โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 477

หยางหยวนและตงเหยียนถอนหายใจในเวลาเดียวกัน

บางอย่างไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์จะคาดเดาได้

หยางหยวนเป็นคนที่มีความเชื่อและศรัทรา

เขารู้ว่าบางอย่างเป็นสิ่งที่ฟ้าลิขิตไว้จริงๆ

ทุกสิ่งในโลกดำเนินไปตามวิถีที่มีอยู่ แม้ว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงบ้างในกลางคัน แต่สุดท้ายก็กลับมาอยู่ในวิถีของมันในที่สุด

เนื่องจากอันสูญเสียความทรงจำจึงกลายมาเป็นหยางหลิงรุ่ย เอาตัวกลับมาที่บ้านตระกูลหยางและเปลี่ยนเธอให้เกิดใหม่อีกครั้ง

แต่ใครจะไปคิดว่าสุดท้ายแล้วพวกเขาทั้งสองจะกลับมาพบกันอีกครั้ง

“อย่าคิดมาก นี่ก็ดึกมากแล้วควรจะนอนได้แล้ว” ตงเหยียนดึงแขนของหยางหยวนพยุงให้เขานอนลงให้สบายขึ้น

แต่ผิวเนียนและอ่อนโยนของเธอทำให้หยางหยวนนั้นเกิดอารมณ์

เขายื่นมือสอดเข้าไปในชุดนอนของตงเหยียน ความรู้สึกที่มือของเขาส่งออกไปทำให้สมองของตงเหยียนฟุ้งซ้าน

“อย่านะ!”

ตงเหยียนจับมือของหยางหยวนเอาไว้ แต่ไม่ได้ดึงออกมา

เนื่องจากหยางหยวนไม่ได้ทำอะไรกับเธอแบบนี้มาหลายวันแล้วเธอจึงไม่ได้สงสัยอะไรในตัวหยางหยวน ถ้าหากวันนี้เธอไม่ให้หยางหยวนทำตามความต้องการของตัวเองหละก็เขาไม่มีวันจะให้เธอได้นอนสบายแน่!

แถมหยางหยวนยังมีความรู้สึกที่ต้องการอย่างมากในคืนนี้

เขายื่นมือออกแล้วกอดตงเหยียนไว้ในอ้อมแขน

“ง่วงแล้วหรอ?”

“ง่วงมาก ไม่เหมือนกับคุณ เสือกลางคืน” ตงเหยียนพูดอย่างเกียจคร้าน

แต่วินาทีต่อมาเธอก็อดไม่ได้ที่จะกรีดร้อง

เนื่องจากเธอไม่ได้ใส่ใจกับมือของเธอที่จับไว้ที่มือของหยางหยวน ดั้งนันมือของเขาจึงไหลลงไปที่จุดนั้นของเธอ

“อย่า ดึกขนาดนี้แล้ว ฉันเหนื่อย.....”

เมื่อถูกหยางหยวนเล้าโลม ตงเหยียนก็มีปฏิกิริยาตอยสนองทันที ชุดนอนของเธอก็ค่อยๆหายไปทีละชิ้น

เธออยากดึงมือของหยางหยวนออก

เธอประเมินตัวเองสูงไป ที่ไม่คิดว่าต้นขาของเธอจะตอบสนองกับตงเหยียนมากขนาดนี้

หยางหยวนพลิกตัวขึ้นและกดตงเหยียนไปอยู่ด้านล้าง

โคมไฟที่ตั้งอยู่หัวเตียงถูกปิดลงโดยตงเหยียน หลังจากนั้นทั้งสองก็จ้องตากันอยู่ในความมืด

ตงเหยียนเห็นเปลวไฟที่ลุกโชนอยู่ในดวงตาของหยางหยวน

“คุณหยาง คุณเป็นคนขี้เงี่ยนหรอ?” ตงเหยียนพูดออกมาแบบตรงๆทำให้หยางหยวนสะดุ้ง

“คุณนายตง ที่คุณชอบผมไม่ใช่เพราะเรื่องนี้หรอ? มาทำดีๆเดี๋ยวนี้”

สำหรับความใกล้ชิดของทั้งสองคนแล้ว ความสำคัญไม่ผลลัพธ์ แต่มันคือกระบวนการ

ในขั้นตอนนี้หยางหยวนสามารถเพลิดเพลินไปกับความอ่อนโยนของตงเหยียนได้อย่างเต็มที่

เขาโน้มตัวไปข้างหน้าเพื่อไปจูบริมฝีปากของตงเหยียน

แต่ตงเหยียนก็ยื่นมือออกมาขวางไว้ ส่ายหน้าพร้อมพูดว่า “คุณหยาง คุณจะมาจูบฉัน ถามความเห็นฉันแล้วหรือยัง?”

“หรือว่าคุณจะไม่ยอม? หยางหยวนถามกลับ”

“แน่นแอน ฉันก็เป็นคนที่มีศักดิ์ศรีนะ ไม่ใช่ว่าคุณคิดจะทำอะไรก็ทำได้!”

เสียงของตงเหยียนเงียบไป ก็มีนิ้วเขามาที่ปากของหยางหยวน

หยางหยวนกัดนิ้วของตงเหยียนเข้าไปทั้งหมด

“อย่า.... ”

ในเวลานี้ตราบใดที่มีการกระตุ้นเพียงเล็กน้อยก็อาจจุดชนวนให้เกิดการต่อสู้ครั้งใหญ่ได้

สำหรับหยางหยวนแล้วเสียงของตงเหยียนนั้นเป็นยาชั้นดีของเขาเลย

“งั้นก็ยอมผมซะโดยดี!”

หยางหยวนม้วนปลายลิ้นของเขา เขารู้สึกได้ว่าร่างกายของตงเหยียนสั่นสะท้าน

เขาคิดว่าครั้งนี้เขาเอาชนะตงเหยียนได้แล้ว แต่นึกไม่ถึงว่ามันจะล้มเหลว

มือทั้งสองข้างของตงเหยียนผลักมาด้านหน้าของหยางหยวน เหมือนกับว่าเธอต้องการจะบอกกับหยางหยวนว่าคืนนี้ยังไงก็ไม่ได้กินเธอ

“คุณหยาง คุณพูดแบบนี้ออกมาได้อย่างไร คุณกลัวภรยา นั่นเป็นเพราะคนอื่นพูดไปโดยไม่รู้แต่ในความจริงฉันนี่แหละที่กลัวคุณ!”

ตงเหยียนจงใจใช้น้ำเสียงคลุมเครือในคำพูดของเธอ

“กลัวฉัน? ถ้ากลัวก็ยอมฉันซะ!”

หยางหยวนพูดจบ เขาก็ใช้มือข้างหนึ่งในการจับมือทั้งสองข้างของตงเหยียนออกไป จากนั้นก็ก้มลงไปจูบที่ริมฝีปากของตงเหยียน

หลังจากที่ตงเหยียนทำท่าทางต่อต้านมาสองสามครั้ง สุดท้ายก็ต้องยอมให้กับหยางหยวน

ทั้งที่เธอเป็นคนที่มีความสุขสุด!

ดูเหมือนว่าตอนนี้ตระกูลหยางจะยอมรับความสัมพันธ์ระหว่างฮั่วเทียนหลันกับหยางหลิงรุ่ย

แต่หยางหลิงรุ่ยก็อดที่จะรำคาญไม่ได้เพราะว่าฮั่วเทียนหลันมาให้เธอเห็นหน้าทุกวัน

ในตอนเที่ยงเขาจะมาส่งอาหารกลางวันให้หยางหลิงรุ่ยตลอด

ตอนบ่ายก็จะมีคนน้ำชามาส่งให้

และตอนกลางคืนฮั่วเทียนหลันก็มักจะนัดหยางหลิงรุ่ยไปดูหนัง ไม่ก็ไปทานข้าวที่บ้านของตระกูลฮั่ว

บางครั้งหยางหลิงรุ่ยไม่ได้อยากไปแต่ก็ไม่มีทางเลือก

เนื่องจากฮั่วเทียนหลันทำไปโดยไม่ได้ถามความเห็นของเธอ และซื้อตัวชิงหรงไปโดยเรียบร้อยแล้ว

บ่อยครั้งที่ชิงหรงเลิกเรียนเธอก็จะนั่งรถคันเดียวกับลั่นลานเพื่อกลับมาที่บ้านของตระกูลฮั่ว

แน่นอนชิงหรงไม่ได้ไปฟรีๆ เธอมีค่าตอบแทน