โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 496

ความอดทนของหยางหลิงรุ่ยก็มีจำกัดเช่นกัน

ชายชราคนนี้ตอแยเธอครั้งแล้วครั้งเล่า

ไม่ว่าเธอจะอารมณ์ดีแค่ไหนเธอก็คงจะมีความคิดหุนหันพลันแล่นที่อยากจะไปเสียให้รู้แล้วรู้รอด

เธอเงยหน้าขึ้นเหลือบมองชายชราอย่างดุๆ

"ขอโทษค่ะ ฉันไม่ต้องการ!"

คำพูดของหยางหลิงรุ่ยดูเย็นชาเล็กน้อยทำให้หน้าของจางหงเหว่ยบึ้งลงทันที

เขาอ้าปากกำลังจะพูดเสียดสีหยางหลิงรุ่ยสักหน่อย

แต่แล้วเสี่ยวหลี่ก็โน้มตัวเข้ามาใกล้หูของเขาและพูดสองสามคำ

หยางหลิงรุ่ยที่อยู่ใกล้ๆได้ยินอย่างชัดเจนในสิ่งที่เสี่ยวหลี่พูด

เขาบอกจางหงเหว่ยว่าหยางหลิงรุ่ยเป็นผู้อำนวยการของ Yang's Entertainment และมีความสัมพันธ์ที่ดีมากกับหลี่ซือหยวนรวมไปถึงข่าวลึกลับบางอย่าง

ตามนิสัยปกติของจางหงเหว่ยที่เอาแต่ใจอยู่เสมอ ที่จริงแล้วผู้อยู่เบื้องหลังหยางหลิงรุ่ยคือใคร ตราบใดที่ไม่ได้มาจากตระกูลหยางในเมือง S เขาก็คิดว่าเขาสามารถเลี้ยงได้

อย่างไรมูลค่าธุรกิจของเขาไม่ใช่เพียงแค่เศรษฐีธรรมดา

เขาไม่กลัวหลี่ซือหยวน มันเป็นเพียงแค่สุนัขรับใช้ของ Yang's Entertainment เท่านั้น

แต่เขาก็รู้ว่าความสัมพันธ์ของหลี่ซือหยวนกับหยางยานนั้นไม่ธรรมดา

ด้วยเหตุนี้จางหงเหว่ยจึงคิดพิจารณาเล็กน้อยแล้วก็เก็บสิ่งที่เขาต้องการจะพูดไป

คราวนี้เสี่ยวหลี่จึงดึงจางหงเหว่ยไปนั่งที่โซนพักผ่อน

เย่ตงนำชามาเสิร์ฟและพูดเบาๆ "เชิญตามสบายค่ะ"

หยางหลิงรุ่ยไม่ได้ขยับ เธอเพียงแค่มองดูจางหงเหว่ยไปนั่งอย่างเย็นชาแล้วเธอก็เลิกสนใจ

เธอไม่ไปโซนพักผ่อนเพื่ออยู่เป็นเพื่อนกับชายแก่นั่นแน่ เพียงแค่มองไปที่รูปร่างอวบอ้วนของเขา หยางหลิงรุ่ยก็แทบจะอาเจียน

เย่ตงเมื่อวางถาดไว้ตรงนั้นก็เดินไปข้างกายของหยางหลิงรุ่ย

"พี่หลิงรุ่ย ไม่ต้องสนใจไอ้อ้วนนั่นหรอก แค่ดูก็รู้แล้วว่าลามกขนาดไหน คงไม่ได้ทำอะไรดีๆแน่แบบพวกคนที่ขาดความรัก"

คำพูดของเย่ตงไม่มีการไว้หน้าสักนิด

ทำให้หยางหลิงรุ่ยรู้สึกประหลาดใจแต่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสดชื่นขึ้น

ขนาดเย่ตงซึ่งเป็นคนใจเย็นมากยังหลุดคำด่าให้กับชายที่ฉีหลานพามา ดังนั้นจึงแปลว่าลางสังหรณ์ของเธอนั้นถูกต้อง

อย่างน้อยก็มีสิ่งหนึ่งที่พิสูจน์ได้ นั่นคือชายอ้วนคนนี้ไม่ใช่คนดีอะไร ไม่ใช่ว่าเธอใส่แว่นผิดอันแล้วจะมองคนผิดคิดมั่วๆสุ่มสี่สุ่มห้า

หยางหลิงรุ่ยเหลือบมองไปที่ตำแหน่งของห้องลองเสื้อและคำนวณเวลา ฉีหลานน่าจะออกมาในไม่ช้า

นึกถึงชุดแต่งงานที่เธอเคยสวมมาก่อนหน้านี้ แม้ว่าจะไม่ได้ประสบความสำเร็จมากนัก แต่ฉีหลานซึ่งเป็นสาวงามชั้นหนึ่ง เป็นไม้แขวนเสื้อแบบธรรมชาติ เมื่อออกไปข้างต่างก็มีคนเหลียวมอง เมื่อเธอใส่เสื้อผ้าเหล่านั้นแล้วก็แทบจะเป็นโมเมนต์ที่สวยที่สุดในชีวิต

หากเป็นเช่นนั้นชุดแต่งงานคราวนี้คงได้ทำออกมาได้สมบูรณ์แบบแล้ว เมื่อฉีหลานใส่ก็จะยิ่บขับความสวยออกมาได้มากยิ่งขึ้น

เมื่อนึกถึงฉีหลานที่สมบูรณ์แบบ หัวใจของหยางหลิงรุ่ยก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอัดอั้นตันใจ

เธอสำรวจชายชราที่อยู่ตรงนั้นจากมุมหางตาของเธอ

ชายชรากำลังแคะจมูกด้วยนิ้วของเขา

เห็นได้ชัดว่านิ้วนั่นมีบางสิ่งบางอย่างที่อธิบายไม่ได้ติดออกมา

หยางหลิงรุ่ยมองดูเสี่ยวหลี่ที่อยู่ด้านข้างพยายามยื่นทิชชู่ให้

แต่ชายชรากลับเช็ดมันลงบนผ้าปูโต๊ะโดยตรง

สิ่งนี้ทำให้มุมปากของหยางหลิงรุ่ยรู้สึกเหมือนชักกระตุก

ฉีหลานคิดอย่างไรกับชายแก่อ้วนลามกอนาจารน่าขยะแขยงและไร้ยางอายเช่นนี้?

หรือว่าจะเป็นเพราะเงิน?

แต่หากเพื่อเงินแล้ว หยางหลิงรุ่ยก็นึกถึงธุรกิจของฉีหลานที่ไม่ใหญไม่เล็กนั้น

ไม่ว่าเธอจะคิดยังไงก็คิดว่าฉีหลานไม่น่าจะขาดเงินหรอก?

อย่างน้อยก็คงไม่ถึงขนาดขายตัวให้ชายชราคนนี้เพื่อแลกกับเงินเพียงเล็กน้อย

ร้านเฟรนไชส์ของฉีหลาน เธอเคยเห็นการประเมินของบริษัทมาก่อน ด้วยรูปแบบธุรกิจที่แปลกใหม่ ความสามารถในการขายที่แข็งแกร่ง มูลค่าทางการตลาดก็มากกว่าร้อยล้านแล้ว

ราคานี้เพียงพอแล้วสำหรับผู้หญิงคนหนึ่ง

พี่หลานหาสามีแบบนี้ ฉันสงสัยจริงๆว่าฉันตาฝาดไป!” หยางหลิงรุ่ยอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

ทันทีที่เธอพูดจบ เย่ตงงที่อยู่อีกด้านหนึ่งพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

“พี่หลิงรุ่ย พี่ไม่ได้ตาบอดและพี่สงสัยไม่ผิดเลย ตาแก่นี่ถ้าอธิบายว่าเป็นการทารุณกรรมนี่ยังถือว่าชมด้วยซ้ำ พี่ดูเขาสิ ท่าทางอย่างนี้ หากมีผู้หญิงคนหนึ่งเดินผ่านข้างนอก เขาจะไม่ละสายตาเลย คงมองตามแบบจากบนลงล่าง จากซ้ายไปขวามองไปจนกว่าจะมองไม่เห็นเธออีก... "

เมื่อครู่หยางหลิงรุ่ยเหมื่อจึงไม่ได้ตอบคำพูดของเย่ตงกลับ เย่ถงจึงสังเกตจางหงเหว่ยอย่างเงียบๆ

แต่เธอก็ไม่กล้าทำให้ชัดเจนเกินไป หากทำให้เขารู้ตัวมันจะกลายเป็นเสียมารยาท

เย่ตงสามารถมองออกว่าเมื่อครู่ชายชราต้องการกลั่นแกล้งผู้อำนวยการหยาง

ดังนั้น เพื่อที่จะป้องกันไม่ให้เขาจับจุดอ่อนได้ เย่ตงจึงต้องระวัง

แต่การสังเกตของเธอก็เป็นไปตามที่เธอบอกเมื่อครู่

ในตอนนี้เธอก็รู้สึกว่าตัวเองตาฝาดไปเหมือนกัน