พลิกชะตารัก มรดกเซียน นิยาย บท 29

ไม่งั้นจิตสำนึกของเขาคงมีปัญหา

“ฉันไม่สนใจว่าแกเป็นใคร ออกไปเดี๋ยวนี้ ฉันไม่เกรงใจอย่ามาโทษกันล่ะ!”

เหยียนซ่งไท่โกรธจนแทบจะระเบิด โมโหจนแทบอยากเคี้ยวฉินหมิงให้แหลก

ฉินหมิงรู้สึกลังเลมาก

ถึงแม้ว่าหลินหว่านชิงจะหนุนหลังเขาอยู่ และไม่ได้กลัวการข่มขู่ของเหยียนซ่งไท่

อย่างไรก็ตาม หลินหว่านชิงได้บอกไว้แล้วก่อนหน้านี้ว่า เธอไม่ต้องการเปิดเผยความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขา และเธอไม่ต้องการให้เขาใช้ชื่อเธอกระทำการเสื่อมเสียในบริษัทนี้

ยิ่งไปกว่านั้น เหยียนซ่งไท่ยังเป็นผู้บังคับบัญชาโดยตรงของเขา และเป็นหนึ่งในบุคคลสำคัญที่มีอำนาจในบริษัท ผู้นำอาวุโสหลายคนของบริษัทหนุนหลังอยู่

การทะเลาะกับเจ้านายในวันแรกของการทำงาน ย่อมไม่ใช่เรื่องดีสำหรับเขาอย่างแน่นอน

หากเรื่องราวบานปลายใหญ่โตส่งผลต่อบริษัท ความประทับใจดี ๆ ที่หลินหว่านชิงมีต่อเขาจะต้องลดลงมากแน่นอน

เมื่อเห็นฉินหมิงนิ่งเงียบไป เหยียนซ่งไท่ก็คิดว่าฉินหมิงกลัว เขาเลยหัวเราะออกมา "ทำไมยังอยู่อีกล่ะ ยังไม่รีบออกไปอีก!"

“ผู้อำนวยการเหยียนครับ ผมมารายงานตัวตามกฎและข้อบังคับของบริษัท คุณให้ผมออกไปแบบนี้ ดูเหมือนไม่เหมาะสมนิดหน่อยว่าไหมครับ?”

ฉินหมิงกัดฟันและตัดสินใจพูดออกไปในที่สุด

เมื่อก่อนเขาช่วยนายท่านหลินได้อย่างไม่ลังเล เมื่อสองวันก่อนเขาเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยหลินหว่านชิงได้ นั่นหมายความว่าเขาไม่อาจเพิกเฉยต่อเฉินถิงถิงได้หรอก!

แม้ว่านี่อาจทำให้หลินหว่านชิงไม่พอใจ แต่เขาก็ไม่สนใจสักเท่าไรนัก!

“เป็นแค่เลขาประธานคนใหม่ กล้าพูดกับฉันแบบนั้น กล้ามากนะแก!”

เหยียนซ่งไท่โกรธมาก และชี้หน้าฉินหมิง “ตั้งแต่นี้ไปฉันไล่แกออก รีบไสหัวออกไปจากที่นี่ เดี๋ยวนี้!"

“ครับ จริงอยู่ที่ผมเพิ่งมาใหม่ แต่ผมก็ไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมคุณถึงไล่ผมออกอย่างไม่มีเหตุผลล่ะ”

ฉินหมิงนิ่งสงบไม่ไหวติง

“เพราะฉันเป็นเจ้านายของแกไง!”

เหยีนนซ่งไท่ยิ้มเสียดสี

“คุณไม่ใช่เจ้านายคนเดียวของผม แต่ยังมีท่านประธานอีกด้วย!”

“เดี๋ยวผมจะไปถามคุณหลินให้นะครับ ว่าเธออยากไล่ผมออกจริง ๆ หรือเปล่า!”

ท่าทีของฉินหมิงสงบมาก เขาหันหลังและเดินออกไป

เขาเคยทำงานในบริษัทของหม่ามาสามปีแล้ว เขาไม่ใช่เด็กใหม่ในที่ทำงานที่ไม่รู้อะไรเลย เหยีนนซ่งไท่ทำให้เขากลัวไม่ได้หรอก!

เหยียนซ่งไท่หยิบแก้วชาบนโต๊ะให้ฉินหมิง

“ผู้อำนวยการ ฉันช่วยรินให้คุณนะคะ”

เฉินถิงถิงพูดขึ้นมาก่อน และแอบมองฉินหมิงด้วยความรู้สึกขอบคุณ

"ไม่ต้อง!"

“ให้เขาริน!”

เหยีนนซ่งไท่พูดอย่างเย็นชา

มันเป็นหน้าที่ของเลขาที่จะเสิร์ฟชา รินน้ำ และทำงานจิปาถะอื่น ๆ ดังนั้นฉินหมิงจึงไม่ปฏิเสธ และเอื้อมมือไปหยิบถ้วยชา

เพล้ง!

ก่อนที่ฉินหมิงจะรับแก้วชามา เหยียนซ่งไท่ก็ปล่อยมือออก และแก้วชาเซรามิกก็ตกลงไปกับพื้นเสียงดัง แตกเป็นชิ้น ๆ

“ไม่ได้เรื่อง!”

"ถือแก้วชาให้ดียังทำไม่ได้เลย แบบนี้จะไปทำอะไรได้!"

เหยียนซ่งไท่โกรธมาก และตบหน้าฉินหมิงอย่างแรง