บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 149

ทันใดนั้นก็มีคนวิ่งแล่นเข้ามาพลันผสานทั้งสองมือคารวะ ： “ท่านอ๋อง พระชายาเสด็จมาพ่ะย่ะค่ะ”

หยู่เหวินเห้าเงยหน้าขึ้น “พระชายา？”

นางมาทำสิ่งใด？ดึกถึงเพียงนี้แล้ว เหตุใดนางยังไม่นอน？

เขารีบลุกขึ้นเดินออกไปดูทันที ปรากฏว่าลู่หยากำลังประคองหยวนชิงหลิงเดินเข้ามา

เขาสาวเท้าเข้าไปประคองมือนางด้วยความรวดเร็วพลางพูดด้วยเสียงอ่อนโยน ： “เหตุใดถึงออกมากลางดึกเช่นนี้？”

หยวนชิงหลิงเห็นใบหน้าที่ซีดเซียวของเขาแล้วก็รู้สึกเห็นใจไม่น้อย “วันนี้เจ้าหญิงเล่าให้ข้าฟังแล้วว่าฝ่าบาทมีบัญชาให้ท่านคลี่คลายคดีภายในเจ็ดวัน เรื่องใหญ่ถึงเพียงนี้ เหตุใดท่านถึงไม่บอกกับข้า ？”

เขาพูดปลอบประโลมด้วยเสียงอ่อน ： “อย่ากังวลใจเลย เวลาเจ็ดวันยังไม่ถึงเสียหน่อย อีกอย่างข้าก็มีความมั่นใจว่าจะสามารถคลี่คลายคดีได้ก่อนหมดกำหนดการ”

หยวนชิงหลิงรู้ว่าเขากำลังพูดปด ถ้าหากว่าสามารถคลี่คลายคดีได้ก่อนวันที่กำหนดได้จริงๆ เขาก็คงจะไม่มีทางที่แม้แต่บ้านก็ไม่กลับหรอก

นางปล่อยให้เขาประคองนำหน้าเข้าไปด้านในพร้อมกับกล่าว： “ข้าอาจจะไม่เข้าใจเรื่องการไขคดี แต่ข้ามีความรู้ทางการแพทย์อยู่บ้าง ให้ข้าดูศพเถอะ บางทีข้าอาจจะพบเบาะแสบางอย่างก็เป็นได้”

“ดูศพ？ไม่ได้！” หยู่เหวินเห้าคัดค้านโดยทันที “คนตายมีอะไรน่าดูกัน？”

คนตายมาตั้งหลายวันแล้ว ถึงโรงเก็บศพจะถูกก่อด้วยก้อนน้ำแข็ง แต่ศพก็มีอาการขึ้นอึดบวมทั้งยังส่งกลิ่นเหม็นรุนแรงอีกต่างหาก นางจะทนกลิ่นเช่นนั้นได้อย่างไร?

“แต่ว่าตอนนี้พวกท่านยังไม่ความคืบหน้าใดไม่ใช่หรือ？อย่าคิดที่จะปิดบังข้า” หยวนชิงหลิงกล่าวท้วง

“เชื่อข้าสิ ทุกอย่างจะต้องดีขึ้น” หยู่เหวินเห้าพูดไปพลางรู้สึกว่าคำพูดของตัวเองดูไร้น้ำหนักความน่าเชื่อถืออย่างมาก

หลังจากที่นำตัวหยวนชิงหลิงมาส่งถึงด้านหลังที่ทำการ เขาก็ให้นางพักผ่อนอยู่บนเตียงลั่วฮั่น ก่อนจะออกไปก็ไม่วายหันไปตำหนิลู่หยาอีกว่านางไม่ดูแลให้พระชายาได้พักผ่อน

หยวนชิงหลิงรู้สึกตื้นตันใจกับความรักและเอาใจใส่ที่เขามอบให้ แต่ถึงอย่างนั้นพวกเขาตอนนี้เป็นสามีภรรยากัน ไม่ว่าจะมีปัญหาอะไรก็ควรที่ทั้งสองจะช่วยกันแบ่งเบา

ดังนั้นสำหรับการกระทำเช่นนี้ของหยู่เหวินเห้า ทำให้นางรู้สึกเอือมระอาเป็นอย่างมาก

แต่ก็ไม่ควรที่จะไปดื้อรั้นเกินไป เพราะเขาในตอนนี้เหมือนกำลังหงุดหงิดอย่างมาก

หยวนชิงหลิงเหมือนกับได้เปลี่ยนที่นอนใหม่ ในขณะที่เขายังคงยุ่งอยู่ตรงส่วนหน้าที่ทำการ

ส่วนสวีอีนั้นถูกสั่งไว้ให้คอยเฝ้าอยู่ด้านนอก เพื่อไม่ให้นางเดินออกไปเพ่นพ่าน

หยวนชิงหลิงนอนไม่หลับ จึงใช้ให้ลู่หยาเรียกตัวสวีอีเข้าไปด้านใน

หลังจากผ่านเหตุการณ์ที่หยวนชิงหลิงถูกลอบสังหาร ตอนนี้สวีอีดูเคร่งขรึมขึ้นอย่างมาก

ใบหน้ายิ้มแย้มและดูซื้อบื่อนั้นไม่มีอีกแล้ว “พระชายาเรียกกระหม่อมมีธุระอะไรหรอพ่ะย่ะค่ะ？”

“สวีอี！” หยวนชิงหลิงมองเขาแล้วถามด้วยสีหน้าที่จริงจัง： “ข้าปฏิบัติต่อเจ้าเป็นอย่างไร？”

สวีอีตอบกลับด้วยความปลาบปลื้ม： “พระชายาดีต่อกระหม่อมอย่างมาก หากไม่ใช่พระชายาที่ช่วยร้องขอความกรุณากับท่านอ๋องแทนกระหม่อม เกรงว่ากระหม่อมก็คงไม่มีทางที่จะสามารถกลับมาปฏิบัติหน้าที่ข้างกายท่านอ๋องแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

หยวนชิงหลิงจึงกล่าวอย่างเด็ดขาด： “ดี เจ้าจำได้ก็ดี ข้าเคยช่วยเหลือเจ้าครั้งหนึ่ง เจ้าก็จงตอบแทนกลับด้วยการช่วยเหลือข้าสักครั้ง เจ้าว่าอย่างไร ？”

สวีอีผสานมือทั้งสองคารวะ ： “พระชายาอย่าได้กล่าวคำว่าช่วยเหลือเลย มีสิ่งใดโปรดรับสั่ง กระหม่อมจะไม่ปฏิเสธแม้จะต้องตายเป็นหมื่นครั้งก็ตามพ่ะย่ะค่ะ”

“ไม่จำเป็นต้องตายเป็นหมื่นครั้งหรอก ข้าแค่อยากให้เจ้าพาข้าไปยังโรงเก็บศพเท่านั้น” หยวนชิงหลิงกล่าว

สวีอีถึงกับอึ้ง “พระชายา ท่านไปยังโรงเก็บศพด้วยเหตุอะไรพ่ะย่ะค่ะ ？จะเสด็จไปที่แบบนั้นไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ มันน่าสยดสยองเกินไป อีกอย่างหากท่านอ๋องทราบเข้า ท่านอ๋องจะต้องลงโทษข้าเป็นแน่พ่ะย่ะค่ะ”

หยวนชิงหลิงจ้องเขา “แล้วผู้ใดให้เจ้าไปแจ้งกับท่านอ๋องเล่า？เขาเพียงแค่พาขาไปก็พอแล้ว หากข้าไม่สามารถตรวจพบสิ่งใด เรื่องนี้ท่านอ๋องจะไม่มีทางรับรู้เด็ดขาด แต่ถ้าหากข้าสามารถพิสูจน์พบเบาะแส เจ้าก็ถือว่าได้คุณงามความดี”

“ไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ ข้าไม่ต้องการคุณงามความดี” สวีอีตอบกลับอย่างหนักแน่น

หยวนชิงหลิงเดินลงไปหาเขา แล้วพลางส่ายหน้า ： “สวีอี คิดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะเป็นคนเช่นนี้ ลืมบุญคุณคน”