โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 594
สรุปบท ตอนที่ 595 คุณจะสงสัยผมในอนาคตหรือไม่?: โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง
ตอน ตอนที่ 595 คุณจะสงสัยผมในอนาคตหรือไม่? จาก โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง
ตอนที่ 595 คุณจะสงสัยผมในอนาคตหรือไม่? คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายInternet โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง ที่เขียนโดย ฮั่นเซียง เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย
"ดี!" ฮั่วเทียนหลันวางหนังสือเกี่ยวกับการสะกดจิตในมือ ลงบนโต๊ะข้างเตียง
เมื่อปิดโคมไฟแล้วนอนลง หยางหลิงรุ่ยพิงแขนของเธอกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของดอกกุหลาบบนร่างกายของเธอ ทำให้หัวใจของฮั่วเทียนหลันเต้นแรง
พูดอย่างจริงจัง ชีวิตระหว่างคนสองคน กลับไม่มีเรื่องอย่างว่าบ่อยนัก
เนื่องจากทุกคนเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับสิ่งที่ต้องการ ฮั่วเทียนหลันจะไม่บังคับให้หยางหลิงรุ่ย ทำในสิ่งที่เธอไม่ต้องการ
ดังนั้น เมื่อกลิ่นหอมอยู่ในอ้อมแขนของเขา ฮั่วเทียนหลันจึงต้องการการควบคุมตนเองที่ดีเยี่ยม เพื่อควบคุมตัวเองจากการทำสิ่งอื่น ๆ
การหายใจของ หยางหลิงรุ่ยสม่ำเสมอ และเห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้นอนหลับ
“ยังคิดเรื่องความจำเสื่อมอยู่หรอ?” ฮั่วเทียนหลันเข้าใจความกังวลของหยางหลิงรุ่ย
หยางหลิงรุ่ยเงียบไปชั่วขณะ และพูดว่า "คุณฮั่ว ฉันกลัวนิดหน่อย"
"คุณกลัวอะไร คุณสงสัยผมรึป่าว?" ฮั่วเทียนหลันพูดเบา ๆ แต่มีการตำหนิในน้ำเสียงของเขา
"ไม่ คุณคิดมากเกินไป คุณเป็นสามีของฉัน และเป็นคนที่ฉันไว้ใจมากที่สุดในชีวิตของฉัน" หยางหลิงรุ่ยพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น ราวกับสาบานอย่างไงอย่างงั้น
ฮั่วเทียนหลันเงียบ เพราะเขารู้ว่าหยางหลิงรุ่ยยังคงมีคำพูดรออยู่
เธอต้องการเวลาสงบสติอารมณ์ และต้องการเวลาตกตะกอน
"ฉันต้องการฟื้นฟูความทรงจำ ฉันต้องการคืนชีวิตก่อนหน้านี้ ฉันอยากรู้จักเพื่อนเก่าของฉัน ฉันอยากรู้ทุกอย่างก่อนหน้านี้ ทำไมคุณถึงคิดว่าฉันแค่สูญเสียความทรงจำ"
“ชีวิตแบบนี้ด้วยจิตใจที่ว่างเปล่า ไม่ใช่วันที่ฉันต้องการเลย” น้ำเสียงของหยางหลิงรุ่ย เต็มไปด้วยความวิตกกังวล
แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงต้องต่อสู้กับปัญหานี้ตลอดเวลา
ที่จริงอย่างที่พี่สะใภ้พูด ความจำเสื่อมก็ดีมาก และก็ใช้ชีวิตได้ง่าย
แต่หยางหลิงรุ่ยไม่ต้องการสิ่งนี้ เธอดื้อรั้นและดื้อรั้นมาก
"ไม่ต้องกังวล มีผมอยู่ ทุกอย่างจะดีขึ้นเอง" ฮั่วเทียนหลันยื่นมือออกมา และจับหยางหลิงรุ่ยไว้ในอ้อมแขนของเขา
แต่คราวนี้หยางหลิงรุ่ยไม่ได้นอนลงในอ้อมแขนของเขาเพื่อพักผ่อน
“คุณฮั่ว คุณซ่อนบางอย่างจากฉันรึป่าว?” เสียงแผ่วเบาของหยางหลิงรุ่ยดังขึ้น
ในความมืด ดวงตาของฮั่วเทียนหลันหรี่ลง
“คุณสงสัยผมอยู่รึป่าว?”
"ไม่" แต่ในคำพูดของหยางหลิงรุ่ยในครั้งนี้เ ห็นได้ชัดว่าไม่แยแสเล็กน้อย
เธอไม่สามารถแสร้งทำได้ เศร้าก็คือเศร้า
"ฉันไม่รู้ว่ามีอะไรผิดปกติกับฉัน ฉันแค่คิดว่าคุณน่าจะรู้หลายอย่าง แต่คุณซ่อนมันไว้จากฉัน และไม่บอกฉัน" เสียงของหยางหลิงรุ่ย ทำให้เกิดร่องรอยของการอ้อนวอนแล้ว
"คุณฮั่ว ถ้าคุณมีวิธีฟื้นฟูความทรงจำของฉัน ฉันขอร้อง ทำให้ฉันจำเรื่องทุกอย่างก่อนหน้านี้ได้เถอะ"
"ผมทำไม่ได้"
ฮั่วเทียนหลันรู้สึกว่าในอ้อมแขนของเขา ร่างของผู้หญิงคนนั้นสั่นอยู่ตลอดเวลา
เห็นได้ชัดว่าหยางหลิงรุ่ย กำลังร้องไห้
“แต่ ผมจะหาทาง” แม้ว่าเขาจะรู้ว่ามันยาก แต่ฮั่วเทียนหลันก็ยังให้ความหวังหยางหลิงรุ่ย
“จริงหรอ?” น้ำเสียงของหยางหลิงรุ่ยเกิดความประหลาดใจในทันที
"จริงหรือไม่ ขึ้นอยู่กับการแสดงของคุณในวันนี้"
หลังจากที่ฮั่วเทียนหลันพูดจบ เขาก็ล้มตัวลงและกดร่างของหยางหลิงรุ่ย
หยางหลิงรุ่ยยังคงมีน้ำตาบนใบหน้าของเธอ เธอรีบเช็ดอย่างรวดเร็ว ไม่อยากให้ท่าทางที่อ่อนแอ แสดงออกต่อหน้าฮั่วเทียนหลันอย่างนี้
ความกล้าเพิ่มขึ้นจากหัวใจของเธอ หยางหลิงรุ่ยเงยหน้าขึ้น และจูบริมฝีปากของฮั่วเทียนหลัน
ความคิดริเริ่มอย่างกะทันหัน ทำให้ ฮั่วเทียนหลันไม่พร้อมเลย
เพียงแค่เขาเป็นทหารผ่านศึกในความรัก หลังจากนั้นภายใต้การกระตุ้นของลมปราณ ฮอร์โมนที่รุนแรงเขาเอื้อมมือไปจับด้านหลังศีรษะของหยางหลิงรุ่ย แล้วเรียกร้องอย่างรุนแรง
เขาเปิดริมฝีปากและฟันของหญิงสาว และดูดความงามในปากของเธออย่างตะกละตะกลาม แม้ว่าการเคลื่อนไหวของ หยางหลิงรุ่ยจะดูเป็นสนิมไปหน่อย แต่เธอก็พยายามอย่างเต็มที่เพื่อตอบสนองชายตรงหน้าของเธอ
คนสองคนเป็นเหมือนไม้แห้งและไฟที่โหมกระหน่ำ
มือของฮั่วเทียนหลันจางหายไปอย่างรวดเร็ว จากสิ่งกีดขวางทั้งหมดบนร่างของหยางหลิงรุ่ย
ร่างกายแน่นขึ้นในทันใด และทั้งสองคนก็รวมเข้าด้วยกันอย่างราบรื่น
"คุณผู้เฒ่ากำลังรอคุณอยู่ที่บ้านหลังใหญ่ครับ"
เมื่อหยางหลิงรุ่ยกำลังเดินอยู่ในสนาม พ่อบ้านลุงหลินรีบไปและพูดไป
“คุณตาไม่อยู่ในโรงพยาบาลหรอ? ทำไมเขาถึงกลับมา?” หยางหลิงรุ่ยแปลกใจเล็กน้อย เพราะครั้งนี้เธอกลับไปที่บ้านตระกูลหยาง เพราะเธอต้องการคุยกับหยางหยวนพี่ชายของเธอ ให้เขาไม่ต้องจู้จี้มาก หลังจากนั้นคุณตาหยางก็อายุมากแล้ว
ลุงหลินผู้ดูแลบ้านอ้าปากค้าง ราวกับว่าเขาต้องการจะอธิบายคำสองสามคำ แต่ในที่สุดเขาก็ส่ายหัวและพูดว่า "คุณควรไปที่นั่นก่อน คุณจะรู้ว่าคุณผ่านไปแล้ว"
หยางหลิงรุ่ยเดินตามแม่บ้าน และมาถึงบ้านหลังใหญ่
คุณชายหยางกำลังนั่งอยู่บนโซฟา ในขณะนี้ถือหนังสือ "ศิลปะแห่งสงครามหลานชาย" ไว้ในมือ
"คุณตา!" หยางหลิงรุ่ยรู้สึกสับสน เมื่อเห็นคุณตาหยาง
ท้ายที่สุดแล้วในตระกูลหยาง คุณนายหยางไม่ได้รอที่จะพบเธอก่อน ตรงกันข้าม คุณนายหยางเป็นผู้ยิ่งใหญ่ที่สุด รักเธอและรักเธอมาโดยตลอด
"หลิงรุ่ย! ทำไมหนูกลับมาอย่างกะทันหัน ไม่ได้พูดอะไรกับครอบครัวสักคำ มารีบ ๆ อย่างนี้แล้วจะต้อนรับดี ๆ ได้ยังไง?" คุณตาหยางวาง "ศิลปะแห่งสงครามหลานชาย" ของเขาและลุกขึ้น
หยางหลิงรุ่ยรีบก้าวไปข้างหน้า และรั้งเขาไว้
คุณตาหยางน้ำหนักลดลงไปมาก และกระดูกของเขาก็สูญเสียความแข็งแกร่งที่เคยมีมาก่อน
สิ่งนี้ทำให้หัวใจของหยางหลิงรุ่ยรู้สึกแสบซี้ด สิ่งที่กลัวที่สุดในชีวิตคือความตาย ตั้งแต่แรกเกิด ความชรา ความเจ็บป่วย และความตาย ดูญาติของเธอจากไปทีละคน แต่เธอทำอะไรไม่ได้ ความรู้สึกทำอะไรไม่ถูกนี้ ทำให้เธออึดอัดมาก
ชายชราหยางอายุมากแล้ว ไม่ช้าก็เร็วเขาจะทำตามขั้นตอนนี้
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ดวงตาของหยางหลิงรุ่ยก็เปลี่ยนเป็นสีแดง
ชายชราหยางสังเกตเห็นความผิดปกติของหยางหลิงรุ่ย และเขาก็อดไม่ได้ที่จะตำหนิเธอ "เจ้าเด็กน้อย ทำไมหนูยังร้องไห้ใครรังแกหนู เจ้าเด็กฮั่วเทียนหลัน ตารู้ว่าเขาผิดปกติ..."
เมื่อเห็นว่านายหยางกำลังจะเข้าใจผิด หยางหลิงรุ่ยจึงรีบขัดจังหวะคุณชายหยาง
"ไม่ค่ะคุณตา ฮั่วเทียนหลันดีกับหนูมาก หนูแค่เป็นห่วงคุณตานิดหน่อย" หยางหลิงรุ่ยกระซิบ
"หนู หนูกังวลอะไรร่างกายของตา ดีหรือไม่ไม่ต้องกังวล ตามีชีวิตอยู่ได้สามสิบปี อย่างน้อยตาจะได้เห็นเหลนที่ยิ่งใหญ่ของตา!
คำพูดของนายหยางทำให้หยางหลิงรุ่ยรู้สึกขบขันในทันที และเธอก็หัวเราะด้วยเสียงดัง
เหลนคนนี้ยังไม่เคยเห็นเลย และก็ยังคิดถึงเหลนของเหลยของเหลนของเหลนไปอีก!
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง