พระชายาคนที่สิบของท่านอ๋องปีศาจ นิยาย บท 19

แม่นมฉีมองดูหยุนชิงเหยียน แล้วพูดว่า "พระชายา กฎเกณฑ์ เหตุผลที่เรียกกฎเกณฑ์เหล่านี้ก็คือต้องทำตามกฎเกณฑ์ เมื่อกี้เจ้าพยายามฉวยโอกาสโดดข้ามกระดานเข็ม เจ้าได้ฝ่าฝืนข้อห้ามของจวนอ๋องแล้ว ดังนั้นเมื่อกี้ไม่นับ เมื่อกี้นี้เจ้าสามารถเลือกอันใหม่ได้"

"แม่นม แต่เมื่อกี้ท่านก็ไม่ได้บอกว่าไม่ได้เจ้าคะ?" เสี่ยวเถามองนางแล้วพูดอย่างเชื่อฟัง

ดวงตาของแม่นมฉีเย็นชา และมองไปที่เสี่ยวเถาและพูดอย่างเย็นชา "เป็นแค่เด็กน้อยจะมาสงสัยกฎของจวนอ๋องได้อย่างไร ถ้าเจ้าไม่อยากมีชีวิตอยู่ แค่พูดมา ข้าจะช่วยเจ้าเอง"

"ข้า..." เสี่ยวเถาตัวสั่นอย่างอดไม่ได้ และหลบอยู่ข้างหลังหยุนชิงเหยียนด้วยความกลัว

การเยาะเย้ยปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่ซีดเซียวของหยุนชิงเหยียน และเธอกล่าวว่า "แม่นมฉี จะทะเลาะกับเด็กน้อยทำไม มันดูไม่สมวัยเจ้าเลย พวกเจ้าก็แค่อยากลงโทษข้า จะเอากฎเกณฑ์มาอ้างทำไม ข้าทำตามที่พวกเจ้าต้องการแล้วกัน ข้าขอเลือกมัน" นิ้วเรียวของเธอชี้ไปถังใบใหญ่จุดที่น่าสะพรึงกลัว และหัวงูมากมายที่อยู่ข้างในก็โผล่ออกมา ในเมื่อเขาอยากเล่น งั้นเธอก็ทำตามที่เขาต้องการ อย่างมากก็แค่ตาย เธอตายไปแล้วครั้งหนึ่ง เธอจะกลัวอะไรอีก?

"คุณหนู ไม่นะเจ้าค่ะ" ใบหน้าของเสี่ยวเถาเปลี่ยนไปอย่างน่าสยดสยอง กระโดดลงไปในถังงู คุณหนูไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วหรือ?

หยุนชิงเหยียนมองเสี่ยวเถาแล้วฝืนยิ้ม เธอไม่มีเรี่ยวแรงที่จะพูด เธอได้ยินเสียงเลือดที่หลังหยดลงบนพื้น เธอผลักเสี่ยวเถาออกไป และเคลื่อนตัวช้า ๆ เดินไปที่ข้าง ๆ ถัง เธอมองดูงูหลายสิบตัวแลบลิ้นออกมา ทันใดนั้นทำให้เธอนึกถึงถ้ำงูของต๋าจี่ใน "บัญชีรายชื่อเทพเทวดา" บางทีหลังจากที่เธอกระโดดเข้าไป เธออาจถูกงูพันรอบตัว และหายใจไม่ออกจนตาย สิ่งที่เกิดขึ้นต่อจากนี้ เธอไม่กล้าจินตนาการ และไม่อยากไปจินตนาการเช่นกัน

เซียวจิ่งเซียนที่กำลังนั่งอยู่บนนั้นกำมือแน่น แล้วฉายแสงออกมาจากดวงตาที่หล่อเหลา แม้แต่เป็นผู้ชายเห็นงูหลายสิบตัวพันกัน ขายังสั่นเลย นางเป็นผู้หญิงกลับกล้าเดินเข้าไปข้าง ๆ จุดนี้ ทำให้เขาชื่นชมมาก

"ท่านพี่ ถ้าท่านอยากให้นางตายจริง ๆ ก็ฆ่านางเสียเลย ทำไมถึงต้องใช้วิธีโหดร้ายเช่นนี้จัดการกับผู้หญิง" หลงเฟยทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาก็ไม่เข้าใจว่า ทำไมเขาถึงอดสงสารหยุนชิงเหยียนไม่ได้ บางทีอาจจะเป็นเพราะความดื้อรั้นในตัวนางที่ดึงดูดเขา

"ทำไม? เจ้าสงสารงั้นหรือ? มันไม่เหมือนเจ้าเลย ข้าชอบเกมแบบนี้ เจ้าไม่คิดว่ามันน่าตื่นเต้นหรือ?" ริมฝีปากของเซียวจิ่งเซียนยิ้มเยาะด้วยความดูถูก

"ท่านพี่ ทำไมท่านถึงโหดร้ายขนาดนี้? นี่ไม่ใช่ท่านพี่เลย" หลงเฟยมองดูเขา

"ทำไมข้าถึงกลายเป็นเป็นแบบนี้ เจ้าก็รู้ดีไม่ใช่หรือ?เจ้าคิดว่าหลังจากผ่านเรื่องเหล่านั้นไปแล้ว ข้ายังเป็นเซียวจิ่งเซียนคนก่อนอีกหรือ?" ร่องรอยของความเจ็บปวดและความเกลียดชังฉายแววในดวงตาสีดำของเซียวจิ่งเซียน

"เฮ้อ..." หลงเฟยถอนหายใจเบา ๆ เพราะว่าเขาเข้าใจความขมขื่นและความเกลียดชังในใจของท่านพี่ดีกว่าใคร ๆ เขายังรู้ด้วยว่าท่านพี่อาศัยความเกลียดชังนี้ เพื่อมีชีวิตอยู่มาตลอดหลายปีจุดที่ผ่านมา เขารู้ดีว่า เขาไม่สามารถโน้มน้าวท่านพี่ได้ เขาไม่ได้ดูต่อไป ได้แต่หันหลังเดินจากไปอย่างช่วยไม่ได้