พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม(16+) นิยาย บท 54

บทที่54 การประชุมทางวิชาการ

หลิวปั๋วทงคิดว่าด้วยเส้นสายของตัวเองแล้วน่าจะมีคนมาหาเขาไม่น้อย แต่นึกไม่ถึงเลยว่าเขาจะอยู่ในห้องเย็นหนึ่งคืน ก็ไม่มีใครมาหาเขาเลย

ในตอนนั้นเองผู้อำนวยการกลับมาแล้ว

หลิวปั๋วทงมองผู้อำนวยการ พูดตะคอกใส่ทันที"มึงยังไม่ปล่อยกูออกไปอีก นายรู้ไหมว่าขังกูแล้วจะเป็นยังไง! "

ผู้อำนวยการกระตุกมุมปาก ดูออกว่าเขาโกรธมาก

"หลิวปั๋วทง นายทำเรื่องเลวที่เลวร้ายแบบนั้นทุกคนรู้หมดแล้ว ผมไม่เคยคิดเลยว่า จะมีแกะดำอยู่ในสถานีตำรวจของเรา! "

ถ้าไม่ใช่ข้างบนระงับวิดีโอไว้ หมอนี้อาจก่อให้เกิดความไม่พอใจต่อสาธารณชนได้

"ถุ้ย! มึงไม่ต้องมาขู่กู กูบอกให้ กูได้นั่งในตำแหน่งรองผู้อำนวยการได้ด้วยอายุแค่นี้ อีกไม่นานกูก็จะแทนที่มึงแล้ว ตอนนี้มึงมาประจบประแจงกูก็ยังทัน! "

หลิวปั๋วทงไม่เชื่อว่าตัวเองจะแพ้แล้ว เขายังคงคิดว่าจะมีคนมาช่วยเขา แต่ว่าเมื่อหัวล้มแล้ว คนอื่น ๆ ก็จะหายไปเช่นกัน

เมื่อก่อนตอนที่เขาเป็นรองผู้อำนวยการ มีคนตั้งมากมายมาประจบเขา แต่ว่าเขาในตอนนี้ไม่ใช่แล้ว เขาเป็นแค่บุคคลอันตรายที่ใคร ๆ ก็ทอดทิ้ง

ผู้อำนวยการมองท่าทางที่ไม่รู้จักสำนึกผิดของหลิวปั๋วทง เขาอดถอนหายใจแล้วส่ายหัวไม่ได้ ยังไงก็เป็นเพื่อนร่วมงานกัน เห็นคู่หูของตัวเองตกต่ำสภาพแบบนี้ ผู้อำนวยการไม่สามารถพูดโน้มน้าวได้

เขาเดินออกไป หาเย่หรูเสว่ "เสี่ยวเสว่ เรื่องนี้ให้เธอจัดการแล้วกัน"

ครั้งก่อนผู้อำนวยการฟังคำแนะนำของรองผู้อำนวยการ ถึงตกลงให้เย่หรูเสว่ย้ายไปที่กองตำรวจจราจร และเย่หรูเสว่ก็สร้างประโยชน์มาเรื่อย ๆ รองผู้อำนวยการมาถึงจุดนี้อีกครั้ง ผู้อำนวยการรู้เรื่องทุกอย่างในนั้นแน่นอน

"ผู้อำนวยการวางใจได้ค่ะ ฉันจะจัดการเรื่องนี้ให้ดีค่ะ"

หลังจากหลิวปั๋วทงเกิดเรื่อง คนที่เกี่ยวข้องกับหลิวปั๋วทงพูดได้ว่าตื่นตระหนัก เพราะว่าเกี่ยวข้องกันลึกมาก

เย่หรูเสว่ก็เพราะว่าคลายคดีสร้างประโยชน์ได้ เลยเลื่อนขั้นจากหัวหน้าทีมเป็นหัวหน้ากอง

เดิมทีเนี่ยเฟิงอยากจัดงานฉลองให้เย่หรูเสว่ แต่ว่าเย่หรูเสว่ยุ่งกับการสืบสวนจนไม่มีเวลาว่าง

หลังจากเว่ยซื่อกรุ๊ปล้ม ชิวมู่เฉิงก็ยุ่งจนไม่มีเวลาพักเลย

พวกเธอทั้งสองคนไม่มีเวลาพาเนี่ยเฟิงปรับตัวเข้ากับการทำงาน

หลังจากพี่สาวทั้งเจ็ดคนคุยกันก็ตัดสินใจให้เนี่ยเฟิงอยู่กับพี่สี่หมิงอี๋หาน

"แผลกลางฝ่ามือของนายยังไม่หายสนิท เอางี้ไปฝึกกับน้องสี่แล้วกัน"

พอเนี่ยเฟิงนึกถึงประสาทสัมผัสไวในการมองทะลุปรุโปร่งของพี่สี่ ก็อดตัวสั่นไม่ได้ ในบรรดาพี่สาว สายตาของหมิงอี๋หานนั้นร้ายกาจและเฉียบคมที่สุด

แผลพวกนั้นบนตัวเขา ก็ปิดหมิงอี๋หานไม่ได้

ก็ไม่รู้ว่าช่วงเวลาที่อยู่กับหมิงอี๋หานจะโดนพี่สี่ขุดอะไรรึเปล่า เขาว่ามีความเป็นไปได้

เช้าวันรุ่งขึ้น เนี่ยเฟิงยังไม่ตื่นก็รู้สึกว่ามีคนเข้ามาในห้อง ร่างกายของเขามีความระมัดระวังมาก แทบจะเป็นการตอบสนองตามจิตใต้สำนึก ปกติถ้าจับมืออีกฝ่ายแล้ว ก็บีบคอเธอได้เลย

การเคลื่อนไหวนี้ของเนี่ยเฟิงพูดได้ว่าคล่องแคล่วมาก แต่หลังจากที่เขาเห็นว่าเป็นใคร เขาก็ชะงักเล็กน้อย "พี่สี่? พี่มาได้ไง? "

"ขนาดหลับยังระวังขนาดนี้เหรอ? "

หมิงอี๋หานยักคิ้ว จากนั้นก็ผลักมือเนี่ยเฟิงออก "พี่กลัวนายนอนเพลินไป ทางเดียวกันพอ พี่มารับนายเลยดีกว่า"