ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ นิยาย บท 8

เฉียวอีเหรินและเฉียวเหวยอีที่ได้พบกัน ความประหลาดใจก็แวบผ่านดวงตาของพวกเธอ "พี่ ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ? "

แรงบีบที่ข้อมือของลี่เย่ถิงคลายลงเล็กน้อย เฉียวเหวยอีก็รีบดึงมือของเขาออกอย่างสงบและตอบกลับไปอย่างแผ่วเบา "กลับไปถามตระกูลเฉียวเองก็แล้วกัน"

หลังจากนั้นเธอก็ตบไหล่ของเฉียวอีเหรินและเดินออกไปโดยไม่หันกลับมามอง

ในขณะที่เธอออกจากร้านอาหาร เฉียวเหวยอีก็เร่งฝีเท้า จนแทบจะวิ่งหนี

เมื่อลี่เย่ถิงลุกขึ้น หน้าประตูก็ว่างเปล่า เฉียวเหวยอีได้หายตัวไปแล้ว

เฉียวอีเหรินเหลือบมองเขา พลางยื่นมือไปจับแขนของเขาและพูดเบา ๆ "คุณพ่อกับซุ่ยซุ่ยกำลังรอพวกเราอยู่ที่บ้าน ซุ่ยซุ่ยบอกว่า ... "

พูดได้เพียงครึ่งประโยค ลี่เย่ถิงก็ถอนมือออกและพูดด้วยสีหน้าเฉยเมย "วันนี้ดึกแล้ว เธอกลับไปก่อนเถอะ"

ท้ายที่สุดโดยไม่ต้องรอการคัดค้านของเฉียวอีเหริน เขาพูดกับคนข้างๆ "ส่งคุณหนูรองกลับคฤหาสน์เฉียวซะ"

มือที่เฉียวอีเหรินเพิ่งจับเขายังคงค้างอยู่ในอากาศ และเธอเฝ้าดูลี่เย่ถิงเดินไปที่ลิฟต์โดยไม่หันกลับมามอง

"เชิญครับคุณหนูรอง" ผู้ช่วยก้มศีรษะลงและพูดกับเฉียวอีเหรินอย่างระมัดระวัง

แม้ว่าเฉียวอีเหรินจะไม่เต็มใจดี แต่เธอก็ลดคิ้วลงและกระซิบกลับว่า "อืม"

วันนี้เป็นวันเกิดปีที่ยี่สิบของเธอ

เมื่อเธอถอยกลับและหันไปรอบ ๆ ผู้ช่วยก็เหลือบมองใบหน้าของเธอ และเห็นว่าเธอดูเหงาและอึดอัดเล็กน้อย จึงรู้สึกสงสาร ไม่รู้ว่าทำไมคุณชายของพวกเขาถึงได้ใจดำขนาดนี้

ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อมีบุคคลสำคัญทางธุรกิจมากมาย ตอนนี้เฉียวอีเหรินกลายเป็นบุคคลสาธารณะที่ได้รับความนิยม ดังนั้นจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่จะรักษาใบหน้า