โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 327

ความสัมพันธ์ที่ซาบริน่ามีกับครอบครัวลินน์เป็นความทรงจำที่เจ็บปวดสำหรับเธอเสมอมา มันเป็นรอยแผลเป็นที่เธอไม่อยากเปิดเผย

อย่างไรก็ตาม มันไม่ใช่เรื่องน่าอายแต่อย่างใด

แม้ว่ามาร์คัสจะเชื้อเชิญ แต่ซาบริน่าก็ไม่ได้ไปร้านกาแฟกับเขา ตอนนี้ ทั้งสองคนยืนอยู่บนถนนสายหลักนอกทางเข้าบริษัท ซาบริน่าตั้งใจที่จะเล่าเรื่องราวอย่างง่าย ๆ ที่เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเธอกับครอบครัวลินน์ เพราะเธอต้องการกลับบ้านโดยเร็วเพื่อจะได้รู้ว่าไอโนะทำอะไรลงไปที่บ้านตระกูลฟอร์ด

“ตอนอายุน้อยกว่าสิบสองปี ฉันอาศัยอยู่ในบ้านเกิดของฉัน ซึ่งอยู่ในเขตชานเมืองของเมืองเล็ก ๆ พ่อแม่ของฉันอาศัยอยู่ที่นั่นโดยปลูกผักครัวเรือน ในช่วงที่ซบเซา พ่อของฉันก็จะไปเป็นคนส่งสินค้าให้โกดังด้วย

“ตอนที่ฉันอายุได้สิบขวบ ตอนที่พ่อของฉันทำงานอยู่ที่โกดัง เขาถูกของบางอย่างตกใส่เขา ของทับจนเสียชีวิต ในช่วงเวลาเดียวกันนั้น แม่ของฉันป่วยและไม่อาจรักษาหายได้ตลอดทั้งปี

“หลังจากนั้น เธอก็ไม่ดีขึ้นเลย และร่างกายของเธอก็อยู่ในสภาพที่เปราะบางอยู่เสมอ

“แต่เพราะฉันเรียนเก่ง แม่ของฉันอยากให้ฉันเรียนต่อ สองปีต่อมา เธอพาฉันมาที่เมืองเซ้าท์ ซิตี้

“นั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันอยู่ในเมืองใหญ่แบบนี้

“ฉันไม่เคยเข้าใจความสัมพันธ์ที่พ่อแม่มีกับครอบครัวลินน์เลย แม่พาฉันไปที่บ้านของลินคอล์นโดยไม่ได้อธิบายเลย และอ้อนวอนเขาและภรรยาของเขาเพื่อให้ฉันอาศัยอยู่ด้วย เพื่อที่ฉันจะได้มีที่เรียนที่เหมาะสม

“ลินคอล์นไม่เต็มใจที่จะทำเช่นนั้น โดยเฉพาะเจดที่ต่อต้านความคิดนี้มากกว่า แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง สุดท้ายพวกเขาก็พาฉันเข้ามาอยู่ด้วย ตั้งแต่นั้นมา บ้านลินน์ก็กลายเป็นบ้านอุปถัมภ์ของฉัน

“แม่ฉันจะมาเยี่ยมฉันทุก ๆ หกเดือน

“แต่เธอไม่เคยมาหาฉันที่บ้านลินน์เลย เราเจอกันบ่อยที่โรงเรียนซึ่งเธอจะคุยกับฉันและทิ้งเงินให้ฉันก่อนจะกลับบ้านไป

“ช่วงปิดเทอมฤดูหนาวและฤดูร้อน ฉันก็จะกลับบ้านเกิด ช่วยแม่ขายผัก