โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 51

ฮั่วเทียนหลันไม่คาดคิดว่าผู้หญิงคนนี้จะไม่เรียกแม้แต่สามีด้วยซ้ำ นี่เป็นการสาธิตต่อหน้าแม่ของเขาหรือไม่?

"ทำไมตื่นสายขนาดนี้? ไม่รู้ว่าแม่รอทานอาหารเช้าอยู่หรอ" การสอบถามอย่างเย็นชาของฮั่วเทียนหลันก็เหมือนกับความรุนแรงที่เย็นชาที่เขากำหนดไว้กับอันรัน

อันรันหยุดและพูดเบาๆ : "ขอโทษค่ะ เทียนหลัน"

เธอไม่รู้ว่าควรพูดอะไรอีกนอกจากขอโทษ เพื่อให้ผู้ชายคนนี้ไม่ทำให้ตัวเองอับอาย

ในตอนนี้จู่ๆ หลี่รูยาก็ตบฮั่วเทียนหลัน และพูดว่า : "ตวาดอะไร? ผู้ชายควรรักภรรยา เขารู้ไหม?"

ฮั่วเทียนหลันก็เสียหน้า และอ้าปาก : "แม่ อันรันนี่......"

"ถึงแม้อันรันตื่นแล้ว ก็ควรกินข้าวได้แล้ว ทัศนคติของแกที่มีต่อภรรยา ทำไมถึงไม่เหมือนกับพ่อ......"

เมื่อหลี่รูยาพูดแบบนี้ จู่ๆเธอก็รู้สึกว่าเธอพูดมากเกินไป และเสียงของเธอก็หยุดลงทันที

เรื่องราวในปีนั้น เธอสูญเสียสามีสุดที่รักไป

ตอนนั้นเธอเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง ความทุกข์ทั้งหมดของเธอจะถูกกลืนลงไปในท้อง เลี้ยงดูลูกด้วยภายใต้ความกดดัน ทำให้กลุ่มฟาเรนไฮต์ใหญ่ขึ้นและแข็งแกร่งขึ้น

ในที่สุดสถานการณ์ก็เปิดกว้างขึ้นในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ลูกคนที่สองก็มีความภาคภูมิใจอย่างยิ่งที่ได้ดำรงตำแหน่งกลุ่มฟาเรนไฮต์ หลังจากผ่อนคลายแล้ว เธอมักจะนึกถึงคนที่เธอเคยรักมากที่สุดโดยไม่ได้ตั้งใจ มีน้ำเสียงและรอยยิ้มของเจ้านายซึ่งดูเหมือนจะอยู่ตรงหน้าเธอ

เธอถอนหายใจ เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นอีกครั้งรอยยิ้มจางๆ บนใบหน้าของเธอก็กลับคืนมา และทักทาย : "รันรัน ดื่มน้ำอุ่นสักแก้ว แล้วมาทานอาหารเช้าด้วยกันเถอะ"

อันรันนั่งข้างๆฮั่วเทียนหลัน ข้างๆหลี่รูยา คือฮั่วเส้าซู่ที่เพิ่งโดนปลุกมา แค่มองก็รู้ว่านอนดึก ตายังไม่ลืม

รับประทานอาหารเช้าได้ครึ่งนึง โทรศัพท์มือถือของฮั่วเทียนหลันก็ดังขึ้น

ฮั่วเทียนหลันมอง แล้วพูด : "แม่ ผมไปรับโทรศัพท์"

อันรันเหลือบมองไปที่หน้าจอโทรศัพท์ของฮั่วเทียนหลันโดยไม่รู้ตัว แสดงชื่อสองคำ มู่เหว่ย

ในใจเธอรู้สึกตื่นเต้น และรู้สึกได้ทันทีว่าโจ๊กแปด 8 ชนิดในปากของเธอนั้นขมและกลืนยาก

หลี่รูยาสังเกตคำพูดและสีหน้าท่าทางของเธอ เมื่อมองไปที่ท่าทางที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันของอันรัน ก็ดูเหมือนว่าเธอจะเข้าใจอะไรบางอย่าง

โทรศัพท์มือถือของฮั่วเทียนหลันยังคงดังอยู่ หลี่รูยาโบกมือให้ฮั่วเทียนหลันออกไปข้างนอกเพื่อรับโทรศัพท์

บรรยากาศที่โต๊ะอาหาร เย็นเงียบสงบลงเล็กน้อยชั่วขณะ

อันรันกินอาหารเช้าอย่างเงียบๆ แต่หัวใจของเธอกลับบินไปอยู่ด้านนอกแล้ว

มู่เหว่ยโทรหาฮั่วเทียนหลันจะพูดอะไร? หรือว่าเรื่องเมื่อวานที่ห้างสรรพสินค้า? วิ่งมาฟ้องฮั่วเทียนหลัน?

ก่อนที่อันรันจะคิดเรื่องนี้ให้ลึกซึ้งขึ้น ฮั่วเทียนหลันก็รีบเข้ามาและบอกว่ามีเรื่องเกี่ยวกับบริษัท เขาต้องไปก่อน หลังจากกินไปครึ่งมื้อ เขาก็วางมันลงและจากไป

อันรันยืนขึ้นในความเงียบ ดูสามีของเธอขึ้นรถและออกจากคฤหาสน์

ฮั่วเทียนหลันสตาร์ทรถ และขับไปข้างหน้าโดยมองไปที่กระจก มองหลังร่างของอันรันที่มีความผอมมากเล็กน้อย

ภายใต้ดวงอาทิตย์ เงาของอันรันทอดยาวมาก มากจนขับรถออกไปไกลมาก แต่ฮั่วเทียนหลันยังรู้สึกว่าอันรันยังอยู่ไม่ไกล และเฝ้าดูเขาจากไป

เดิมทีอันรันวางแผนที่จะกลับไปที่บ้านของเธอในตอนเช้า แต่หลี่รูยากลับมาทำแบบเดิมอีกครั้ง แต่เธอต้องการทำอาหารกลางวันให้ฮั่วเทียนหลัน และขอให้อันรันไปส่ง

หลังจากการประลองเมื่อคืน อันรันรู้สึกว่าเขาสามารถรักษาระยะห่างจากฮั่วเทียนหลันได้ ประเด็นก็คือต้องใช้เวลาสักพักในการรักษาอาการบาดเจ็บของเขา

แต่เพื่อไม่ให้แม่ฮัวพบเบาะแส เธอจึงกัดกระสุนและทำอาหารกลางวันให้ฮัวเทียนหลันกับแม่ของเขา

เธอขับรถไปที่ลานจอดรถใต้ดินของกลุ่มฟาเรนไฮต์ด้วยตัวเอง เมื่อมาถึงแผนกต้อนรับ เธอชินแล้วก็เลยวางไว้ที่หน้าเคาน์เตอร์

แต่แผนกต้อนรับพูดด้วยความลำบากใจ : "คุณนายน้อย นายฮั่วบอกถ้าคุณนายมาส่งอาหาร ให้ไปส่งที่ห้องทำงานของเขาโดยตรงได้เลยค่ะ"

อันรันมาถึงหน้าห้องทำงานของฮั่วเทียนหลัน เคาะประตูเบาๆ หลังจากรออยู่นานก็ไม่มีใครตอบรับ

เธอหมุนประตูเล็กน้อย ประตูไม่ได้ล็อก ก็เดินเข้าไปดู แต่เห็นฮั่วเทียนหลันนั่งอยู่บนเก้าอี้เจ้านาย ทำหน้ามุ่ยราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง

เขาได้ยินเสียง เงยหน้าขึ้นมองอันรัน และพูดอย่างเย็นชา : "มาทำอะไร? "