พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี นิยาย บท 10

เฉียวเนี่ยนไม่ทันแม้แต่จะคลุมเสื้อนอกที่เพิ่งถอดออกแล้วก็วิ่งออกไป"เกิดอะไรขึ้น? ใครตะโกนอยู่?”

หนิงซวงเองก็เดินตามหลังเฉียวเนี่ยนอย่างร้อนใจพลางส่ายหน้า “บ่าวก็ไม่ทราบเจ้าค่ะ เพิ่งได้ยินเสียงเรียก คุณหนูสวมเสื้อผ้าสักชุด ข้างนอกหนาวมาก”

แต่เฉียวเนี่ยนไหนเลยจะมีกะจิตกะใจใส่เสื้อผ้า

หลินยวนตกน้ำ จะตกที่ไหนได้อีก

ก็คือสระบัวของเรือนฟางเหอไม่ใช่หรือ?

ตอนนั้นหลินยวนทําถ้วยแตกใบเดียวนางก็ถูกทรมานอยู่ถึงสามปี ถ้าหลินยวนเกิดเรื่องขึ้นกับนาง ไม่ต้องพูดถึงคนอื่น แค่หลินเย่ว์คนเดียวคงตีนางจนตายแน่

เมื่อเฉียวเนี่ยนมาถึง หลินยวนยังคงกระโผลกกระเผลกอยู่ในน้ำ

ผิวน้ำที่กลายเป็นน้ำแข็งได้แตกเป็นรูใหญ่รูหนึ่งแล้ว

บนสะพานหินมีสาวใช้และเด็กรับใช้จํานวนไม่น้อยกําลังเฝ้าดูอยู่

เฉียวเนี่ยนก้าวเท้ายาวๆ วิ่งเข้าไป"พวกเจ้าทุกคนว่ายน้ำไม่เป็นหรือ? ทําไมไม่ช่วยคน?!”

กลับเห็นเด็กรับใช้หลายคนทําหน้าลําบากใจ “พวกบ่าวช่วยได้ก็จริง แต่ถ้าทําลายความบริสุทธิ์ของคุณหนูรองจะทําอย่างไรขอรับ?”

“ความบริสุทธิ์ยังสําคัญกว่าชีวิตอีกหรือ?” เฉียวเนี่ยนถลึงตาใส่เด็กรับใช้ที่กําลังพูดอยู่อย่างดุร้าย

แล้วกระโดดลงไปในน้ำโดยไม่พูดไม่จา

น้ำในสระไม่ลึก แต่เย็นจนเข้ากระดูก

ด้านล่างของแม่น้ำเต็มไปด้วยโคลนและไม่สามารถยืนได้อย่างมั่นคงและจะจมลงหากประมาทเล็กน้อย

เฉียวเนี่ยนใช้ความพยายามอย่างมากในการช่วยหลินยวนให้รอดมาได้ หนิงซวงบนฝั่งได้เตรียมเสื้อผ้าหนาๆ ไว้เรียบร้อยแล้ว หลังจากเฉียวเนี่ยนและหลินยวนขึ้นจากน้ำแล้ว ก็ห่อตัวทั้งสองคนไว้อย่างแน่นหนา

"ยังมัวทําอะไรอยู่? เรียกหมอประจําจวนสิ พวกเจ้าช่วยพาคุณหนูทั้งสองกลับห้องให้ข้าหน่อย ตั้งเตาให้ร้อน เตรียมน้ำชาขิง”

เมื่อหนิงซวงออกคําสั่ง เหล่าคนรับใช้ที่มุงดูอยู่ก็แยกย้ายกันไปทํางานทันที

และเวลานี้เอง เสี่ยวชุ่ยสาวใช้ของหลินยวนก็บุกเข้ามาในเรือนฟางเหอในที่สุด

ด้านหลังเสี่ยวชุ่ยยังมีหลินเย่ว์

เห็นหลินยวนตกน้ำแล้วหน้าซีด ท่าทางกระเซอะกระเซิง เสี่ยวชุ่ยก็ร้อนใจขึ้นมาทันที รีบวิ่งเข้ามากอดหลินยวนไว้ “คุณหนู ท่านไม่เป็นไรนะเจ้าคะ? ตกลงไปในน้ำได้อย่างไร?”

จากนั้น เหมือนจะนึกอะไรบางอย่างออก เสี่ยวชุ่ยพลันมองเฉียวเนี่ยน “เป็นเจ้า เจ้าผลักคุณหนูของข้าตกน้ำ”

ท่าทางที่ชี้หน้าด่านางอย่างมั่นอกมั่นใจนั้นเหมือนกับเมื่อสามปีก่อนไม่มีผิด

เฉียวเนี่ยนรู้สึกเพียงว่าไฟในใจของตนลุกโหมขึ้นมาทันที แต่ยังไม่ทันที่นางจะมีปฏิกิริยาใดๆ หนิงซวงก็พุ่งตัวเข้าไปก่อน แล้วตบหน้าเสี่ยวชุ่ยไปหนึ่งฉาด

“เพียะ!” เสียงที่คมชัดดังก้องไปทั่วท้องฟ้าของเรือนฟางเหอ

ชั่วขณะหนึ่ง เฉียวเนี่ยนถึงกับหยุดหายใจ

แม้แต่หลินเย่ว์ก็ยังตกตะลึงอยู่ ไม่คิดว่าหนิงซวงจะทําแบบนี้

มีเพียงหนิงซวงที่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ มือข้างหนึ่งเท้าสะเอว อีกข้างหนึ่งชี้ไปที่จมูกของเสี่ยวชุ่ยแล้วด่าว่า “เจ้าคนชั้นต่ำ ปากน่ะถ้าใช้ไม่เป็นข้าก็จะฉีกให้เจ้าแล้ว! ถ้าไม่ใช่คุณหนูของข้ากระโดดลงน้ำไปช่วยคนโดยไม่คํานึงถึงความปลอดภัย ตอนนี้เจ้านายของเจ้าคงแข็งไปแล้ว ในฐานะที่เป็นสาวใช้เห็นเจ้านายตกที่นั่งลําบาก ไม่พูดก็รีบมาดูแลทันที มีแต่จะพ่นขี้ออกมาเต็มปาก! คุณหนูของข้าช่วยคนอยู่เห็นได้ด้วยตาสิบกว่าคู่ที่เรือนฟางเหอหยวน เจ้าบอกว่าคุณหนูของข้าผลักเจ้านายของเจ้าแล้วเจ้าก็เอาหลักฐานออกมาสิ ถ้าเอาออกมาไม่ได้ ดูสิว่าข้าจะฉีกปากเน่าๆ ของเจ้าให้เละหรือเปล่า!”

……

รุนแรงมาก!

เฉียวเนี่ยนจ้องมองหนิงซวงด้วยสีหน้าตกตะลึงพรึงเพริด ไม่เคยคิดมาก่อนว่าสาวน้อยร่างเล็กคนนี้จะเก่งขนาดนี้

และในตอนนี้ผู้คนรอบข้างก็ได้สติแล้ว โดยเฉพาะหลินยวน

ตอนนี้นางยังคงถูกสาวใช้คนอื่นประคองอยู่ เพราะดิ้นรนอยู่ในน้ำเป็นเวลานาน สําลักน้ำไปหลายอึก ตอนนี้เวลาพูดจึงไม่มีแรง

“ดังนั้น ท่านโหวน้อยก็คิดว่าข้าผลักคุณหนูหลินหรือ?” นางถามกลับอย่างเย็นชา น้ำเสียงสั่นเทิ้ม ความโกรธในใจกําลังจะระเบิดออกมา แต่สุดท้ายก็ถูกนางกดกลับไปอย่างเอาเป็นเอาตาย

หลินเย่ว์ไม่ได้พูดอะไร ไม่ใช่ว่าไม่อยากพูด แต่เมื่อเห็นท่าทางของนางแล้ว คําพูดที่ทําร้ายคนอื่นเหล่านั้นก็พูดไม่ออกอย่างอธิบายไม่ถูก

ดังนั้น เฉียวเนี่ยนจึงมองไปที่หลินยวนอีกครั้ง

เพียงแค่มองอย่างเงียบๆ แบบนี้ แต่เมื่อสบสายตาของนาง หลินยวนก็ก้มหน้าลงอย่างเงียบๆ

เหมือนเมื่อสามปีก่อน ไม่พูดอะไรสักคํา

จนเมื่อตอนที่นางอยู่ในห้อง คําขอโทษทั้งน้ำตาของนางจึงดูน่าขันเป็นพิเศษ

“เฮอะ!”

เฉียวเนี่ยนก็หัวเราะออกมา

น้ำเสียงที่ไม่ดังนักกลับแฝงไว้ด้วยการประชดประชันอย่างรุนแรง

ร่างกายของหลินยวนสั่นเทิ้มตามไปด้วย น้ำตาไหลพรากราวกับเขื่อนที่แตกทลาย

หลินเย่ว์ทนดูท่าทางของหลินยวนไม่ได้จริงๆ ใจเต้นไม่เป็นส่ำ แต่ก็ไม่อาจโกรธเฉียวเนี่ยนได้ จึงทําได้เพียงตะคอกใส่หนิงซวงอย่างโมโหว่า “ไสหัวไปรับโทษโบยซะ!”

ใบหน้าเล็กๆ ของหนิงซวงเต็มไปด้วยความไม่พอใจ แต่นางก็ไม่อยากให้เฉียวเนี่ยนลําบากใจ จึงทําความเคารพทันที

แต่มือเย็นจับแขนนางและหยุดนางไว้

ใบหน้าของเฉียวเนี่ยนยังคงสงบนิ่ง แต่ดวงตาซ่อนความเกลียดชังไว้อย่างชัดเจนขณะมองหลินเย่ว์ “วันนี้หนิงซวงไม่ว่าง นางยังต้องคอยปรนนิบัติข้าอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ส่วนคุณหนูหลินตกลงไปในน้ำได้อย่างไรและใครเป็นคนช่วยขึ้นมา ท่านโหวน้อยถามรายละเอียดในภายหลังก็จะรู้ความจริงได้”

พูดจบนางก็ดึงหนิงซวงเดินกลับไป

เพียงแต่ยังเดินไปได้ไม่ถึงสองก้าวก็หยุดลงอีก เอียงศีรษะเล็กน้อยแล้วพูดช้าๆ ว่า “เมื่อก่อนน้ำไม่เป็น แต่เมื่อหนึ่งปีก่อนนางบ่าวในวังหลายคนร่วมมือกันจับข้าโยนลงในสระซักล้าง ยืนถือราวตากผ้าป้องกันอยู่ริมฝั่ง ผ่านไปครึ่งชั่วยามถึงอนุญาตให้ข้าขึ้นมา หลังจากนั้นก็เป็นแล้ว”