โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 422

ปกติแล้วเธอก็ถูกผู้ชายคนนี้แกล้งอยู่บ่อยๆดังนั้นถ้ามีโอกาสเธอจะต้องเอาคืนฮั่วเทียนหลันเป็นแน่

แต่ความคิดของเธอก็แหลกสลายไป

เนื่องจากผู้ชายคนนี้ไม่ยอมตอบเธอเลย

ฮั่วเทียนหลันที่นอนอยู่บนตักของหยางหลิงรุ่ยรับรู้ได้ถึงผิดหนังที่นุ่มนวลที่อยู่ใต้กางเกงของเธอ

กลิ่นกายที่เป็นที่เป็นเอกลักษณ์ของเธอฟุ้งเข้ามาในจมูกของฮั่วเทียนหลัน

ตอนนี้ฮั่วเทียนหลันรู้สึกสบายใจเป็นอย่างมาก ความรู้สึกพึงพอใจค่อยๆเติมเต็มหัวใจของเขา

ถึงแม้ว่าท่าทางของทั้งสองคนอาจจะดูแปลกไปสักหน่อย เป็นผู้ชายควรจะให้ผู้หญิงอยู่ในอ้อมแขน

แต่สำหรับฮั่วเทียนหลันแล้ว เป็นแบบนี้แล้วมันจะยังไงหละ?

เขาสัมผัสได้ถึงการเต้นของหัวใจของหยางหลิงรุ่ย ปัง ปัง ปัง....มันเร็วขึ้นเรื่อยๆ แบบนี้สามารถพิสูจน์ได้ว่าเธอกำลังประหม่า

เขาขยับตัวเล็กน้อยเปลี่ยนท่าที่สบายขึ้นและหลับตาลงในที่สุด

ในห้องที่เงียบสงัด ออร่าของชายคนนี้กำลังซึมซับเข้าไปในร่างกายของหยางหลิงรุ่ย

ดูเหมือนในอากาศจะมีลมหายใจที่คลุมเครือมากขึ้น

หยางหลิงรุ่ยต้องการจะทำลายบรรยากาศที่เงียบสงัดแบบนี้ เธอเตรียมถามฮั่วเทียนหลันว่าจะลงมาจากหน้าตักของเธอเมื่อใด

แต่เธอก็ลังเลอยู่หลายครั้ง เนื่องจากตอนนี้ฮั่วเทียนหลันกำลังหลับอยู่ ดูเหมือนจะหลับสบายมาก

สุดท้ายเธอก็รวบรวมความกล้าและพูดออกมา

“คุณฮั่ว คุณจะลงมาได้แล้วหรือยัง?”

ถ้าครั้งนี้เธอยังมองไม่ออกว่าฮั่วเทียนหลันแกล้งทำ งั้นหยางหลิงรุ่ยก็คงต้องกลับเข้าไปในท้องแม่ใหม่อีกครั้ง

อย่างน้อยที่สุดก็คือสมองของเธอ

ยังคงไม่มีเสียงอะไรออกมาจากปากของฮั่วเทียนหลัน นอกจากเสียงของหยางหลิงรุ่ยและในห้องก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

“คุณฮั่ว?” หยางหลิงรุ่ยตะโกนออกไปอีกครั้ง เธอมั่นใจว่าฮั่วเทียนหลันกำลังแกล้งตาย

แต่ฮั่วเทียนหลันยังคงไม่พูดอะไร

ตอนนี้เหมือนว่าหยางหลิงรุ่ยเข้าใจอะไรบางอย่างแล้ว เธอเอนตัวลงไปมอง และคิดว่าสัญชาตญาณของเธอไม่ถูกต้องจริงๆ

ฮั่วเทียนหลันนอนหลับไปจริงๆ

ดวงตาของเขาปิดแบบธรรมชาติ การหายใจของเขาสม่ำเสมอและดูเหมือนว่าเขากำลังจะฝันดี มีรอยยิ้มเล็กๆที่มุมปากของเขา

หยางหลิงรุ่ยเอนตัวลงไปมองฮั่วเทียนหลัน ถึงแม้ว่ามุมนี้จะค่อยข้างลำบากแต่มันก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคของเธอในการมองใบหน้าอันหล่อเหล่าของฮั่วเทียนหลัน

ใบหน้าแบบสามมิติขนตายาว และอารมณ์ที่เป็นธรรมชาติทำให้ผู้ชายคนนี้เปล่งประกายออกมาอย่างเย้ายวน

หยางหลิงรุ่ยหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะละสายตา

ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากดูต่อแต่ถ้าหากเธอดูต่อไปเธอคงจะน้ำลายไหล

ในกรณีนี้มันจะส่งผลต่อนิสัยใจคอของเธอมากเกินไป

และสิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือถ้าผู้ชายคนนี้เห็นเข้า ไม่แน่เขาอาจจะเอาประเด็นนี้มาแกล้งเธออีกในอนาคต

แต่เมื่อผ่านไปสักพักหยางหลิงรุ่ยก็เห็นว่าฮั่วเทียนหลันยังไม่ตื่นขึ้นมา

เขาหลับลึกมาก อีกนานกว่าเขาจะตื่น

ดังนั้นเธอจึงเอนตัวลงไปอีกครั้งเพื่อมองหน้าผู้ชายคนนี้อย่างละเอียด

อ่า หล่อจริงๆ ถึงแม้จะบ้าอำนาจแต่ก็มีน้ำใจ

ผู้ชายคนนี้เหมาะที่จะมาเป็นสามีมาก เธอลืมเรื่องราวในอตีดไป แต่อย่างน้อยตอนนี้มันก็เป็นแบบนั้น

หยางหลิงรุ่ยมองไปสักพักเธอก็รู้สึกปวดคอ

และเนื่องจากฮั่วเทียนหลันหนุนตักของเธอมานานจึงทำให้ขาของเธอชา

ความรู้สึกชาแบบนี้มันทรมานจริงๆ หยางหลิงรุ่ยอยากที่จะขยับตัวแต่ก็กลัวคนที่กำลังนอนอยู่อย่างฮั่วเทียนหลันตื่นขึ้นมา

หลังจากผ่านการขัดแย้งในใจของตัวเอง เธอก็ยืดเวลาออกไปอีก 15 นาที แต่สุดท้ายเธอก็ทนต่อไปไม่ได้

เธอสงสัยว่าถ้าหากปล่อยให้ฮั่วเทียนหลันหลับต่อไปแบบนี้ขาข้างนี้ของเธอจะไม่มีเลือดมาเลี้ยงใช่ไหม?

หยางหลิงรุ่ยนำมือทั้งสองข้างของเธอไปไว้ข้างๆศีรษะของฮั่วเทียนหลัน จากนั้นค่อยๆใช้แรงยกศีรษะของเขาขึ้น

ฮั่วเทียนหลันที่หายใจราบเรียบมาโดยตลอด จู่ๆการหายใจก็เร็วขึ้น เห็นได้ชัดว่าเขากำลังจะตื่นขึ้นมา

หยางหลิงรุ่ยรู้ว่าเวลาเดินอยู่ตลอดเวลา เธอรีบขยับขาออกอย่างทุลักทุเลแต่วินาทีถัดมาจู่ๆฮั่วเทียนหลันก็เอ่ยปากขึ้นมาว่า “หลิงรุ่ย....”

การเอ่ยชื่อที่แสดงถึงความใกล้ชิดเช่นนี้ทำให้หยางหลิงรุ่ยถึงกับตะลึง

เขากำลังเรียกเธอ? มันก็น่าจะเป็นแบบนั้น ในเมื่อในห้องนี้มีแค่เธอคนเดียวเท่านั้น

“อ่า” หยางหลิงรุ่ยตอบไปเบาๆ เนื่องจากเธอรบกวนการนอนหลับของฮั่วเทียนหลันเธอจึงรู้สึกผิดเล็กน้อย

ถึงแม้ว่าเธอจะไม่มีทางเลือกก็ตาม

“ต้องขอโทษด้วยนะคุณฮั่ว คุณบอกว่านอนบนตักของฉันแล้วคอของคุณจะดีขึ้น แต่คุณนอนมานานขนาดนี้ขาของฉันชาไปหมดแล้วดังนั้นฉันจึงต้อง...”

น้ำเสียงของหยางหลิงรุ่ยแผ่วลง ถึงแม้ว่าสิ่งที่เธอพูดจะเป็นสิ่งที่สมเหตุสมผล แต่สำหรับการแสดงออกของเธอแล้ว ก็เหมือนกับเด็กน้องที่กำลังทำผิดคนหนึ่ง

เธอมองออกไปมองท้องฟ้านอกหน้าต่าง ตอนนี้ท้องฟ้ามืดสลัวเล็กน้อยมีเมฆสีแดงอยู่บนท้องฟ้าและสวยงามเป็นพิเศษ