พลิกชะตารัก มรดกเซียน นิยาย บท 31

เหยียนเก๋อเมิ่งเป็นญาติห่าง ๆ ของเหยียนซ่งไท่และยังเป็นหัวหน้ารปภ.อีกด้วย ซึ่งก็เป็นฝืมือของเหยียนซ่งไท่ที่เลื่อนขั้นให้กับเขา

แน่นอนว่าเมื่อเป็นคำสั่งของเหยียนซ่งไท่ เขาจะไม่มีทางขัดคำสั่งอย่างแน่นอน

“แม่งเอ๊ย กล้าทำร้ายพี่ฉันเหรอ ไม่อยากมีชีวิตแล้วใช่ไหมแก!”

“มาให้ฉันจัดการซะดี ๆ ! วันนี้แหละฉันจะทำให้แกพิการ ฉันจะตีแกให้ตายเอง”

เหยียนเก๋อเหมิงตะคอกพร้อมหยิบกระบองยางของยามออกมา

รปภ.คนอื่น ๆ ก็หยิบกระบองยางของยามออกมาเช่นเดียวกัน และพากันจู่โจมฉิงหมิงเหมือนหมาหมู่

“ระวังค่ะ!”

เฉินถิงถิงมองดูอย่างอกสั่นขวัญหาย

ที่ฉินหมิงขัดแย้งกับผู้อำนวยการเหยียนก็เพราะเขาพยายามช่วยเหลือเธอ

แต่ตอนนี้สติเธอกระเจิดกระเจิง ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยความร้อนรน ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี

เมื่อก่อนเหยียนเก๋อเมิ่งเคยเป็นอันธพาลชื่อดังในย่านท้องถนน การที่ต้องต่อสู้กับห้าหกคนพร้อมกันก็ไม่ใช่ปัญหา ต่อมาเขาพลาดท่าทำร้ายคนอื่นจนถึงขั้นพิการจึงต้องเข้าคุกไปถึงสองปี จากนั้นผู้อำนวยการเหยียน ก็เป็นคนที่ช่วยฉุดเขาขึ้นมา

“หมอนี่ตาบอดหรือไงถึงกล้าล่วงเกินผู้อำนวยการเหยียน ต้องเจอความโหดร้ายของเหยียนเก๋อเมิ่ง กลัวว่าเขาจะต้องได้รับบาดเจ็บสาหัสน่ะสิ”

เพียะ! เพียะ! เพียะ!

กระบอกยางเหมือนฝนที่หวดกระหน่ำลงมาบนตัวฉินหมิง เขาใช้มือทั้งสองข้างกุมหัว ฉินหมิงเจ็บจนต้องร้องครางออกมา เดิมทีหากว่าโดนทำร้ายตามปกติแค่ทนนิดเดียวก็ได้แล้ว แต่คนพวกนี้ยิ่งหนักข้อขึ้นเรื่อย ๆ พวกเขาถึงขั้นโจมตีจุดที่บอบบางและอ่อนไหวอย่างใต้เข็มขัด นี่เป็นจุดทำให้คนพิการได้เลย

ถ้านี่เป็นการทำร้ายธรรมดาก็คงพอช่างมันไปได้บ้าง แต่นี้พวกเขาตั้งใจจะทำร้ายของรักของหวงของฉินหมิง ฉินหมิงจึงทนไม่ไหวแล้ว

เขายื่นมือออกไปคว้าแบบสุ่ม ๆ ไม่นานก็จับกระบองยางของรปภ.คนหนึ่งได้ หลังจากนั้นก็ยกเท้าเตะไปที่หน้าอกของฝ่ายตรงข้าม

“โอ๊ย…”

รปภ.คนนี้ร้องลั่น เขาถูกฉินหมิงเตะออกไป ร่างของเขาชนกำแพงด้านหลังและล้มลงกระแทกพื้นอย่างแรง

“แม่งเอ๊ย ยังกล้าสวนอีกนะ!”

“แกมันรนหาที่ตาย!”

เหยียนเก๋อเมิ่งโกรธมาก เขายกกระบอกยางขึ้นสูงด้วยสีหน้าดุร้าย เหยียนเก๋อเมิ่งเล็งไปที่หัวของฉินหมิงและโจมตีเขาอย่างแรง

เหยียนเก๋อเมิ่งใส่แรงฟาดลงไปไม่ยั้ง พร้อมมีเสียงญาติของเขาดังอยู่ด้านหลัง

“ฉันจะเป็นคนฆ่ามันเอง!”

ถ้าการลงมือเมื่อกี้โดนไปเต็ม ๆ ละก็ กลัวว่าอย่างน้อยฉินหมิงหัวก็ต้องกระทบกระเทือน!

“มันจบแล้ว…”