พลิกชะตารัก มรดกเซียน นิยาย บท 14

ในตอนนี้ นอกจากนายท่านหลินแล้ว ยังมีหลินเถิงฮุยและไป๋จิงนั่งอยู่ข้าง ๆ เขาในห้องโถงด้วย

หลินเถิงฮุ่ยมองฉินหมิงอย่างเย็นชา เนื่องจากสิ่งที่เกิดขึ้นในวิลล่า ทำให้ความประทับใจครั้งแรกของเขาที่มีต่อฉินหมิงเลวร้ายมาก

ตรงกันข้ามทัศนคติของนายท่านหลินที่มีต่อเขานั้นเป็นมิตรมาก เขาสั่งให้คนรับใช้ยกน้ำชามาให้ฉินหมิงโดยไม่ดูถูกหรือเมินเฉยเลยแม้แต่น้อย

“คุณปู่ หนูแนะนำให้ปู่รู้จักนะคะ นี่ฉินหมิง เมื่อคืนนี้เขาบังเอิญช่วยหนูไว้…”

หลินหว่านชิงเล่าให้ฟังว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง

“พ่อหนุ่มฉิน ขอบคุณมากที่ช่วยชีวิตหลานสาวของฉันไว้ ตระกูลหลินของเราจะจดจำบุญคุณนี้ไว้อย่างแน่นอน!”

“ดังที่คำโบราณกล่าวไว้ว่า บุญคุณแม้เพียงน้ำหยด ก็ควรตอบแทนให้ได้ดั่งสายธาร!”

“บอกฉันมาว่าเธออยากได้อะไร แล้วตระกูลหลินของเราจะพยายามอย่างเต็มที่ให้เธอพึงพอใจ”

นายท่านหลินยิ้มอย่างอบอุ่น

“ไม่ครับ ผมไม่ต้องการอะไร...”

ฉินหมิงส่ายหน้า

เขาช่วยหลินหว่านชิงเมื่อคืนนี้ด้วยคุณธรรมประจำใจของเขา เขาไม่เคยคิดอยากได้อะไรตอบแทนเลย นอกจากนี้สำหรับสิ่งตอบแทนนั้น เขาเองก็ได้มาแล้ว

หลินหว่านชิงได้สั่งสอนบทเรียนอย่างหนักหน่วงให้ซุนกวนฉงที่อำเภอไปแล้ว และช่วยกอบกู้ศักดิ์ศรีของเขากลับคืนมา

ทั้งสองฝ่ายได้รับการการตอบแทนอย่างสมควรยุติธรรมแล้ว

"จริงเหรอ?"

“คิดให้ดีนะ พลาดแล้วพลาดเลย ไม่มีโอกาสอีก…”

นายท่านหลินวางถ้วยชาในมือลง แววตาเขาดูคมกริบขึ้นมา

เขาไม่รู้ว่าฉินหมิงไม่ต้องการสิ่งใดตอบแทนจริง ๆ หรือว่าเขาแค่พยายามเล่นตัวเพื่อให้ได้รับประโยชน์มากกว่านี้ เช่นการใช้โอกาสปีนป่ายเข้ามาในตระกูลหลินของพวกเขา

“ผมไม่ได้ต้องการอะไรเลยจริง ๆ ครับ...”

ฉินหมิงยังคงส่ายหน้า เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ทันใดนั้นสายตาของเขาจับจ้องไปที่ใบหน้าของนายท่านหลิน

เขาไม่รู้ว่ามันเป็นภาพลวงตาหรือเปล่า แต่เขามองเห็นตรงจุดยิ้นถางที่อยู่ระหว่างหัวคิ้วของนายท่านหลินมีออร่าสีเทาจาง ๆ ออกมาเล็กน้อย และที่มุมนั้นก็มีสีม่วงคล้ำออกมา

หลังจากนั้นทันที ความทรงจำแปลก ๆ ที่เขาไม่รู้จักก็หลั่งไหลเข้ามาในจิตใจของเขา จุดยิ้นถางเป็นสีเทา ชีวิตของเขาตกอยู่ในอันตราย!

ตรงมุมมีสีม่วงคล้ำแปลว่าป่วยเกินเยียวยาแล้ว!

ฉินหมิงตกตะลึง เขาตระหนักได้ทันทีว่านี่ดูเหมือนจะเป็นความทรงจำที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษฉินเมื่อคืนนี้

ตั้งแต่เมื่อคืนเขาไม่มีเวลาตรวจสอบความทรงจำเหล่านี้ เขาเกือบลืมเรื่องพวกนี้ไปแล้ว

แต่ความทรงจำเหล่านี้กลับทำให้เขารู้สึกร้อนรนกระวนกระวายใจอยู่ลึก ๆ ตอนนี้ส่งเสียงเตือนโดยอัตโนมัติ

“ฉินหมิง นายเหม่ออะไรน่ะ?”

หลินหว่านชิงสังเกตเห็นอย่างรวดเร็วว่ามีบางอย่างผิดปกติกับฉินหมิง จึงได้สะกิดแขนของฉินหมิงเบา ๆ