ผัวเด็ก 20+ นิยาย บท 6

"เย็นนี้มีว้ากน้องอีกแล้วว่ะ เซ็งฉิบหาย จะไปเที่ยวกับสาวก็ไปไม่ได้ ต้องมายืนปั้นหน้ายักษ์ข่มขวัญรุ่นน้องปีหนึ่ง เฮ้อ~ กูเซ็ง" แดเนียลถอนหายใจหนักๆอย่างเบื่อหน่ายกับความขี้บ่นของเพื่อนรักอย่างริวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ขณะที่นั่งทานอาหารเที่ยงกันอยู่ในศูนย์อาหารของคณะฯ

"มึงจะบ่นทำส้นตีนอะไรครับไอ้คุณริว ขนาดไอ้แดนมันเป็นเฮดว้ากมันยังไม่ขี้บ่นเหมือนมึงเลย" ถ้อยคำกระแนะกระแหนที่หลุดออกจากปากวศินทำเอาคนโดนจิกกัดอย่างริวตวัดสายตามองเพื่อนรักตาขวาง ต่างจากคนโดนพาดพิงอย่างแดเนียลที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตามองหน้าจอโทรศัพท์ สลับกับตักข้าวคำโตใส่ปาก

"แดน" เจ้าของชื่อละสายตาจากหน้าจอโทรศัพท์ เงยหน้ามองผู้หญิงคนหนึ่งที่เดินเข้ามาทักทายอย่างสนิทสนม ริวกับวศินเองที่กำลังทำสงครามกันทางสายตาก็ชะงักไปไม่ต่างกัน

"ว่า?" แดเนียลเลิกคิ้วเป็นเชิงคำถาม

"โต๊ะมันเต็มหมดแล้วอะ ขอหวานนั่งด้วยได้ไหม"

"อืม" น้ำหวานยิ้มกว้างเมื่อแดเนียลครางตอบรับในลำคอเป็นเชิงอนุญาต แล้วหย่อนตัวนั่งลงข้างๆ เว้นระยะห่างพอประมาณ ขณะที่ริวกับวศินหรี่ตามองน้ำหวานเพื่อนร่วมห้องเรียนอย่างจับผิด

"ทั้งโต๊ะไม่ได้มีแค่ไอ้แดนคนเดียวนะครับ ฉันสองคนก็นั่งอยู่ตรงนี้ เห็นหัวกันบ้าง" คำพูดของริวทำให้น้ำหวานที่กำลังเหลือบมองใบหน้าหล่อเหลาของข้างๆ ต้องหันหน้ากลับมามองเจ้าของคำพูดกระแนะกระแหนนั้นอย่างเลี่ยงไม่ได้

"แล้วทำไมพวกนายไม่ทักฉันก่อนล่ะ"

"ให้มันน้อยๆหน่อยยัยน้ำเน่า เธอเสนอหน้ามาขอนั่งโต๊ะพวกฉันเองนะ ยังมาพูดจาหมาไม่รับประทานอีก เดี๋ยวแม่งตบปากแตก" วศินแย้ง

"เพราะพวกนายปากหมาแบบนี้ไงฉันเลยไม่อยากทัก เหอะ! ไม่หล่อแล้วยังนิสัยเสียอีก!"

"ถ้าอย่างฉันไม่หล่อ หน้าตาบ้านๆอย่างไอ้ริวกับไอ้แดนก็คงไม่ได้เกิดหรอกเว้ย" น้ำหวานแค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน สะบัดหน้าหนีไปหาแดเนียล เพราะไม่อยากต่อปากต่อคำกับผู้ชายนิสัยเสียอย่างวศิน ขณะที่ริวเองก็ถอนหายใจเบาๆอย่างเบื่อหน่ายกับความหลงตัวเองของเพื่อนรัก ต่างจากแดเนียลที่ไม่สนใจอะไรเลย

"แดนสนใจนางแบบอะไรแบบนี้ด้วยเหรอ" น้ำหวานขมวดคิ้วยุ่งอย่างสงสัยเมื่อเห็นรูปของนางแบบสาวคนหนึ่งโชว์หลาอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ของแดเนียล ขณะที่เขากำลังเลื่อนขึ้นเลื่อนลง ราวกับกำลังหาบทความอะไรสักอย่าง

"นี่มันเซ็กซี่ตัวแม่ของวงการนางแบบเลยนะ มีข่าวกับผู้ชายบ่อยมากด้วย ทั้งไฮโซ นักธุรกิจ ดารา แถมยังเป็นนางแบบที่ค่าตัวแพงที่สุดอีกด้วยนะ แดนชอบเธอเหรอ"

"..." แดเนียลเหลือบมองคนข้างๆด้วยหางตา ไม่ได้ตอบคำถามของเธอ แต่เลื่อนจานข้าวที่ยังทานไม่หมดไปวางตรงหน้าริว

"ฝากเก็บด้วย" เขาบอกแค่นั้นแล้วเดินออกไปทันที ท่ามกลางความมึนงงของเพื่อนรัก

"มึงจะไปไหนวะ!" ริวตะโกนถามตามหลัง แต่แดเนียลก็ไม่สนใจจะหันหน้ากลับมาตอบคำตอบ

น้ำหวานได้แต่มองตามแผ่นหลังแกร่งไปอย่างมึนงง ไม่แน่ใจว่าคำพูดของเธอสร้างความไม่พอใจให้แดเนียลรึเปล่า เขาถึงได้ผลุนผลันเดินออกไปโดยไม่บอกกล่าวแบบนี้

ครืด~ ครืด~

"อื้อ~" หญิงสาวบนเตียงนอนหนานุ่มขนาดหกฟุตขยับพลิกตัวไปมาเมื่อโทรศัพท์มือถือแผดเสียงร้องแจ้งเตือนว่ามีสายโทรเข้า เธอค่อยๆเอื้อมมือขึ้นไปหยิบโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะข้างหัวเตียง ก่อนจะเบิกตาโพลงเมื่อเห็นชื่อที่โชว์หลาอยู่บนหน้าจอ