พลิกชะตารัก มรดกเซียน นิยาย บท 15

ในแง่ของสถานะ ภูมิหลัง หรือฐานะความร่ำรวยครอบครัวของฉีเหวินเจิ้งนั้นย่อมด้อยกว่าตระกูลใหญ่อย่างตระกูลหลิน แต่ในแง่ของชื่อเสียงและสถานะเขาไม่ได้ด้อยไปกว่านายท่านหลินเลยแม้แต่น้อย

ท้ายที่สุดแล้ว ทุกคนก็ย่อมต้องเจ็บป่วย คุณฉีได้รับการยอมรับว่าเป็นแพทย์อันดับหนึ่งในเมืองเจียงเฉิน คนรวยมีอำนาจหลายคนในแวดวงขอให้เขาไปตรวจและให้ความเคารพเขาเป็นอย่างยิ่ง

“คุณหลินครับ ขอโทษที่มารบกวน ผมอยากตรวจคุณอีกครั้ง…”

คุณฉีประสานมือคารวะทักทายอย่างยิ้มแย้ม

ครึ่งเดือนที่ผ่านมา คุณหลินล้มป่วยกะทันหัน มีอาการเจ็บหน้าอกและหายใจลำบาก

หลังจากนั้นคุณฉีก็มารักษาอาการของคุณหลิน

ทั้งสองฝ่ายตกลงจะตรวจซ้ำอีกครั้งในครึ่งเดือน หากไม่พบปัญหาระหว่างการตรวจซ้ำใหม่อีกแสดงว่าอาการหายขาดแล้ว

"คุณฉี งั้นก็รบกวนคุณแล้ว"

“คุณหลิน เกรงใจไปแล้ว นี่คือสิ่งที่สมควรแล้ว”

หลังจากที่ทั้งสองฝ่ายแลกเปลี่ยนทักทายกันอย่างสุภาพง่าย ๆ ครู่หนึ่งคุณฉีก็ผายมือให้นายท่านหลินนั่งลง จากนั้นเขาก็เริ่มตรวจชีพจรของนายท่านหลิน และพลางดูสีผิวหน้าของนายท่านหลินด้วย

สีหน้าของเขาค่อย ๆ จริงจังขึ้น

หลินเถิงฮุ่ยใจเต้นระรัว และเขาก็อดถามไปไม่ได้ว่า "คุณฉี อาการพ่อผมเป็นยังไงบ้าง?"

“สีหน้าของคุณหลินดูไม่ค่อยดีนัก จุดยิ้นถางของคุณเป็นสีเทาและที่มุมมีสีม่วงคล้ำ นี่ดูเหมือนจะเป็นสัญญาณที่ไม่ดี…”

คุณฉีขมวดคิ้ว

“จุดยิ้นถางเป็นสีเทาเหรอ?”

“ที่มุมมีสีม่วงคล้ำ?”

หลินเถิงฮุ่ยและคนอื่น ๆ ตกตะลึงและอดไม่ได้ที่จะมองไปทางฉินหมิง

พวกเขาจำได้ชัดเจนว่านี่คือสิ่งที่ฉินหมิงพูดเมื่อกี้!

“แต่อย่ากังวลไป ชีพจรของคุณหลินยังปกติ น่าจะไม่มีปัญหาอะไร…”

คุณฉีปลอบใจเขา

"งั้นก็ดีแล้ว"

หลินเถิงฮุ่ยและคนอื่น ๆ แอบหายใจด้วยความโล่งอก

แม้ว่าข้อสรุปของฉินหมิงเมื่อครู่จะแตกต่างไปจากของคุณฉีอย่างสิ้นเชิง แต่คุณฉีก็เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการแพทย์แผนจีน ดังนั้นแน่นอนว่าพวกเขาย่อมต้องเชื่อในตัวคุณฉีมากกว่าอยู่แล้ว

“เพื่อหลีกเลี่ยงเหตุไม่คาดฝัน ผมจะใช้เครื่องมือตรวจสอบคุณหลินอย่างละเอียดอีกครั้งนะครับ”

คุณฉีพึมพำด้วยความลังเลอยู่ครู่หนึ่ง

หลินเถิงฮุ่ยพยักหน้า "ครับ ชั้นบนมีเครื่องมืออยู่ เป็นอุปกรณ์ทางการแพทย์ที่ทันสมัยที่สุดทั้งหมดเลยครับ"

หลังจากนั้นคุณฉี หลินเถิงฮุ่ย และคนอื่น ๆ ก็ขึ้นไปชั้นบนด้วยกัน หลินหว่านชิงก็ตามไปด้วย เพราะเธอกังวลเกี่ยวกับสุขภาพของปู่ของเธอ

ฉินหมิงถูกทิ้งให้ยืนอยู่คนเดียวในห้องโถงด้วยความลำบากใจ ไปก็ไม่ได้ ไม่ไปก็ไม่เหมาะ

ไม่นานนัก