พระชายาคนที่สิบของท่านอ๋องปีศาจ นิยาย บท 27

"ข้าสูญเสียความทรงจำไปแล้ว" หยุนชิงเหยียนมองดูเขาแล้วอธิบายอีกครั้ง

"เหยียนเอ๋อร์ เจ้าจำข้าไม่ได้แล้วจริง ๆ หรือว่าข้าคือใคร?" ชายคนนั้นจ้องมองนางอย่างไม่ยอมแพ้ และถามอีกครั้ง

"ใช่ ข้าจำไม่ได้แล้ว" หยุนชิงเหยียนมองเขานิ่ง ๆ

ชายคนนั้นมองตรงเข้าไปในดวงตาของนางเป็นเวลานาน ถึงจะเชื่อว่านางสูญเสียความทรงจำไปแล้วจริง ๆ ในตามีความเจ็บปวดลึก ๆ เหยียนเอ๋อร์ในอดีต ตอนที่มองเขา ในตาของนางมักจะมีรอยยิ้มและชื่นชอบอย่างเขินอาย ไม่เคยนิ่งขนาดนี้มาก่อน แต่แม้ว่าเหยียนเอ๋อร์จะลืมเขาไปแล้ว เขาก็ไม่สามารถมองดูชีวิตและความตายของนางเฉย ๆ ได้ และยังคงต้องการพาออนางกไปจากจวนอ๋องที่น่าขนลุก

"ไม่ว่าเจ้าจะความจำเสื่อมหรือไม่ก็ตาม ข้าก็จะพาเจ้าไปแน่นอน" เขายื่นมือออกไป กำลังจะอุ้มนางขึ้นมา

หยุนชิงเหยียนยื่นมือออกไปห้ามเขา "ข้าบอกแล้ว ว่าข้าจำเจ้าไม่ได้ ยิ่งไมปกว่านั้นข้าจะไปไม่ได้ ถ้าข้าไปแล้ว ตระกูลหยุนจะเป็นเช่นไร?"

"เจ้าสูญเสียความทรงจำแล้ว ทำไมถึงยังจำตระกูลหยุนได้?" มีร่องรอยของความสงสัยปรากฏขึ้นบนใบหน้าของชายคนนั้น หรือว่านางอยากลืมเขาไป

"เสี่ยวเถาเป็นคนบอกข้า" หยุนชิงเหยียนชี้ไปที่เสี่ยวเถาที่กำลังหลับอยู่บนโต๊ะ

"ในเมื่อเจ้าสูญเสียความทรงจำ ตระกูลหยุนก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเจ้าแล้ว" ดูเหมือนว่าชายคนนั้นจะไม่อยากเสียเวลา และก้าวเข้ามาใกล้มากขึ้น

ปัง ประตูก็ถูกผลักออก ภายใต้หน้ากากสีเงินของเซียวจิ่งเซียน ไม่สามารถมองเห็นอารมณ์ใด ๆ ได้ แต่ดวงตาสีดำของเขาฉายแววด้วยความรังเกียจ และพูดเยาะเย้ยว่า "คุณชายเย่ ไม่ทราบว่าเจ้ามาที่จวนอ๋องของข้าเวลาดึกดื่น มาหาพระชายาของข้า มีอันใดหรือ?"