พระราชทานสมรสบันดาลรัก นิยาย บท 6

“ท่านอ๋องคิดว่าอย่างไร”

เจียงเว่ยหว่านค่อยๆถามขึ้น ดวงตาคู่สวยหรี่ลงจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้า ทั้งๆริมฝีปากบางของเขามีรอยยิ้มจางๆอยู่ แต่ว่าวินาทีต่อมากลับเปลี่ยนสีหน้าไป ดวงตาที่คมกริบราวกับตาเหยี่ยวจ้องมองนางเขม็ง

สายตาของเขาคมกริบมาก จ้องจนเจียงเว่ยหว่านรู้สึกใจเต้นไม่เป็นส่ำ

“เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนอย่างไร ไม่ว่าเงื่อนไขอะไรเจ้าก็เสนอได้อย่างนั้นหรือ”

เขาเลิกคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย พูดเสียงเย็นว่า “เรื่องของข้าก็ต้องผ่านเจ้าด้วยอย่างนั้นหรือ”

เจียงเว่ยหว่านเข้าใจขึ้นมาทันที รู้แล้วว่าทำไมท่านอ๋องคนนี้ถึงได้อารมณ์ฉุนเฉียวนัก เพราะไม่ชอบให้นางยุ่งเรื่องที่เขาจะรับอนุภรรยา เห็นทีเขากับหลี่เยียนเอ๋อร์คนนั้นจะรักกันจริงๆ

ริมฝีปากบางของนางโค้งขึ้นเล็กน้อย เผยให้เห็นรอยยิ้มหัวเราะเยาะ ตอบโต้อย่างไม่ยอมแพ้ว่า “ท่านอ๋อง ตอนนี้ข้าต่างหากที่เป็นภรรยาของท่าน ตั้งแต่โบราณไม่ว่าจะเป็นฮ่องเต้หรือขุนนาง หรือไม่ว่าจะเป็นลูกหลานของราชวงศ์เรื่องการรับอนุภรรยาต้องผ่านการยินยอมจากภรรยาหลวงก่อน เพื่อความสงบสุขของหลังบ้าน การที่ท่านอ๋องจะรับอนุภรรยาย่อมต้องผ่านการอนุญาตจากข้า ไม่เช่นนั้นท่านรับเข้ามาหนึ่งคนข้าก็จะขับไล่ออกไปหนึ่งคน”

เซียวจิ้งเป่ยนั่งอยู่ด้วยสีหน้าไร้ซึ่งอารมณ์ ดวงตาคู่งามของเขาไม่ได้ละสายตาไปจากนาง ตอนนี้เจียงเว่ยหว่านมองไม่ออกว่าเขาคิดอย่างไร แต่ดวงตาที่มีแววเย็นยะเยือกนั้นทำให้นางรู้สึกตัวสั่นขึ้นมา

แม้ว่าเขาจะโกรธ แม้ว่าในใจของเจียงเว่ยหว่านจะรู้สึกกลัวอยู่บ้าง แต่นางก็ต้องพูด

“ท่านอ๋อง จะให้ข้าร่วมมือกับท่านในการเล่นละครตบตาคนภายนอก มันต้องใช้ชื่อเสียงของข้าทั้งชีวิต ท่านให้ข้าเสียสละอย่างหนักอึ้งเช่นนี้ เช่นนั้นท่านก็ต้องเสียสละบ้าง เช่นนี้จึงจะยุติธรรม”

มุมปากของเซียวจิ้งเป่ยหยักขึ้นเหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม “เสียสละ？ ยุติธรรม？”

เขาจ้องมองนางด้วยสายตาดุดัน “เจ้าช่างปากดีจริงๆ เจ้าไม่กลัวว่าข้าจะสับเจ้าเป็นชิ้นๆให้สุนัขมันกินหรือ”

น้ำเสียงเจือปนไปด้วยความเย็นชาที่แทรกซึมเข้ามาในใจ

เจียงเว่ยหว่านรู้สึกขนลุกซู่ไปทั่วทั้งร่าง หนาวมาก ในใจเกิดความรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา แม้ในใจจะรู้สึกกลัว แต่ใบหน้าก็ยังคงแสดงออกถึงความแน่วแน่ไม่เปลี่ยนใจ

“เช่นนั้นฟังแล้วทำตามก็พอ”

นางสบเข้ากับสายตาเย็นชาของเขา เอ่ยออกมาทีละคำว่า “ก็เหมือนที่ท่านอ๋องพูด พวกเราได้รับพระราชทานงานแต่งจากฮ่องเต้ เป็นประกาศิตอันสูงส่ง ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับข้า ท่านจะทูลกับฮ่องเต้ว่าอย่างไร ดังนั้นท่านอ๋องรับปากเงื่อนไขข้าดีกว่า นี่ล้วนเป็นประโยชน์ต่อท่านทั้งสิ้น”

เซียวจิ้งเป่ยจ้องมองหญิงสาวฝีปากกล้าที่อยู่ตรงหน้า ไม่ว่าจะดูอย่างไรนางก็ไม่เหมือนเจียงเว่ยหว่านที่ร่ำลือกัน ทำเสียงขึ้นจมูก

“ทำไมข้าต้องตอบตกลงเจ้าด้วยเล่า”

ริมฝีปากบางของเจียงเว่ยหว่านโค้งขึ้นเล็กน้อย เผยให้เห็นรอยยิ้มมั่นใจ

“ท่านอ๋อง ถ้าหากท่านไม่ยอมรับเงื่อนไขของข้า เช่นนั้นข้าก็จะนำเรื่องไปทูลต่อหน้าฮ่องเต้ คนนอกก็จะรู้ว่าช่วงนี้ท่านเป็นอย่างไรบ้าง ถ้าหากข้าเดาไม่ผิด ท่านหลีกเลี่ยงไม่อยากให้ฮ่องเต้ทรงรู้ว่าท่านเป็นอย่างไรกระมัง”

“ชิ ชีวิตต่ำต้อยขอข้า หากเกิดเรื่องใหญ่โต ถูกด่าสักหน่อยก็ไม่เป็นไร แต่ท่านที่ถูกทะนุถนอมอย่างดี......หึ มีฐานะสูงส่ง แต่ต้องถูกเรียกตัวเข้าไปตำหนิในห้องทรงพระอักษรทุกวัน ก็ไม่รู้ว่าพระองค์จะรังเกียจหรือไม่”

“เจียงเว่ยหว่าน” เซียวจิ้งเป่ยดุนางเสียงเย็น “เจ้ามันผู้หญิงบ้า”

เซียวจิ้งเป่ยรู้สึกโกรธมาก สายตาเย็นชาจ้องเขม็ง เห็นเพียงแค่นางที่ยืนอยู่ท่ามกลางแสงนวลอ่อน แม้ใบหน้าจะอัปลักษณ์ แต่กลับเผยให้เห็นถึงรัศมีที่แตกต่างออกไป เมื่อเผชิญหน้ากับความโกรธของเขา นางกลับดูสงบนิ่งมาก สายตาเต็มไปด้วยความแน่วแน่

เขาคิดไปถึงว่าหากเจียงเว่ยหว่านหาเรื่องจนครอบครัวไม่สงบ ทุกคนต่างก็รู้เรื่อง เช่นนั้นจะนำมาซึ่งความยุ่งยากไม่น้อย