พันธะการรัก นิยาย บท 4

"หึ!"

คริสเตียนถึงกับเหยียดยิ้มอย่างเย้ยหยันในทันที หลังจากที่ร่างบางวิ่งหนีออกไปด้วยความรีบร้อน ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเธอนั้นกำลังเล่นตัว เพื่อให้ตัวเองดูมีค่ามีราคาขึ้นมาอีกระดับหนึ่ง

"เธอดูจะโกรธมากเลยนะครับนาย" อีธานที่มองตามร่างบางของทอฝันไปเอ่ยขึ้นตามที่เห็น เพราะดูแล้วเธอคงจะไม่พอใจเอามาก ๆ ซึ่งมันดูต่างจากอารมณ์การเล่นตัว เหมือนผู้หญิงที่เข้าหาผู้เป็นนายของเขา ที่เขาเคยเจอมาอย่างสิ้นเชิง

"ใครสน ยิ่งยากกูยิ่งอยากได้"

เพราะคนอย่างเขาถ้าอยากจะได้อะไรก็ต้องได้ ไม่ว่าใครก็ไม่มีสิทธิ์มาสั่งห้ามเขาได้

"คงรู้นะว่าจะต้องทำยังไง" คริสเตียนละสายตาจากร่างบางของทอฝันที่วิ่งเบียดผู้คนในผับไปจนลับสายตา ก่อนจะหันกลับมาพูดกับลูกน้องคนสนิทด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความร้ายกาจ

"ครับนาย" อีธานเองก็พยักหน้ารับอย่างเข้าใจในคำพูดของผู้เป็นนาย โดยที่ไม่ต้องซักถามอะไรให้มากความ

"อยากรู้นักว่ามันจะซักแค่ไหนกันเชียว หึ!"

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา…

เวลาผ่านไปกว่าหนึ่งสัปดาห์แล้ว ที่นับตั้งแต่ทอฝันบังเอิญไปเจอกับคริสเตียนที่ผับอย่างไม่ทันตั้งตัว และไม่คาดคิดว่าเธอจะเจอเขาที่นี่ได้ ในหัวของเธอตอนนี้มีแต่คำถามอยู่ตลอดเวลา ว่าทำไมเธอถึงเจอเขาที่นี่ เขามาทำอะไรที่นี่ แล้วเธอจะเจอเขาอีกหรือเปล่า เพราะถ้าเลือกได้เธอก็คงไม่อยากจะเจอเขาอีกตลอดไป

"เสร็จยังฝัน ไปกินข้าวกันเถอะ" เสียงเรียกจาก ดาฬิน เพื่อนสาวคนสนิทของเธอเอ่ยถามขึ้น ทำให้ทอฝันต้องรีบสะบัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านเหล่านั้นออกไปจากหัวให้หมด

"เสร็จแล้ว ๆ ไปเถอะหิวมากแล้วเนี่ย" ทอฝันหันไปตอบเพื่อน พลางหอบหนังสือขึ้นมาทำท่าจะเดินออกจากห้องเรียนไป

"จะไปไหนกันสาว ๆ " แต่ยังไม่ทันไร เบสที่นั่งอยู่ไม่ห่างก็เดินเข้ามาถามพลางเลิกคิ้วมองมาที่ทอฝันอย่างรอคำตอบ แม้จะได้ยินแว่ว ๆ แล้วว่าสองสาวจะไปหาอะไรทานกัน

"จะไปกินข้าว ไปป่ะ?" เป็นดาฬินที่เป็นคนเอ่ยตอบคำถามของเบส

"ไม่เคยปฏิเสธ" เบสเองก็ตอบรับทันทีพร้อมกระตุกยิ้มมุมปาก ก่อนจะหันไปยิ้มบางอย่างอ่อนโยนให้กับทอฝัน

"ยิ้มไปก็แค่นั้นแหละ ทอฝันก็ยังไม่มองแกอยู่ดี" ดาฬินพูดอย่างรู้ทัน เพราะเธอเองก็รู้ดีว่าเบสนั้นคิดยังไงกับทอฝัน แม้ว่าทอฝันจะปฏิเสธมาตลอดก็ตาม แต่ดูเบสก็ไม่เคยคิดที่จะละความพยายามเลยสักนิด

"ถึงจะไม่มองแต่เราก็ไม่เคยคิดจะยอมแพ้นะ" เบสพูดพลางมองสบตากับทอฝันอย่างจริงจัง ถึงแม้เขาจะรู้ว่าในใจของเธอนั้นไม่เคยที่จะเปิดรับเขาเลยก็ตาม

"เราไปกินข้าวกันเถอะ" ทอฝันเอ่ยทำลายบรรยากาศชวนอึดอัดเมื่อถูกเบสจ้องมองและยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ไหนจะคำพูดที่พูดออกมาตรง ๆ ว่าเขานั้นรู้สึกยังไงกับเธอ ก่อนที่เธอจะรีบเดินนำหน้าดาฬินและเบสไปทันทีเมื่อพูดจบ

"วันนี้ฝันไปรับไต้ฝุ่นหรือเปล่า" ในระหว่างที่นั่งทานข้าวกันอยู่ เบสก็ถามขึ้นมาทำลายบรรยากาศความเงียบบนโต๊ะอีกครั้ง

"วันนี้เราเลิกค่ำน่ะ เลยให้แม่ไปรับแทน" ทอฝันพูดพลางตักข้าวเข้าปาก ถ้าไม่ติดว่ากลัวลูกรอนานเธอก็คงจะไปรับเองเหมือนทุกวัน แต่วันนี้เธอดันเลิกเรียนค่ำเกินไป ที่จะให้เด็กตัวเล็ก ๆ แบบนั้นรอเธอไหวได้ยังไง

"ถามแบบนี้แสดงว่าจะอาสาไปส่งทอฝันกับพี่ฝุ่นที่บ้านล่ะสิ" ดาฬินเองก็พูดแทรกขึ้นมาอย่างรู้ทัน

"ก็ประมาณนั้น" เพราะเขาตั้งใจจะไปส่งทอฝันอย่างที่ดาฬินพูดจริง ๆ เลยไม่ปฏิเสธอะไร

"^^" ทอฝันได้แต่ส่งยิ้มกลับไปบาง ๆ เพราะถึงยังไงเธอก็คงจะตอบปฏิเสธอยู่ดี เธอเองก็ไม่ได้คิดแบบเดียวกับที่เบสคิด เลยไม่อยากจะให้ความหวังกับเขา

"ยิ้มแบบนี้คงจะปฏิเสธเราอีกแล้วสินะ" เบสพูดด้วยน้ำเสียงสลดลงเล็กน้อย แม้เธอจะยิ้มให้แต่สุดท้ายเธอก็คงจะปฏิเสธเขาอยู่ดี

"รู้ตัวก็ดีแล้วจ๊ะ ไปเถอะฝันเดี๋ยวขึ้นเรียนไม่ทัน" พูดจบดาฬินก็ลุกขึ้นเดินจูงมือทอฝันออกไป หลังจากที่ทานข้าวกันเสร็จ ทิ้งให้เบสนั่งมองตามอย่างผิดหวังไม่รู้ว่าเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้ว ที่เขาถูกเธอปฏิเสธด้วยรอยยิ้มที่ไร้คำพูดแบบนี้

15 : 55 น.

ครืนน ครืนนนน~

"ค่ะแม่" ขณะที่กำลังนั่งเรียนอยู่ จู่ ๆ โทรศัพท์มือถือของทอฝันที่อยู่ในกระเป๋าก็สั่นขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง ก่อนที่เธอจะรีบหยิบมันขึ้นมาดู และพบว่าเป็นเบอร์ของแม่เธอ ไม่รอช้าทอฝันรีบกดรับสายพยายามกรอกเสียงลงไปทักทายปลายสายให้เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะตอนนี้อาจารย์กำลังสอนอยู่

(ทำยังไงดีฝัน แม่ไปรับไต้ฝุ่นไม่ได้แล้ว แม่อบขนมยังไม่เสร็จเลยแถมลูกค้าที่สั่งไว้ก็มารอแล้วด้วย)