โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 429

คำพูดของลั่นลานเพียงประโยคเดียว ก็ขจัดความคิดที่อยากจะพูดเกลี้ยกล่อมของหยางหลิงรุ่ยออกไปจนหมด

เธอเป็นคนใจอ่อน ดังนั้นจึงเป็นเรื่องง่ายที่ตามใจแล้วจะทำให้เสียเด็ก

ดังนั้นเธอจึงเริ่มเข้าแถว และรอยี่สิบนาที ก่อนที่จะซื้อให้ลั่นลานได้สำเร็จ

ในระหว่างนั้นลั่นลานก็ทำตัวเรียบร้อย ไม่ส่งเสียงดัง และบางครั้งก็พูดสิ่งที่สนุกสนานและหยอกล้อ เพื่อให้หยางหลิงรุ่ยมีความสุข

เรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ เป็นสิ่งที่หยางหลิงรุ่ยควรทำมากกว่า เพราะเธอเป็นผู้ใหญ่ และผู้ใหญ่ควรก็ควรจะแกล้งเด็กหรือล้อเด็กเล่น

แต่ตอนนี้ลั่นลานกำลังแกล้งหยางหลิงรุ่ยแทน

หยางหลิงรุ่ยตำหนิตัวเองเล็กน้อย

เธอโบกรถแท็กซี่ พาลั่นลานขึ้นรถ และเดินทางกลับบ้าน

ลั่นลานเปิดพุดดิ้ง และส่งช้อนเล็ก ๆ ที่ตักคำแรกไปยังหยางหลิงรุ่ย：“หม่ามี๊ กินเร็ว!”

หยางหลิงรุ่ยเหลือบมองกระจกมองหลัง เพราะเธอก็ยังให้ความสนใจกับสาธารณชนเล็กน้อย เพื่อระวังผลกระทบ แต่ว่าคนขับรถก็ไม่ได้สนใจเธอทั้งสองคน

ตามหลักการที่ว่าเรื่องน้อยนั้นดีกว่าเรื่องมาก เธอจึงกินคำนี้เข้าไป

คำที่สองลั่นลานกินเอง คำที่สามลั่นลานกำลังจะส่งให้หยางหลิงรุ่ย แต่หยางหลิงรุ่ยโบกมือและบอกว่าเธอไม่เอาแล้ว และปล่อยให้ลั่นลานกินพุดดิ้งคนเดียวให้หมด

เมื่อรถแท็กซี่มาถึงบ้าน หยางหลิงรุ่ยจ่ายเงินค่ารถเสร็จ ก็ขอให้คนขับรอสักครู่แล้วจึงพาลั่นลานลงจากรถ

บอดี้การ์ดทักทายเธอที่หน้าประตู และเรียกคุณหนูน้อย

เมื่อเรียกชื่อของหยางหลิงรุ่ย เห็นได้ชัดว่าบอดี้การ์ดหลายคนมีความขัดแย้งกันเล็กน้อย

หยางหลิงรุ่ยได้ยินใครบางคนเรียกตัวเองว่าคุณหยาง และมีคนเรียกเธอว่าคุณผู้หญิง

เธอมาส่งลั่นลานเรียบร้อยแล้ว และเธอก็กำลังจะจากไป

แต่ในขณะนั้น ประตูก็ถูกเปิดออก

ฮั่วเทียนหลันที่รู้ข่าว ก็ปรากฏตัวขึ้นที่หน้าประตู

ราวกับส่งกระแสจิตหยางหลิงรุ่ยที่หันกลับไปแล้ว แล้วก็หันกลับมาโดยไม่รู้ตัว และมองไปที่ชายคนนั้น

สายตาของฮั่วเทียนหลันจับจ้องไปที่ร่างของหยางหลิงรุ่ย

แต่สายตาของหยางหลิงรุ่ย กลับจ้องมองไปที่ขาของฮั่วเทียนหลัน

จเห็นได้ว่าฮัวเทียนหลันยังคงเดินยังไม่ค่อยจะปกตินัก

ไม่ถือว่าเขาเดินขาเป๋ แต่แต่เห็นได้ชัดว่าเดินยังไม่เป็นธรรมชาติ

หยางหลิงรุ่ยลังเลอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็หยุดนิ่ง

หนึ่งในบอดี้การ์ดดูเหมือนจะเห็นอะไรบางอย่าง เขาจึงเดินผ่านหยางหลิงรุ่ยออกจากคฤหาสน์

ในเวลานั้นสายตาของหยางหลิงรุ่ยจับจ้องไปที่ฮั่วเทียนหลัน และเธอไม่สนใจว่าจะเกิดอะไรขึ้นรอบ ๆ ตัวเธอ

ฮั่วเทียนหลันเดินไปยืนตรงหน้าหยางหลิงรุ่ย และทั้งสองก็ไม่มีใครพูดขึ้น

ดูเหมือนว่าจะเป็นเหมือนการต่อสู้ เพื่อดูว่าใครพูดประโยคแรกก่อน

สุดท้ายหยางหลิงรุ่ยก็ทนไม่ได้ เพราะการยืนแบบนี้มันช่างน่าอึดอัดจริงๆ

“คุณฮั่ว ขาของคุณดีขึ้นหรือยังคะ”

“ก็ดีขึ้น แต่ยังไม่เหมือนที่คิดเอาไว้ ”ฮั่วเทียนหลันกล่าวอย่างใจเย็น

แผลจะดีขึ้นตามที่เราคิดได้เหรอ หยางหลิงรุ่ยตกตะลึงเล็กน้อย ทั้งหมดนี้ไม่ได้ขึ้นอยู่กับสมรรถภาพทางกายหรอกเหรอ

แต่สัญชาตญาณบอกเธอว่า ฮั่วเทียนหลันต้องเตรียมกับดักสำหรับเธอไว้แน่ๆ ดังนั้นเธอจึงไม่สนใจคำพูดของฮั่วเทียนหลัน

เมื่อเห็นว่าหยางหลิงรุ่ยไม่ถามต่อ ฮั่วเทียนหลันก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

ผู้หญิงคนนี้เปลี่ยนไปมาก แตกต่างจากที่เขาคาดเอาไว้！

“ผมขอถามคำถามคุณสักสองสามข้อได้ไหม”

ครั้งนี้ฮั่วเทียนหลันเป็นคนเริ่มที่จะพูดก่อน แต่คำตอบของหยางหลิงรุ่ยกลับเกินความคาดหมายของเขา

เพราะหยางหลิงรุ่ยส่ายหัวและพูดอย่างแผ่วเบาว่า “ไม่！”

ในเวลานี้ฮั่วเทียนหลันรู้สึกประหลาดใจ

แต่จิตใจที่เข้มแข็งของเขา เป็นไปไม่ได้ที่หยางหลิงรุ่ยจะก่อกวนเขาด้วยประโยคเดียว

เขาไม่สนใจและเริ่มถามขึ้นว่า：“ทำไมช่วงนี้ผมถึงไม่สามารถติดต่อคุณ”

“คุณฮั่วติดต่อฉันด้วยเหรอ”

“ทั้งโทรศัพท์ ข้อความและวีแชท！”

“ดูเหมือนฉันจะไม่ได้รับมัน！” หยางหลิงรุ่ยตัดสินใจแล้วและเริ่มเล่นแง่ในที่สุด

มุมปากของฮั่วเทียนหลันอดไม่ได้ที่จะกระตุกขึ้น ในตอนนี้ผู้หญิงคนนี้รับมือยากขึ้นเรื่อย ๆ

แต่สิ่งที่เขาไม่รู้คือ ที่หยางหลิงรุ่ยกลายเป็นแบบนี้ ความพยายามครั้งแรกมันเกิดขึ้นโดยเขานั่นเอง

หากไม่มีการฝึกฝนหนักๆของฮั่วเทียนหลันแล้ว จะมีหยางหลิงรุ่ยในวันนี้ได้อย่างไร

“คุณหยาง ผมขอเปิดโทรศัพท์ของคุณดูหน่อยได้ไหม”

“ทำไม ” โทรศัพท์คือความเป็นส่วนตัวของเธอ ในน้ำเสียงของหยางหลิงรุ่ยเห็นได้ชัดว่าฮั่วเทียนหลันกำลังหาเรื่องอย่างไม่มีเหตุผล

“ผมจะดูว่าคุณหยางไม่ได้รับข้อความทางโทรศัพท์ของผมจริงๆหรือเปล่า”

แทบไม่ทันจะรู้ตัว ในที่สุดหยางหลิงรุ่ย ก็พบโอกาสที่จะหัวเราะเยาะให้กับฮั่วเทียนหลัน

“ฉันลบไปแล้ว คุณก็หาไม่เจอหรอก”

หลังจากที่หยางหลิงรุ่ยพูดจบประโยคนี้ เธอก็รู้สึกถึงเจตนาฆ่าที่รุนแรงซึ่งสิ่งนี้กำลังจะล็อคตัวเธอไว้

ใบหน้าของเธอหยุดนิ่ง จากนั้นเธอก็มองอย่างขวยเขินไปที่ฮั่วเทียนหลันที่แกล้งทำเป็นโกรธ

อดไม่ได้ที่จะด่าว่าตัวเอง ฉิบหายแล้ว ฉันจะพูดความจริงออกไปได้อย่างไร