและเดินตามฮัวเส้าซู่ไปชั้นบน
จากนั้นอันรันก็ค้นพบว่าคนรับใช้ทั้งหมดหลบอยู่อย่างมีสติ และมีเพียงสี่คนในห้องนั่งเล่น
ฮัวเส้าซู่พาอันรันเข้าไปในห้องหนังสือที่ชั้นสอง ทันทีที่เขาปิดประตู อันรันก็พูดอย่างกระวนกระวาย : "เส้าซู่ ถ้าเรามาแบบนี้พี่ชายของเธอจะไม่เป็นอะไรใช่ไหม? "
ฮัวเส้าซู่นั่งบนเก้าอี้เจ้านายหลังโต๊ะทำงานและนั่งลงอย่างสบายๆ : "พี่สะใภ้ ถ้าคุณอยู่ชั้นล่างพี่ชายของฉันจะโชคร้ายหรือไม่? "
อันรันนึกไม่ออกว่าฮัวเส้าซู่พูดอะไรในตอนแรก ทำไมฮัวเทียนหลันถึงโชคร้าย ถ้าเธออยู่ชั้นล่าง
"พี่เป็นพี่สะใภ้คนที่สองของฉัน พี่ต้องการให้แม่ของฉัน......" คำใบ้ที่คลุมเครือของฮัวเส้าซู่ทำให้อันรันเข้าใจในทันที
เธออยู่ด้านล่างหลี่รูยาต้องให้คำอธิบายกับเธอ ดังนั้นจะไม่ให้อภัยฮัวเทียนหลันง่ายๆแน่ๆ
แต่ตอนนี้เธอกำลังขึ้นมา ชั้นล่างเป็นเรื่องระหว่างแม่กับลูก ดังนั้นจึงต้องสามารถเปลี่ยนเรื่องใหญ่ให้กลายเป็นเรื่องเล็กได้
"หมายความว่าอย่างไรที่จะไม่เกิดขึ้นอีกในอนาคต? " เทียนหลัน ฉันไม่สนใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับนักแสดงคนนั้นมาก่อน แต่เธอบอกชัดเจนว่าครั้งนี้เธอใช้แกสร้างแรงผลักดันให้ตัวเอง ตระกูลฮัวของฉันไม่ต้องการมีลูกสะใภ้ที่เห็นแก่เงินเงินเช่นนี้! "
หลังจากพูดจบ หลี่รูยาก็ลุกขึ้นและเตรียมที่จะขึ้นไปชั้นบนเพื่อเรียก อันรันและลูกคนที่สามลงมากินข้าว
แต่ทันทีที่เธอลุกขึ้นเธอก็เห็นอันรันหันหน้าไปทางเธอด้วยความตื่นตระหนก และวิ่งเข้าไปในห้องหนังสือ
เขามองไปที่สายตาของลูกชาย มันเต็มไปด้วยความรังเกียจ
เธอถอนหายใจในใจอย่างช่วยไม่ได้ มันยากที่จะเปลี่ยนคนๆ หนึ่งโดยเฉพาะคนสองคนที่ไม่มีความรู้สึก แต่ชอบกันมันยากยิ่งกว่า
หลี่รูยากวักมือเรียกอันรันให้ลงมากินข้าว
อันรันเคาะประตูห้องหนังสือเพื่อเตือนฮัวเส้าซู่ จากนั้นรีบลงไปชั้นล่าง พร้อมกับชุดปฐมพยาบาลประจำบ้านในมือ
เธอหยิบผ้าก๊อซและแอลกอฮอล์ออกมาและกำลังจะรักษาบาดแผลที่หน้าผากให้ฮัวเทียนหลัน
แต่ฮัวเทียนหลันขมวดคิ้วและพูดด้วยเสียงต่ำ : "ออกไป! "
หัวใจของอันรันหยุดนิ่ง เห็นได้ชัดว่าเธอเป็นห่วงเขา แต่กลับถูกกระทำเช่นนี้
"นั้น เทียนหลัน แผลของคุณ...... หากไม่ได้รับการรักษาทันเวลามันจะทิ้งรอยแผลเป็นไว้......"
อันรันหม่นหมอง พูดด้วยเสียงต่ำ
ฮัวเทียนหลันยิ้มเยาะและกล่าวว่า : "อย่าแสร้งเป็นคนดีที่นี่ ถ้าเธอไม่กลับมาฟ้อง ฉันจะเป็นอย่างนี้ได้ยังไง? "
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง