โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 60

ในลิฟต์ โจวหยวนลังเลอยู่ข้างหลังฮั่วเทียนหลัน และพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา : "คุณฮัว ตอนนี้พวกเรา ไม่ใช่ไปกินข้าวนอกหรอครับ? "

ฮัวเทียนหลันส่งเสียงฮัมและพูดเบาๆ : "มีอะไร? "

"คือ คุณนายน้อย มาไม่ใช่......ส่งข้าวให้คุณ......." โจวหยวนไม่กล้าที่จะพูดต่อ เพราะกลัวว่าฮั่วเทียนหลันจะถูกกระตุ้นและเขาจะต้องหยิบมืดมาฆ่าเขา

ฮั่วเทียนหลันยิ้มเยาะและพูดว่า : "โจวหยวน เธอยุ่งวุ่นวายขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? ปกติคุยกับครอบครัวควรพูดก็พูด ไม่ควรก็ไม่ต้องพูด และอย่าลืมปิดปาก"

ท่าทางของโจวหยวนหยุดนิ่ง รีบยืนตรง พูดครับไม่หยุด

เขาคิดไว้แล้วว่าฮั่วเทียนหลันจะรู้แน่นอน ว่าเขาเปิดเผยอะไรกับหลี่รูยา แต่สิ่งนี้ไม่เป็นอันตราย และหลี่รูยาเป็นคนที่รับผิดชอบบริษัท จริงๆ ดังนั้นเขาจึงไม่นับว่าทรยศ

และเขายังรู้สึกว่าอันรันในฐานะคุณนาย เป็นคนดีจริงๆ แต่เขาไม่รู้ว่าทำไมนายฮัวถึงเกลียดเธอมาก

ดังนั้นเขาจึงอดไม่ได้ที่จะพูดอะไรในวันนี้ แต่กลับถูกเฟิงชิงหยวนตีแทน

หลังจากที่ฮั่วเทียนหลันออกจากลิฟต์ โจวหยวนก็ถามฮั่วเทียนหลันว่าต้องการทานอาหารกลางวันที่ไหน

เขาสุ่มมาหนึ่งสถานที่ โจวหยวนขับรถ และภายในไม่กี่ชั่วโมง เขาก็มาถึงร้านน้ำชาแห่งนี้

แต่เมื่อรอโจวหยวนเพิ่งจอดรถเสร็จ เขาและบอกกับฮั่วเทียนหลันว่ามาถึงแล้ว

ฮั่วเทียนหลันไม่ขยับ หลังจากนั้นไม่นานเขาก็พูดกับโจวหยวนว่า : "กลับเถอะ! "

กลับไป? โจวหยวนอดไม่ได้ที่จะยกหูขึ้น เขาได้ยินไม่ผิดใช่ไหม?

เพิ่งมาถึงสถานที่เพื่อเตรียมทานอาหาร แต่ประธานฮัวจะกลับไปอีก?

แต่การตบเมื่อกี้ดูเหมือนจะเข้าที่หู และคำพูดของประธานก็ไม่สามารถขัดขืน ดังนั้นโจวหยวนจึงขับรถอย่างซื่อสัตย์อีกครั้งและกลับไปที่ตึกฟาเรนไฮต์

ฮั่วเทียนหลันให้โจวหยวนจัดการปัญหาเรื่องอาหารด้วยตัวเอง และเขาก็ขึ้นไปชั้นบน

เขากำลังจะไปที่ห้องทำงานของประธานกรรมการ แต่ไม่รู้ทำไมเขารู้สึกอึดอัดใจมากจนหยุดอยู่หน้าห้องรับรองแขก

เขาไม่ได้เคาะประตู และเปิดประตูเข้าไปโดยตรง บังเอิญเห็นอันรันที่กำลังเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ แตะหน้าท้องของเธออย่างไม่นึกไม่ฝัน

และท้องของเธอจะนูนขึ้นเล็กน้อย ราวกับว่าเธอเพิ่งตั้งครรภ์

อันรันมองไปที่ฮั่วเทียนหลันด้วยความประหลาดใจ เขาไม่ได้บอกว่ามีนัดหรอ? นี่แค่กี่โมง ก็กลับมาแล้ว?

ซุปจะเสียดายไม่ได้ ฮั่วเทียนหลันยังบอกให้เธอกินมันให้หมด

อันรันจึงยืนกรานที่จะอยู่คนเดียว และดื่มซุปนกพิราบของสองคนกินจนหมดเกลี้ยง

ในตอนท้าย เธอรู้สึกว่าเธอจะไม่ได้กลิ่นของนกพิราบเป็นเวลาอย่างน้อยหนึ่งปี ไม่เช่นนั้นเธอจะอาเจียนทันที

"ดื่มเสร็จแล้ว? " ฮั่วเทียนหลันพูดอย่างเย็นชาและปิดประตู

เอ่อ ไม่ ตกลงมาแล้ว

อันรันมองไปที่ท่าทางที่ไม่แน่นอนบนใบหน้าของฮั่วเทียนหลัน ซึ่งไม่ชัดเจนเล็กน้อย

"ใช่ ใช่......คุณไม่ใช่บอกว่า ให้ฉันดื่มให้หมดหรอ......." เมื่อพูดถึงคำสุดท้าย เสียงของอันรันก็แผ่วเบาและมีเข็มหล่นจากพื้น ซึ่งดังพอๆ กับเสียงเธอ

คิดในใจอย่างรวดเร็ว ทันทีที่ฮัวเทียนหลันเข้ามา ก็ถามเธอว่าดื่มเสร็จแล้วหรอ

หรือว่าจู่ๆชายคนนี้มีอาการสมองกระตุก ยังต้องการมาดื่มซุป?

ทันใดนั้น เธอก็รู้สึกว่าเหตุการณ์นี้น่าจะเป็นความจริง ถึงอย่างไรฮั่วเทียนหลันปฏิบัติกับเธอ เขามักจะคิดอีกเรื่องเป็นอีกเรื่อง

"อื้ม กินคนเดียวรสชาติดีมั้ย" คำพูดของฮั่วเทียนหลันดูแผ่วเบา แต่มันทำให้อันรันรู้สึกถึงเจตนาฆาตกรรม

เธออดไม่ได้ที่จะหดคอและกระซิบ : "ฮัว คุณฮัว......ถ้าคุณยังอยากดื่ม ฉันจะไปสั่งให้คุณ......"

อันรันรู้สึกว่านี่เป็นทางออกที่ดีที่สุดในตอนนี้ แต่ฮั่วเทียนหลันบอกว่าไม่ดื่ม