โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 70

อันรันลังเล แต่ยีงคงทักทายเขา และพูดว่า : "เทียนหลัน คุณ......"

ฮั่วเทียนหลันหันศีรษะไป ราวกับว่าเขาไม่อยากเห็นอันรันและเดินผ่านไป

แต่ทันทีที่เขาเดินผ่าน อันรันก็ยังคงได้ยินคำขู่ของฮัวเทียนหลัน : "อันรัน เธอทำได้ดีมาก ฉันจำมันไว้แล้ว! "

หลังจากที่ฮั่วเทียนหลันพูดด้วยเสียงต่ำ เขาก็นั่งลงบนโซฟาเดี่ยวอีกด้านหนึ่ง

ตอนนี้ เหลือเพียงอันรันที่ยืนอยู่ที่เดิมคนเดียว จะยืนก็ไม่ยืน จะนั่งก็ไม่นั่ง

แม่ฮัวมองไปที่ฮั่วเทียนหลันอย่างเย็นชาและพูดว่า : "ใครให้แกนั่งลง! "

ฮัวเทียนหลันถอนหายใจในใจ เมื่อกี้เขาคุกเข่า จึงสามารถขัดแย้งต่อแม่ได้

แต่ตอนนี้ สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่เรื่องหน้าตาเรื่องเล็ก เมื่อเทียบกับร่างกายของแม่ เขาเข้าใจว่าสิ่งไหนสำคัญกว่า

เขาจึงยืนขึ้นอย่างชาญฉลาด

"ออกไป ทำผิดพลาดครั้งใหญ่ขนาดนี้ ไปไตร่ตรองให้ฉันที่ประตู " ฮัวหมู่กล่าวอย่างเย็นชา

ในตอนนี้ ฮัวเทียนหลันได้รับการกระตุ้นอยู่บ้าง

คุกเข่าก่อน จากนั้นตีและดุ ไม่ปล่อยให้นั่งลง ตอนนี้ปล่อยให้ตัวเองออกไปอีก

แม้ว่าจะเป็นรูปดินเผา ก็มีจุดโกรธอยู่บ้าง

ยิ่งไปกว่านั้น ฮัวเทียนหลันรู้สึกว่าเขาไม่ได้ทำอะไรผิด

สายตาเย็นชาของเขากวาดไปที่ผู้หญิงที่สะดุดตาในห้องนั่งเล่น และพูดแผ่วเบา : " แม่ ผมยอมรับคำวิจารณ์และการดุด่าของแม่ได้ แต่ในทางจิตวิทยา ผมรู้สึกว่าผมไม่ผิด ผมไม่ใช่หุ่นเชิดของแม่ แม่ให้ผมแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้ ผมก็ทำ แต่ผมไม่ชอบเธอ ผมมีคนที่ผมชอบและคนที่อยากแต่งงานด้วยแล้ว เรื่องอื้อฉาวนี้เป็นความผิดของผมแน่นอน แต่นางเอกของเรื่องอื้อฉาว เป็นเพียงคนเดียวที่ผมชอบ"

ทันทีที่ฮัวเทียนหลันพูดคำเหล่านี้ ฮัวเส้าซู่ก็ตกตะลึงในอีกด้านหนึ่ง

พี่ชายคนที่สอง นี่เป็นจังหวะที่จะให้แม่โกรธหรือถูกแม่ตีจนตายนะ!

เขารีบขยิบตาให้พี่ชายคนที่สอง และทำตัวเป็นคนใจดี : "พี่ชายคนที่สอง พี่กำลังพูดถึงอะไร แม่ทำสิ่งนี้ทั้งหมด ไม่ใช่เพื่อผลดีของพี่เอง หรอ พี่สามารถยอมรับความผิดพลาดกับแม่ได้อย่างตรงไปตรงมา และออกไปไตร่ตรองเรื่องนี้ ก็พอแล้ว! "

อันรันยืนเหม่ออยู่ในห้องนั่งเล่น จู่ๆก็รู้สึกเป็นส่วนเกิน

ทั้งสามคนเป็นครอบครัวเดียวกัน ไม่ว่าจะเจ็บแค่ไหนก็ไม่สามารถเปลี่ยนความใกล้ชิดทางสายเลือดได้

แต่ตัวเองเองล่ะ? ลูกสาวที่ถูกบังคับให้แต่งงาน?

สามีของเธอ มักจะพูดจาเย็นชาอย่างไร้ความปรานี หัวใจของเธอแม้จะเต็มไปด้วยรูโหว่ แต่ก็ไม่เคยชินกับมัน

แต่บนใบหน้าของเธอ มีดวงตาที่แดง แต่ยังต้องลดศีรษะลงเพื่อไม่ให้ใครสังเกตเห็น

หากฮั่วเทียนหลันสังเกตเห็นเธอ คงจะพูดได้อย่างแน่นอนว่าเธอกำลังแสดง หวังว่าจะได้รับความเห็นใจ

ฮั่วหมู่ชี้ไปที่ฮัวเทียนหลันด้วยมือที่สั่นเทา คว้าถ้วยชาบนโต๊ะแล้วโยนมัน

ฮั่วเทียนหลันไม่ได้หลบหลีก ปล่อยให้ถ้วยน้ำชาตกใส่เขา

จับแก้วชาที่กำลังจะตกลงพื้น แล้ววางลงบนโต๊ะกาแฟ

"ถึงแม้แม่ให้ผมออกไปไตร่ตรอง นั้นผมจะไปไตร่ตรอง ส่วนความผิด ผมจะไม่ยอมรับ"

หลังจากที่ฮั่วเทียนหลันพูดจบ เขาก็เดินออกไปทันที

ทำให้แม่ฮัวโกรธ ทุบโต๊ะน้ำชาดังปั่งๆ และเรียกลูกอกตัญญู

อันรันไม่คาดคิดว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น เธอค่อยๆก้าวไปข้างหน้า และพูดว่า : "แม่ อย่าโกรธเลย มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด ถ้าฉันไม่ได้แต่งงานกับเทียนหลัน ก็คงไม่ทำให้เกิดปัญหามากขนาดนี้"

เมื่ออันรันพูดสิ่งนี้ เสียงของเธอก็สะอึกสะอื้น

ครั้งหนึ่งเธอเคยคาดหวังว่าชีวิตแต่งงานของเธอจะมีความสุขมาก แต่ตอนนี้สิ่งเดียวที่มีอยู่ในชีวิตแต่งงาน คือความรุนแรงที่เย็นชาซึ่งจะปรากฏขึ้นเมื่อเธอเจอเขา