แม้ว่าผู้หญิงคนนี้จะถูกหั่นเป็นชิ้นๆ ก็ไม่สามารถชดเชยความอับอายที่เธอได้รับได้
เธอพูดด้วยความโกรธ: "พี่ซีหยาน ฟังสิ่งที่นังคนนี้พูดสิ! เธอตบหน้าฉันแบบนี้และยังคงเย่อหยิ่งมาก พี่เรียกเธอกลับมา ฉันจะตบเธอร้อยครั้ง!"
ฟู่ซือเยี่ยน มองไปที่แผ่นหลังบางๆ หมิงซี โดยมีเงาปกคลุมเปลือกตาบางของเขา
“นั่นสินะ” เขาพูดอย่างเย็นชา
วิธีการของซ่งซินนั้นโหดเหี้ยมมาโดยตลอด เธอรู้สึกว่า ฟู่ซือเยี่ยน ไม่ได้ชอบ หมิงซี ในตอนนี้ ดังนั้นเขาจึงไม่ใช่คนที่เขาใส่ใจ
เธอกัดฟันและพูดด้วยสายตาที่น่ากลัว: "ครั้งต่อไป ฉันจะหาคนมาฉีกหน้าเธออย่างแน่นอน!"
“ซ่งซิน!”
ม่านตา ฟู่ซือเยี่ยน แคบลง
ซ่งซินรู้สึกเพียงว่ามือและเท้าของเธอชา
ใบหน้าหล่อเหลาของเขามืดมน: "ฉันจะพูดแค่ครั้งเดียว เลิกคิดเล็ก ๆ น้อย ๆ และอย่าแตะต้องเธอ"
ซ่งซินถูกครอบงำด้วยรัศมีอันน่าสะพรึงกลัวนี้ และกลอุบายอันชั่วร้ายที่เพิ่งงอกขึ้นมาในใจของเธอถูกกลืนกลับไป
เธอพูดตะกุกตะกักและพูดว่า: "ทราบ ฉันทราบแล้วค่ะ..."
ฟู่ซือเยี่ยน เหลือบมองที่ซ่งซินอย่างเย็นชา และเมื่อเขาจากไป เขาก็สั่งให้โจวมู่ที่อยู่ข้างหลังเขา: "ไม่อนุญาตให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องเข้ามาอีก"
ซ่งซินยังคงไม่รู้ตัวและยกยอเธอ: "พี่ชายซีหยาน ในบริษัทใหญ่เช่นนี้ ควรมีกฎระเบียบ"
วินาทีถัดมา โจวมู่ก็ก้าวไปข้างหน้าและทำท่าให้เธอ: "คุณซ่ง ได้โปรด"
จู่ๆ ซ่งซินก็ตระหนักได้ว่าเธอเป็นคนที่ไม่เกี่ยวข้อง เธอต้องการไล่ตามหลัง ฟู่ซือเยี่ยน แต่ถูกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเรียกโดยโจวมู่ลากออกไปนอกประตูโดยตรง
ไม่ว่าเธอจะขัดขืนดิ้นรนมากเพียงใด เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็ไม่แสดงความเมตตาเลย
......
หมิงซี กลับมาที่ออฟฟิศและเปลี่ยนเป็นชุดเสื้อผ้าของตัวเอง
เมื่อคิดถึงใบหน้าที่เย็นชาของชายคนนั้น เธอก็รู้สึกเศร้าในใจ
เมื่อถึงเวลาเลิกงาน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พ่ายรักภรรยาที่หย่าแล้ว