โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 387

หลี่ซือหยวนถอนหายใจ ด้วยน้ำเสียงความเศร้าที่ไม่มีที่สิ้นสุด

เมื่อได้ยินชื่อของเหลียวซิรงอีกครั้ง หยางหลิงรุ่ยก็ลังเล และพูดว่า : "คุณหลี่ คุณรู้สึกอย่างไรกับเหลียวซิรงคนนี้? "

"รู้สึก? รู้สึกอย่างไร? " หลี่ซือหยวนไม่ค่อยเข้าใจ ในขณะเดียวกันเขาก็มองไปที่หยางหลิงรุ่ยด้วยท่าทางที่ดูโอ้อวด เธอไม่ใช่ผู้หญิงเหรอ ทำไมถึงสนใจเธอ

หยางหลิงรุ่ยยกเท้าของเธอขึ้นเล็กน้อย และดำเนินการเพื่อเหยียบหลี่ซือหยวน

หลี่ซือหยวนหวาดกลัวทันที และพูดตรงๆ : 'ฉันพูด ฉันพูด......เหลียวซิรงผู้หญิงคนนี้ ควรพูดว่า งดงามที่สุดเหมาะสมที่สุดและมีความเป็นผู้หญิงที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมา......"

"อื้ม? เมื่อคุณพูดอย่างนี้ คิดถึงหยุนถิงไหม? "

หยางหลิงรุ่ยได้รับคำตอบที่เธอต้องการ และให้กรรมสนองทันตาเห็นให้หลี่ซือหยวนทันที

หลี่ซือหยวนเปลี่ยนเป็นใบหน้าที่ขมขื่นจากความคิดทันที และกล่าวด้วยการแสดงออกของการร้องขอความเมตตา : "คุณผู้หญิงคนโตของฉัน อย่ารีบเร่งที่จะฆ่านะ! "

หยางหลิงรุ่ยหัวเราะเล็กน้อย ครั้งนี้อยู่ในห้องประชุมแล้ว ดึงมือออกจากแขนของหลี่ซือหยวน

"พอแล้ว คุณหลี่ ที่เหลือเป็นสนามเจ้าภาพของคุณแล้ว บทบาทสนับสนุนของฉันเสร็จสิ้นแล้ว โปรดเริ่มการแสดงของคุณได้เลย! "

"เธอจะไปทำอะไร? " หลี่ซือหยวนถามโดยไม่รู้ตัว

เนื่องจากงานประชุมลักษณะนี้ เป็นความร่วมมือระหว่างชายหญิง

ทุกคนมีเพื่อนผู้หญิง แต่เขาแค่ตัวเอง แม้ว่าจะไม่ใช่เรื่องน่าอึดอัด แต่ผู้ที่สนใจได้เห็นว่า หากพวกเขาเปรียบเทียบการแสดงภายนอก จะสามารถยั่วยุเปิดหัวข้อใหม่ออกมาได้

"ฉันเหนื่อยแล้ว ต้องการไปพักผ่อน คุณมีอะไรก็เรียกฉันก็ได้"

หลังจากพูดจบ หยางหลิงรุ่ยก็จากไปโดยไม่ปฏิเสธ ทิ้งหลี่ซือหยวนไว้ตามสายลม

การจัดงานใหญ่ที่เรียกว่างานใหญ่ เพราะการจัดงานใหญ่ครั้งหนึ่งมักใช้เวลาเตรียมการหลายเดือนหรือหลายปี

แม้ว่าจะเกี่ยวกับภาพยนตร์และโทรทัศน์ แต่ก็สามารถขยายและครอบคลุมได้มาก

ตามความต้องการของภาพยนตร์และโทรทัศน์ ตั้งแต่เอฟเฟกต์พิเศษทางศิลปะ ไปจนถึงเครื่องแต่งกายและอุปกรณ์ประกอบฉาก ได้ปรากฏในงานใหญ่ครั้งนี้

มีพื้นที่จัดแสดงพิเศษที่ห้องโถงด้านใน ซึ่งครอบคลุมพื้นที่ 300 ตารางเมตร ผู้เข้าร่วมสามารถเยี่ยมชมได้ตามต้องการ

หยางหลิงรุ่ยมองไปรอบๆ และหยุดตรงผลงานเสื้อผ้า

ไม่รู้ว่าทำไม เธอมักจะรู้สึกมีเสื้อผ้าสองตัว เธอดูคุ้นเคยมาก

แต่ถ้าคิดอย่างละเอียด จะไม่สามารถนึกถึงต้นกำเนิดที่เกี่ยวข้องกับตัวเองได้

หลังจากเยี่ยมชมผลงานเหล่านี้ เธอหาตำแหน่งขอบนอก และนั่งลง

งานใหญ่เป็นช่วงเวลาที่ดีในการตีสนิท ดาราภาพยนตร์ ผู้เขียนบท ผู้อำนวยการสร้าง ผู้กำกับ นักลงทุน พวกบุตรชายของฝ่ายก.และบิดาของฝ่ายข. สุภาพเกรงใจซึ่งกันและกัน สังสรรค์กัน

หยางหลิงรุ่ยรู้สึกคุ้นเคยกับหลายๆ ใบหน้า

เมื่อก่อนเธอไม่ได้ทำงาน อบบ้านก็เบื่อ เธอจึงตามตงเหยียนไปดูละคร

โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับละครโทรทัศน์เกี่ยวกับเยาวชนที่ถูกทารุณกรรม ตงเหยียนดูไปเยอะก็มักจะเช็ดน้ำตาของเธอเสมอ หยางหลิงรุ่ยรู้สึกแสแสร้งตั้งแต่ในตอนแรก และไม่ชอบดู

แต่ตงเหยียนก็ดูทุกวัน ล้างสมองเธอไม่หยุด และเธอก็ตกหลุมรักมันอย่างช้าๆ

ปัจจุบันละครทีวีประเภทนี้กำลังมาแรงที่สุดในแวดวง และได้กล่าวถึงละครย้อนยุคเรื่องก่อนๆ

คนดังหลายคนจะเข้าร่วมการแสดง ดังนั้นในสถานที่ตอนนี้ หยางหลิงรุ่ยจึงได้เห็นตัวจริงคนหนึ่ง

จากนั้น แม้ว่าเธอจะเตรียมจิตใจแล้ว แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะพ่นความในใจออกมา การแสดงบนทีวีนี้ เป็นปีศาจจริงๆ

เนื่องจากปัญหาในการถ่ายทำและการจัดแสดง คนหนัก 40โล เมื่อถ่ายทำทางทีวี จะกลายเป็น 60โล

ดังนั้น ดาราหญิงและดาราชายเหล่านี้จึงร่างผอม

ในทีวีดูหุ่นดีมาก แต่พอเห็นจริงๆแล้วผู้ชายคนนั้นดูเหมือนท่อนไม้ ผู้หญิงก็ดูเหมือนโครงกระดูก......

ทำให้หยางหลิงรุ่ยมีสายตาโจมตี โดยเฉพาะคือมีดาราภาพยนตร์ไม่กี่คน ดูเหมือนตัวละครเอกของละครเรื่องโปรดหลายเรื่องที่เธอเคยดูมาก่อน

ท่าทางในความเป็นจริง นั้นน่ากลัวจริงๆ!

สิ่งนี้ทำให้เธอ แสดงออกมาทันที

บางครั้งก็มีคนมาคุยกับหยางหลิงรุ่ย เพราะเธอมีสัญลักษณ์ Yang's Entertainment อยู่ที่หน้าอกของเธอ

ผู้อำนวยการฝ่ายภาพยนตร์และโทรทัศน์ด้านบน แสดงถึงสถานะของเธอ

แต่การชวนคุยเช่นนี้ สุภาพและเจ้าเล่ห์ทำให้หยางหลิงรุ่ยรู้สึกอึดอัด

ทุกครั้ง เธอยกแก้วขึ้นเล็กน้อย และแสดงท่าทางจิบไวน์แดง

แต่สิ่งนี้ไม่สามารถรั้งฝูงชนไว้ได้ หลังจากที่เธอจิบไวน์แดงหนึ่งแก้ว ดูเหมือนว่าเธอจะต้องไปที่ห้องจัดแสดงอีกแห่ง

โครงการของกิจกรรมกำลังดำเนินไปอย่างเป็นระเบียบ การโหวตได้เริ่มขึ้นบนเวทีแล้ว ผลงานที่มีศักยภาพที่ดีที่สุดของปีนี้ ภาพยนตร์และโทรทัศน์ยอดนิยม นักแสดงชายยอดเยี่ยม นักแสดงหญิงยอดเยี่ยม......

หยางหลิงรุ่ยบังเอิญมีตารางเวลาอยู่ข้างๆเธอ เธอเหลือบมองไป และรู้สึกว่าเวลาผ่านไปนานแล้ว แต่ในตารางเวลานั้นใช้ไปเพียงครู่เดียว

หลังจากได้รับรางวัล จะมีการอภิปรายบท การประชุมแผนการลงทุน การแสดงภาพยนตร์ และอาหารค่ำในช่วงเย็น

หยางหลิงรุ่ยเฝ้าดูตลอดทาง ในที่สุดสิ่งที่จำได้ ก็คือเวลา

ตามขั้นตอนของงานเลี้ยง หลังจากคืนนี้เสร็จสิ้น กลับบ้านก็สี่ทุ่มแล้ว

ด้วยความไม่มีทางเลี่ยง หยางหลิงรุ่ยจึงหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมา และส่งข้อความไปยังตงเหยียน เพื่อขอให้เธอดูแลชิงหรง

คราวนี้ตงเหยียนตอบด้วยท่าทางว่าฉันเข้าใจแล้ว ต่อมาก็แสดงว่าเธอกำลังพิมพ์

หยางหลิงรุ่ยรู้ว่าตงเหยียนพิมพ์ช้า หลังจากรอไปสองสามวินาที เมื่อข้อความมา เธอก็อดไม่ได้ที่จะตอบให้ตงเหยียนแสดงสีหน้าเช็ดเหงื่อ

ตงเหยียนพิมพ์อยู่นาน เพียงแค่ให้หยางหลิงรุ่ยช่วยเรื่องนึง

เรื่องนหนึ่งที่ง่ายมาก......

ในการถ่ายภาพดาราชายที่เข้าร่วมการประชุม ตงเหยียนต้องการที่จะเห็นตัวจริง

หยางหลิงรุ่ยอดทนมาก ในที่สุดก็ไม่ได้บอกตงเหยียน การเปรียบเทียบกับความเป็นจริงในทีวี

ได้รับมอบหมายจากพี่สะใภ้ หยางหลิงรุ่ยมองหาโอกาสที่จะเริ่มถ่าย

ก่อนที่จะเริ่มขึ้น ร่างที่เธอรังเกียจก็ปรากฏตัวต่อหน้าเธอ

"ผู้อำนวยการหยางกำลังทำอะไรเหรอ? แอบถ่ายเหรอ? "

หลี่ชานซานเข้ามาดูโทรศัพท์มือถือที่หยางหลิงรุ่ยยกขึ้น และตะโกนด้วยความยากที่เชื่อ

ใบหน้าของหยางหลิงรุ่ยมืดมน สุภาษิตที่ว่าสันดานหมาชอบกลับไปกินขี้ จะไม่มีวันผิดไปจากเดิม

และหลี่ชานซาน ตอนนี้คือสุนัข

แม้เธอเดินมา และริเริ่มที่จะทักทายเธอ เธอคงไม่มีเจตนาดีแน่ ๆ

"คุณหลี่จะคิดว่ายังไงก็ได้ แต่ วันนี้ไม่ใช่วันทำงานเหรอ? ทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่? "

หยางหลิงรุ่ยมีรอยยิ้มบนใบหน้าของเธออย่างสุภาพ แต่พูดอย่างจริงจัง

วันนี้เป็นวันทำงานของ Yang's Entertainment หลี่ชานซานในฐานะพนักงานของ Yang's Entertainment ยังคงเป็นลูกน้องของหยางหลิงรุ่ย

พูดอย่างเคร่งครัด เธอปรากฏตัวที่นี่ แต่สงสัยว่าขาดงาน

ในฐานะเจ้านายของหลี่ชานซาน โดยปกติแล้วหยางหลิงรุ่ยไม่ได้สนใจเธอ แต่ถ้าเธอต้องการสัมผัสหางเสืออยู่เสมอ หยางหลิงรุ่ยก็ไม่รังเกียจที่จะให้บทเรียนกับเธอ

ฉันไม่แสดงความแข็งแกร่ง เธอก็มองฉันไม่มีกำลังตลอด?

เมื่อฟังคำพูดของหยางหลิงรุ่ย ใบหน้าของหลี่ชานซานก็มืดมนทันที

ความขุ่นเคืองปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ แต่หลี่ชานซานแสร้งทำเป็นแสดงความเคารพ : "ผู้กำกับหยาง นักแสดงหญิงเบอร์ต้นๆ ที่ฉันทำงานด้วยในโครงการนี้ก็มาร่วมงานนี้ด้วย ฉันได้รับเชิญจากเธอ ดังนั้นฉันจึงเข้าร่วม"

"อ่อ? " หยางหลิงรุ่ยมองไปที่หลี่ชานซานอย่างสงสัย ผู้หญิงคนนี้มักจะคุ้นเคยกับการอยู่ใน Yang Entertainment ถ้าหยางหลิงรุ่ยเดาถูก ครั้งนี้ที่หลี่ชานซานมา กลัวว่าเธอจะไม่ขอลาจากฝ่ายแรงงาน

"คุณหลี่ลางานหรือเปล่า? " เอาชนะสุนัขที่จมน้ำ ต้องชี้เป้าว่าใคร

หากปกติเป็นพนักงานที่ทำงานหนักและมีแรงจูงใจในบริษัท หยางหลิงรุ่ยจะไม่ทำอย่างแน่นอน บางทีเขาอาจจะหารือกับฝ่ายแรงงาน เพื่อหลีกเลี่ยงการขอลา

แต่หลี่ชานซาน ไม่ได้อยู่ในขอบเขตนี้

"นี่......ใบหน้าของหลี่ชานซานไม่เป็นธรรมชาติ และเธอไม่ได้ตอบในทันที

หยางหลิงรุ่ยไม่ต้องการกดดันหนักเกินไป เพียงแค่สอนบทเรียนให้ผู้หญิงคนนี้ก็พอ

"ถึงแม้เป็นพนักงานของบริษัท จึงยังคงต้องปฏิบัติตามกฎของ บริษัท เรื่องวันนี้ก็จบแค่นี้ แต่ในอนาคตฉันหวังว่าคุณหลี่ควรคิดถึงกฎของบริษัทก่อนที่จะทำอะไร ไม่มีกฎที่ไร้กฎเกณฑ์ ไม่มีความจำเป็นที่ฉันและคุณหลี่จะต้องพูดซ้ำๆนะ? "

คำพูดของหยางหลิงรุ่ย ทำให้หลี่ชานซานงงงวยไปชั่วขณะ

เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อน ว่าเธอแค่ต้องการมาแค้นหยางหลิงรุ่ย ทำให้หยางหลิงรุ่ยอับอาย สมใจความคิดด้านมืดของเธอ

แต่ไม่คาดคิด หยางหลิงรุ่ยกลายเป็นคนเฉียบแหลม

เธอกำหมัดแน่น มือทั้งสองข้างออกแรงเล็กน้อย แต่มีรอยยิ้มที่ไม่เป็นอันตรายอยู่บนใบหน้าของเธอ

"ฉัน ฉันเข้าใจแล้ว ขอโทษค่ะ ผู้อำนวยการหยาง ฉันทำให้คุณลำบากแล้ว"

หยางหลิงรุ่ยถอนหายใจ ไม่ต้องการที่จะยุ่งกับหลี่ชานซานต่อไป และกล่าวว่า : "การพัฒนาของบริษัท ไม่สามารถออกจากความพยายามของทุกคนได้ ในเมื่อคุณหลี่ก็มาแล้ว ก็เดินๆดูเถอะ ฉันมีอะไรต้องทำ ดังนั้นฉันจะไม่คุยกับคุณต่อแล้ว"

หยางหลิงรุ่ยก้าวขาขึ้นเพื่อจะออกไป แต่ไม่คาดคิด หลี่ชานซานขยับในแนวทแยงขวางกั้นด้านหน้าของหยางหลิงรุ่ย

"ผู้อำนวยการหยาง? "

"อื้ม? " หยางหลิงรุ่ยมองไปที่หลี่ชานซาน สีหน้าของเธอเป็นกังวลเล็กน้อย หลี่ชานซานขาดงานมางานประชุม เธอสามารถใช้เหตุผลนี้เพื่อจัดการหลี่ชานซานได้

แต่หยางหลิงรุ่ยยังคงมีส่วนร่วมในทุกสิ่ง แต่ไม่ได้ทำอะไร ซึ่งทำให้หลี่ซานซานมีใบหน้ามากมาย

ตอนนี้หลี่ชานซาน ยังคงพัวพันและหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ ซึ่งต้องเป็นเรื่องเลวร้าย

สิ่งนี้ทำให้ หยางหลิงรุ่ยรู้สึกรำคาญเล็กน้อย

"คุณยังไม่ได้ตอบคำถามของฉันในตอนนี้! " หลี่ชานซานดูโกรธหยางหลิงรุ่ยเล็กน้อย เธอไม่เพียงแต่กังวล แต่กลับเธอแอบมีความสุข

ผู้หญิงคนนี้ ไม่สงบเหมือนที่เธอมักจะปลอมตัวแบบนั้น!

เรื่องของตัวเองเมื่อกี้ เธอพูดไปแล้ว และตอนนี้เธอไม่ได้จับจุดอ่อนไว้ในมือ

ดังนั้นตามนิสัยของหลี่ชานซาน เธอจะพยายามเต็มที่ปากเก่ง ทำให้หยางหลิงรุ่ยลำบากใจ

"ปัญหาอะไร? " หยางหลิงรุ่ยพูดอย่างแผ่วเบา และแอบเตือนตัวเอง ว่าผู้หญิงคนนี้กลัวว่าจะวางกุลอุบายเธอ ไม่ว่าเธอจะพูดอะไรก็ตาม อย่าโกรธ

"ฉันถามไปแล้วไง? ในแค่พริบตา ผู้อำนวยการหยางลืมไปแล้วเหรอ? หรือว่าฉันเป็นผู้น้อย ผู้อำนวยการหยางจึงไม่ได้ใส่ใจ? "