โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 80

หลังจากที่หลี่รูยาได้ยินว่าอันรันตื่นขึ้นมาแล้ว เธอก็ขอให้คนครัวทำโจ๊กรังนกและรีบไปโรงพยาบาล

เมื่อเธอกำลังจะผลักประตู เธอก็ได้ยินสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นการสนทนาภายใน

ในห้องมีเพียงคนเดียวที่อยู่ข้างเตียง และนั่นคือลูกคนที่สองของเธอ

ในฐานะอดีตประธานของกลุ่มฟาเรนไฮต์ หลี่รูยาหญิงแกร่งที่มีชื่อเสียงในเมือง Z สนใจอย่างมากว่าลูกชายของเธอจะพูดอะไร เมื่อลูกสะใภ้ตื่นขึ้นมา

"เอ่อ คุณฮัว แผลของฉัน จะทิ้งรอยแผลเป็นไว้ไหม " อันรันรู้สึกผิดหวังมาก แต่เธอไม่ต้องการให้เธอและฮั่วเทียนหลันใช้เวลาอยู่ในบรรยากาศที่น่าอึดอัดเช่นนี้ ดังนั้นเธอจึงริเริ่มหาหัวข้อใหม่

ฮั่วเทียนหลันตะลึงไปชั่วขณะ เขาเห็นบาดแผลของอันรันซึ่งร้ายแรงมากตอนนั้น มันจะตกสะเก็ดแน่ๆ และหลังจากที่มันหลุดออกไปมันจะเป็นแผลเป็น

แม้ว่าจะอยู่ข้างหลัง แต่ก็ไม่มีใคร เห็นนอกจากเขา

แต่ ท้ายที่สุดแล้ว ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ไม่รักสวยรักงาม

ฮั่วเทียนหลันรู้สึกผิดเล็กน้อย และไม่ตอบในเชิงบวก โดยกล่าวว่า : "ฉันจะหาหมอที่ดีที่สุดมาเพื่อลบรอยแผลเป็นของเธอ"

ประโยคนี้ทำให้หัวใจของอันรันจมดิ่ง ไม่คาดคิดสิ่งที่คาดหวัง

แต่มันก็คุ้มค่ากับความพยายามที่จะช่วยคนรัก พ่อของลั่นลาน

เธอยิ้มและกล่าวว่า : "คุณฮัวไม่เป็นไรก็โอเค ฉันยังไงก็ได้ ไม่มีบาดแผลใดไม่มีรอยแผลเป็น อย่างไรก็ตามไม่มีใครเห็นด้านหลัง"

เมื่อพูดประโยคสุดท้าย อันรันก็เผยออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ

จากนั้นเธอก็รู้สึกว่าเธอพูดอะไรผิด

เพราะในใจของฮั่วเทียนหลัน เธอเป็นคนที่ชอบกรุ๊ป p มาโดยตลอดและมีชีวิตส่วนตัวที่วุ่นวาย ในกรณีนี้เขาจะเชื่อได้อย่างไร?

อันรันรู้สึกประหม่าเล็กน้อย แต่การเยาะเย้ยของฮั่วเทียนหลันก็ไม่มีมา

ฮั่วเทียนหลันกล่าวอย่างเด็ดเดี่ยวว่า : "จะไม่มีรอยแผลเป็น ฉันรับรองกับเธอ"

คำพูดธรรมดาของเขา ทำให้ดวงตาของอันรันเป็นประกาย

รสฝืดฝาดนี้ทำให้เธอไม่สามารถบรรยายได้เล็กน้อย

ประโยคนี้แสดงถึงการเปลี่ยนแปลงทัศนคติของฮัวเทียนหลันที่มีต่อเธออย่างสิ้นเชิง

และขยายเวลานัดออกไปหกเดือน เธอไม่รู้ว่าควรจะดีใจไหม แต่เธอโล่งใจจริงๆ

ไม่ว่าอันรันหลอกหัวใจเธออย่างไร เธอก็อยากจะหดกลับ ท้ายที่สุดแล้วเธอก็ยังอยากอยู่กับคนที่เธอรัก

"ขอบ ขอบคุณนะ คุณฮัว" อันรันพูดอย่างอ่อนโยน

ฮั่วเทียนหลันไม่ได้พูด แต่ดูเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง

เกิดความเงียบระหว่างทั้งสองอีกครั้ง หลี่รูยาได้ยินมันชัดเจนจากข้างนอก นอกจากจะโล่งใจแล้ว จู่ๆเธอก็คิดได้ว่าตั้งแต่ความสัมพันธ์ของลูกชายและลูกสะใภ้ของเธอฟื้นคืนปกติแล้ว ดูเหมือนว่าครั้งหน้าเธออาจจะมีหลานชายก็ได้

หลี่รูยามีความสุขมาก หลังจากที่ทั้งสองเงียบลง ก็เคาะประตู

และเธอไม่คาดคิดว่าเมื่อเธอเคาะประตูในเวลานี้ คนสองคนจะสังเกตเห็นว่าเธออยู่ข้างนอก

ฮั่วเทียนหลันให้การรับรองอย่างอ่อนโยนเหล่านี้ แต่เขาก็ยังรู้สึกประหม่าเล็กน้อยในใจ

โดยเฉพาะเสียงเคาะประตู ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมอง

จากนั้นประตูก็เปิดออก และใบหน้าของหลี่รูยาก็ปรากฏในสายตาของเขา

"แม่ มาที่นี่เมื่อไหร่ " ฮั่วเทียนหลันอดไม่ได้ที่จะโพล่งถามออกไป

จากนั้นหลี่รูยาก็ตอบสนอง ราวกับว่าเธอออกมาเร็วเกินไป

"เมื่อกี้ เพิ่งมาถึงเมื่อกี้....." หลี่รูยาพูดตะกุกตะกักเล็กน้อย แต่ความตื่นตระหนกของเธออยู่เพียงชั่วครู่ จากนั้นก็กลับมาเป็นปกติ เธอรีบเปลี่ยนหัวข้อและถามว่า : " อันรัน ตื่นหรือยัง? "

อันรันไม่สามารถเงยหน้าขึ้นมองเธอได้ แต่มองไปที่เพดานแล้วตะโกนว่า : "แม่ ตื่นแล้ว ขอโทษด้วยลุกขึ้นไม่ได้"

ประโยคนี้ไม่พูดดีกว่า เมื่อพูดแม่ฮัวจะรู้สึกเจ็บปวดในใจเล็กน้อย

อันรันเพื่อช่วยฮัวเทียนหลัน แม้แต่ชีวิตก็ไม่เอาแล้ว