พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม(16+) นิยาย บท 15

บทที่ 15 งานที่ยากลำบาก

ในตอนนี้เนี่ยเฟิงที่ให้ปากคำเสร็จแล้วก็กำลังรออยู่ที่ด้านนอก

เขาเห็นเย่หรูเสว่เดินออกมาโดยที่ในมือถือแฟ้มเอกสารเอาไว้ ใบหน้าเคร่งขรึมเล็กน้อย

ในวันธรรมดา เย่หรูเสว่ก็ทำหน้าตาแบบนี้ แต่เห็นได้ชัดว่าไม่ได้มีสายตาที่เหงาหงอย นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกัน?

“พี่หก ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

เย่หรูเสว่ส่ายหัว “พี่ไม่เป็นไร เรื่องนั้นก็ดำเนินการไปประมาณหนึ่งแล้ว พวกเรากลับกันก่อนเถอะ ใกล้จะเที่ยงแล้ว ท้องนายก็น่าจะหิวแล้วละ”

การออกแรงที่น้อยนิดเมื่อกี้นั้นไม่เพียงพอที่จะทำให้เนี่ยเฟิงรู้สึกหิวได้ เนี่ยเฟิงมองดูแฟ้มเอกสารของเย่หรูเสว่แวบหนึ่ง ครุ่นคิด

เย่หรูเสว่มอบหมายงานให้กับเพื่อนร่วมงานของตัวเอง จากนั้นก็พาเนี่ยเฟิงไปทานข้าวที่ร้านอาหารที่อยู่ใกล้ๆ

“พี่หกพี่ไม่ต้องปิดบังผมแล้ว เวลาที่มีเรื่องอะไรพี่มักจะแสดงออกทางสีหน้า แค่มองก็รู้แล้ว เป็นเพราะผมหรือเปล่าที่ทำให้พี่โดนต่อว่า?”

เนี่ยเฟิงมองเย่หรูเสว่ตาปริบๆ เย่หรูเสว่เห็นท่าทางของเนี่ยเฟิง ก็ตื้นตันใจเล็กน้อย “เรื่องนี้ไม่อาจตำหนินาย”

“ถ้างั้นพี่ก็เล่าให้ผมฟังหน่อย ไม่ใช่ว่าเจอเรื่องที่ทำให้ไม่สบายใจในที่ทำงาน? “

เย่หรูเสว่สูดลมหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็ค่อยๆเล่าออกมา

เนี่ยเฟิงฟังเย่หรูเสว่เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ให้ฟัง ก็โกรธมากขึ้นมาทันที แทบอยากจะไปกลับไปจัดการผู้อำนวยการอย่างโหดเหี้ยมในตอนนี้

“ที่จริงเป็นพี่ที่ประมาทเอง แต่ว่ากฎระเบียบนั้นไม่ได้มีชีวิต แต่คนมีชีวิต พี่ก็ไม่ได้เสียใจในสิ่งที่ตัวเองทำทั้งหมดภายหลัง”

เนี่ยเฟิงได้ฟังที่เย่หรูเสว่พูดออกมา ก็รู้สึกอบอุ่นในใจมากมาย

“พี่หก พี่ให้ผมดูได้ไหม? ผมจะได้ช่วยพี่จับตาดู ไม่แน่ว่าบางทีผมอาจจะเคยเห็นอาชญากรพวกนั้นมาก่อน”

ประกาศจับพวกนี้ก็เคยปล่อยอยู่ในอินเทอร์เน็ต​พร้อมรางวัลนำจับ ดังนั้นนี่ก็ไม่ได้นับว่าเป็นเรื่องที่เป็นความลับมากมายขนาดนั้น

ยิ่งกว่านั้นที่อยู่ตรงหน้าก็คือเนี่ยเฟิง เธอไม่มีเงื่อนไข​อะไรที่จะไม่เชื่อใจเนี่ยเฟิง ดังนั้นเธอจึงไม่ลังเลที่จะยื่นแฟ้มเอกสาร​ให้เนี่ยเฟิง

เนี่ยเฟิงมองดูอย่างคร่าวๆหนึ่งรอบ อาชญากรสิบคนนี้หนีคดีมานานคนที่นานที่สุดก็สิบปีมาแล้ว

“ผู้อำนวยการนี่ตั้งใจจะกลั่นแกล้งพี่ชัดๆ ตามสืบมาเป็นสิบปีแล้วก็ยังตามสืบไม่เจออาชญากรพวกนั้น ให้พี่จับพวกเขาในหนึ่งเดือน จะเป็นไปได้ยังไง?”

เย่หรูเสว่ค่อยๆถอนหายใจออกมา “แม้ว่าจะเป็นไปไม่ได้แต่ก็ต้องทำ ในเดือนนี้พี่คงจะยุ่งมาก แต่ว่าถ้าฟางซื่อเหานั่นกลับมารังแกนายอีก นายรีบบอกพี่ทันที พี่ไม่มีทางปล่อยเขาไปแน่นอน！”

เนี่ยเฟิงยิ้มพร้อมกับพยักหน้าออกมา จากนั้นก็ถาม “พี่หก ถ้าภารกิจ​นี้สำเร็จไม่ได้ พี่จะถูกย้ายไปที่ไหน?”

ทันใดนั้น​เย่หรูเสว่ก็​รู้สึก​ท้อใจบางส่วน “ถึงตอนนั้นก็คงโดนย้ายไปแผนกจราจรนะ”

จากผู้หญิงที่เดิมมาจากตำรวจอาชญากรรม​ทันใดนั้นก็ถูกย้ายไปเป็นตำรวจจราจร ฟังดูแล้วก็น่าเสียดายจริงๆ

“ผมถ่ายรูปข้อมูลพวกนี้นะ ผมจะพยายามหา!”

เนี่ยเฟิงพูดพร้อมกับกดถ่ายรูปไม่กี่ทีก็ถ่ายทั้งหมดจ​นเสร็จ

“ช่างเถอะ นายไม่ต้องไปตามหาดีกว่า คนพวกนั้นล้วนแต่ชั่วช้าสามานย์​สุดขีด พี่กลัวว่านายจะเจออันตรายได้ เอาล่ะ อาหารมาแล้ว นายรีบทานเถอะ ทานอิ่มแล้วเดี๋ยวไปส่งนายกลับไป

หลังจากที่ทั้งสองคนทานอาหารเสร็จ เย่หรูเสว่ก็ไปส่งเนี่ยเฟิงกลับคฤหาสน์​

คางเมิ่งเห็นเนี่ยเฟิงกลับมาอย่างปลอดภัย ก็ผ่อนลมหายใจออกมา รอบตาของเธอมีสีแดงๆ ดูท่าแล้วน่าจะเพิ่งผ่านการร้องไห้มา

“ทำให้ตกใจจริงๆ นายไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว! ฟางซื่อเหานี่ช่างชั่วช้าจริงๆ ยังดีที่พี่ใหญ่ไม่ได้แต่งให้เขา!”

คางเมิ่งตบลงที่กลางอกของตัวเอง “เสี่ยวเฟิงนายโดนทำให้ตกใจใช่ไหม? ไม่งั้นนอนขึ้นไปพักผ่อนข้างบนไหม?”