โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 44

หลี่รูยาส่ายหัวและพูดว่า : "คนขับเมาและตกอยู่ในอาการโคม่า ณ จุดนั้นโรงพยาบาลตัดสินว่าเขากลายเป็นเจ้าชายนิทรา ตอนนี้การตัดสินของตำรวจจราจรเกิดจากการเมาแล้วขับ"

หลี่รูยาอยู่ที่นี่ เธอรู้ดีสิ่งต่างๆไม่ควรง่ายขนาดนั้น

เพื่อให้งานเลี้ยงสนุกสนานมากขึ้น หลี่รูยาจึงเลือกคฤหาสน์ที่ตระกูลฮัวซื้อไว้ในสถานที่สำรองในเขตชานเมือง

ไม่มีหมู่บ้านใกล้กับสถานที่นั้น มีทางหลวง แต่โดยปกติจะมีผู้คนสัญจรผ่านไปมาไม่กี่คน

มันบังเอิญมากที่ใครบางคนจะขับรถหรือดื่มแล้วขับ รถคันอื่นไม่ชนต้องชนรถของฮัวเทียนหลันหรอ? "

โศกนาฏกรรมที่เกิดขึ้นกับตระกูลฮัวยังคงปรากฏอยู่ ดังนั้นหลี่รูยาจึงระมัดระวังตัวมากและบอกให้ฮัวเทียนหลันระวังให้มากขึ้นเมื่อเร็วๆ นี้

อันรันพยักหน้าราวกับว่าเข้าใจหรือไม่เข้าใจ เธอไม่ได้คิดอย่างชัดเจน

เมาแล้วขับไม่ดี น่าเกียจจริงๆ!

เธอแอบคิดในใจ แต่เมื่อเวลาเกือบเที่ยง หลี่รูยาก็มอบหมายงานสำคัญอีกอย่าง

ให้ส่งอาหารให้ ฮัวเทียนหลันสามีของเธอ

เธอถือกล่องข้าว ไม่รู้ว่าควรหรือไม่ควรไปส่ง

ครั้งก่อนก็เพราะเรื่องส่งอาหาร ที่ฮัวเทียนหลันพูดจาหยาบคายกับเธอ มันยังคงปรากฏขึ้นมาอยู่

แต่เธอก็ได้แต่คิดในใจ เพราะหลี่รูยาไม่รู้อะไร อันรันจึงไม่มีทางเลือก

ข้อดีของการบาดเจ็บของอันรัน คือไม่จำเป็นต้องขับรถเอง คนขับรถของตระกูลฮัวส่งอันรันที่ชั้นล่างตึกฟาเรนไฮต์

อันรันถือกล่องข้าว ก็ขึ้นตึกไป

เธอวางกล่องอาหารกลางวันลงที่เคาน์เตอร์แผนกต้อนรับ และกล่าวว่า: "สวัสดีค่ะ รบกวนมอบกล่องนี้ให้กับประธานฮัวหน่อยค่ะ ! "

หญิงสาวที่แผนกต้อนรับยังคงคิดอยู่ ก่อนหน้านี้ทำไมคุณนายฮัวถึงไม่มาที่นี่นานแล้ว

แต่ตอนนี้มาถึงแล้ว กลายเป็นว่าให้แผนกต้อนรับส่งให้?

เรื่องที่เกี่ยวข้องทั้งหมดของฮัวเทียนหลัน คือโจวหยวนเป็นผู้รับผิดชอบ

หลังจากแผนกต้อนรับโทรเรียกโจวหยวน โจวหยวนก็ให้คนก็มารับและส่งไปที่ห้องทำงานของฮัวเทียนหลัน

อันรันถือโอกาสออกไปทางประตูหลัง นั่งลงในร้านกาแฟใกล้ๆ อ่านนิตยสารแฟชั่นเล่มล่าสุด

หลังจากนั้นประมาณสามชั่วโมง อันรันรู้สึกว่าเวลาใกล้จะหมดแล้วและกลับไปที่ Fahrenheit group

ทันทีที่เธอมาถึงแผนกต้อนรับ หญิงสาวที่แผนกต้อนรับ * หยิบกล่องอาหารกลางวันที่เธอนำมาและพูดว่า : "คุณนาย นี่คือที่ท่านประธานฮัวทานแล้ว ให้คุณนายนำกลับไปค่ะ"

อันรันตอบกลับ เมื่อถือ แต่รู้สึกว่าน้ำหนักเท่าเดิมไม่ต่างจากเดิม

เธอยังคงคิดถึงกลุ่มของลูกสุนัขที่อยู่รอบๆ ฟาเรนไฮต์ และสุนัขตัวเมียที่น่าสงสาร

ดังนั้น เธอจึงไปที่มุมหนึ่งที่ไม่มีใครอยู่ หลังจากเห็นอาหารไม่ถูกแตะ ตัวเธอก็เอามันไปให้อาหารสุนัข

จากนั้นกลับไปที่รถของคนขับรถของตระกูลฮัว ที่ยังรอเธออยู่และกลับไปที่บ้านฮัว

วันแบบนี้ติดต่อกันเป็นเวลาสี่ห้าวัน และอันรันรู้สึกว่าหลี่รูยาทำอาหารเก่งมาก

เธอพบว่ามันสิ้นเปลือง พยายามอดกลั้นกินเล็กน้อย เพื่อให้น้ำหนักของเธอไม่เปลี่ยนแปลงมากนัก

แต่กลุ่มลูกสุนัขและแม่สุนัข พองตัวขึ้นมาเหมือนถูกเป่าลม คือประโยชน์ของไขมัน

อันรันได้พัฒนานิสัยในการเปิดกล่องอาหารกลางวัน เพื่อตรวจสอบความสูงของอาหารก่อนส่งแต่ละครั้ง

หลังจากการส่งให้ ฮัวเทียนหลันกินเสร็จ กล่องอาหารกลางวันจะถูกนำลงมา

เธอจะเปิดมันดูอีกครั้ง แม้ว่าฮัวเทียนหลันจะไม่รอพบเธอ

แต่จากการสังเกตโดยละเอียดของอันรัน นับจากเวลาที่เธอส่งอาหาร การทานของฮัวเทียนหลันดูเหมือนจะเพิ่มมากขึ้น

เธอไม่รู้ว่าการค้นพบนี้ดีหรือไม่ดีสำหรับเธอ

คุณนายฮัวมองดูอันรันทุกวันที่เธอถือกล่องอาหารกลางวันเต็มๆกล่องไป แต่เมื่อกลับมาด้วยความว่างเปล่า มีความสุขมากโดยธรรมชาติ