พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม(16+) นิยาย บท 66

บทที่ 66 ความวัวไม่ทันหาย ความควายเข้ามาแทรก

คณะเพิ่งจะเดินไปถึงใต้ตึกแผนกผู้ป่วยใน ก็เห็นคู่สามีภรรยาวัยกลางคนคุกเข่าตะโกนร้องไห้เสียงดังอยู่บนพื้น

เรียกได้ว่าพวกเขาร้องปิ่มจะขาดใจเลยทีเดียว

“พวกคุณเป็นอะไร?”

หัวหน้าทีมเดินเข้าไปถาม

บางทีอาจจะเห็นว่ามีคนออกหน้าแทนตัวเอง ดังนั้นสามีภรรยาวัยกลางคนจึงพูดอย่างหายใจหายคอไม่ทันว่า

“โรงพยาบาลคังหมิงรักษาคนตาย แต่ไม่ยอมรับ! น่าสงสารพ่อผู้ชราของผม เดิมทีร่างกายแข็งแรงเป็นแค่ไข้หวัดเล็กๆ เท่านั้น พอมารักษาที่นี่ครั้งเดียว กลับไปบ้านถึงกับกระอักเลือดตาย!”

“พ่อ! ชีวิตช่างขมขื่นเหลือเกิน โรงพยาบาลที่ไม่มีคุณธรรมเช่นนี้ช่างเป็นหายนะจริงๆ!”

คนผู้หญิงที่อยู่ด้านข้างเช็ดน้ำตากรีดร้องเสียงแหลม ดึงดูดความสนใจจากผู้คนไม่น้อย

มีญาติคนไข้จำนวนมากที่เดินอยู่บนระเบียงทางเดินต่างเยี่ยมหน้ามาสำรวจว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

“คณบดี คุณมาแล้ว!”

เวลานี้ หัวหน้าพยาบาลก็เดินเข้ามาเช่นกัน เมื่อกี้ตอนที่สามีภรรยาคู่นี้ร้องไห้โหวกเหวกอีกครั้ง หัวหน้าพยาบาลก็พอจะเข้าใจเรื่องราวแล้ว

“นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

หมิงอี๋หานขมวดคิ้วสวยแน่น เธอติดตามการรักษามานานขนาดนี้ โรงพยาบาลคังหมิงอยู่ใต้การดูแลของเขา อุบัติเหตุแทบจะเป็นศูนย์

เพราะเธอรู้ว่าอาชีพของพวกเขาเป็นอาชีพที่พิเศษ ดังนั้นจึงระมัดระวังมาตลอด จึงไม่เคยเกิดอุบัติเหตุเช่นนี้มาก่อน

“พวกเราได้สืบประวัติคนไข้มาแล้ว เมื่อสัปดาห์ก่อนพวกเขาเป็นคนไข้ของแผนกผู้ป่วยนอก คนไข้ชื่อหวงต้าลี่ ปีนี้อายุแปดสิบสามปี นี่เป็นประวัติคนไข้ในตอนนั้น”

เดิมทีหัวหน้าพยาบาลคิดจะคลี่คลายสถานการณ์ แต่สามีภรรยาวัยกลางคนคู่นี้ไม่ยอมพูดอะไรสักอย่าง สรุปก็คือต้องการนั่งทำเสียงดังเอะอะอยู่ที่นี่

เอาแต่บอกว่าการตายของบิดาเขาเกี่ยวข้องกับโรงพยาบาล

หมิงอี๋หานอ่านประวัติคนไข้รอบหนึ่ง ยาที่จ่ายให้ในนี้ถูกต้องตามหลักเกณฑ์ทุกอย่าง พูดได้ว่า สำหรับคนไข้ที่อายุขนาดนี้ ยาเหล่านี้ไม่มีทางเกิดปัญหาอะไรได้

“ดูอะไรกัน! กินยาของที่นี่เข้าไป พ่อของฉันก็แย่ลง! ไม่ใช่ปัญหาของพวกคุณ หรือว่าเป็นปัญหาของพวกเรางั้นหรือ?!”

พี่หวงทางหนึ่งพูด ทางหนึ่งก็ตีพื้นร้องไห้เสียงดัง “ก็เพราะพวกเราไว้ใจโรงพยาบาลพวกคุณ ดังนั้นจึงไม่ได้สงสัยในตัวพวกคุณ แต่การตายของพ่อฉันน่าสงสัยเกินไปจริงๆ พอกินยาของพวกคุณลงไปก็รู้สึกแน่นหน้าอกหายใจไม่ออก! ทำไมพวกคุณถึงยังสบายใจกันอยู่ได้!”

“ไม่รู้ว่ายังมียาที่กินเหลืออยู่ไหม นำมาให้พวกเราตรวจสอบได้ แต่ตามประวัติคนไข้ยาที่จ่ายให้คุณหวงไม่มีปัญหาอะไร”

และก่อนจ่ายยาได้ถามคุณหวงแล้วว่าเคยแพ้ยาหรือเปล่า ยาอะไรทานได้ ยาอะไรทานไม่ได้ ก็ถามอย่างละเอียดทั้งหมดแล้ว สุดท้ายจึงเจาะน้ำเกลือให้คุณหวง จ่ายยาและให้เขากลับบ้าน

“ยาที่พวกคุณจ่ายให้ไม่ทันถึงอาหารสามมื้อก็กินหมดแล้ว! หากรู้แต่แรกว่าเป็นอย่างนี้ พวกเราไม่มีทางให้พ่อกินหรอก!”

พี่หวงถลึงตามองหมิงอี๋หานอย่างเดือดดาล

“พี่ชายท่านนี้พูดจาต้องรับผิดชอบ คุณน่าจะรู้ว่าคนคนหนึ่งของที่กินเข้าไปทุกวันล้วนไม่เหมือนกัน คุณถือดีอะไรมาบอกว่าพ่อคุณกินยาของโรงพยาบาลเราเข้าไปก็ตายเสียแล้ว?”

เนี่ยเฟิงหรี่ตา ยิงคำถามนี้ใส่พี่หวงอย่างไม่เกรงใจแม้แต่น้อย