พระชายาคนที่สิบของท่านอ๋องปีศาจ นิยาย บท 17

"ท่านพี่ ท่านจะลงโทษนางแบบนี้จริง ๆ หรือ?" หลงเฟยในชุดขาวเดินเข้ามาจากประตู

"หลงเฟย ในเมื่อนางมีความกล้าที่จะหนีไป งั้นข้าอยากรู้ว่านางจะผ่านด่านนี้ได้อย่างไร ไปดูกันเถอะ" ดวงตาของเซียวจิ่งเซียนเย็นชา แล้วหันหลังแล้วเดินออกจากประตูไป

หลงเฟยที่อยู่ข้างหลังถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ และตามหลังไป

ในห้อง

"แม่นมฉี โปรดไว้ชีวิตคุณหนูด้วยด้วยเถิด" เสี่ยวเถาซึ่งอยู่ข้าง ๆ นางคุกเข่าลงบนพื้น และก้มกราบ

"นี่คือคำสั่งของท่านอ๋อง ไม่มีใครฝ่าฝืนได้ และไม่มีใครกล้าฝ่าฝืน" ใบหน้าขาวราวหิมะของแม่นมฉีเย็นชาและโหดเหี้ยม

"เสี่ยวเถาลุกขึ้น ไม่ต้องขอร้องแล้ว" หยุนชิงเหยียนดึงเสี่ยวเถาขึ้นมา เธอรู้ว่าวันนี้เธอหนีไม่พ้น เห็นได้ชัดว่าท่านอ๋องจงใจจะลงโทษเธอ แม้ว่าเสี่ยวเถาจะกราบจนหัวแตกก็ช่วยไม่ได้

"พระชายา ถ้างั้นก็รีบหน่อย ข้ารอมานานมากแล้ว หากพระชายาตัดสินใจเองไม่ได้ ข้าสามารถเลือกให้เจ้าได้" ดวงตาของแม่นมฉีเป็นประกาย ขณะที่มองดูงูจุดที่พร้อมจะโดดออกมาหลายสิบตัวในถังใบใหญ่

เหงื่อเย็นไหลออกมาบนหน้าผากของหยุนชิงเหยียน เธอเป็นแค่คนธรรมดาและกลัวเป็น ข้อแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือเธอจะนิ่งกว่าคนธรรมดา เมื่อเผชิญกับปัญหา เธอมองออกไป พิจารณาโทษทรมานทั้งสามอย่างนี้อย่างรอบคอบ จุดที่มั่นใจสุดที่สุดคือกระดานเข็ม เธอสามารถโค้งตัวด้วยความเร็วสุดขีด และใช้ทักษะกลิ้งไป แม้จะหนีไม่พ้น แต่อย่างน้อยเธอก็สามารถลดความเสียหายให้เหลือน้อยที่สุด

"ข้าเลือกกระดานเข็ม" เธอมองแม่นมฉีด้วยสายตาที่ไม่มีความตื่นตระหนักเลยและพูดขึ้น