สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 163

บทที่ 163 การปฏิบัติที่ต่างกัน

โห้หลีเฉินยังคงทำงานของเขาต่อไปด้วยความเยือกเย็น ราวกับว่าในห้องนี้ไม่มีเย้นซิน

เย้นซินไม่อยากหงอยเหงาเพราะไม่ง่ายเลยที่เธอจะหาข้ออ้างรั้งตัวอยู่ที่นี่ต่อ เพื่อเป็นไม่ให้เสียโอกาสโดยเปล่าประโยชน์

ดังนั้นเธอจึงเลือกหนังสือสักพักก็พบหนังสือการวิจัยทางเศรษฐศาสตร์ เธอถือมันและเดินไปหาโห้หลีเฉิน

“พี่เขย นี่หนังสืออะไรหรือคะ? ดูเหมือนจะมีเนื้อหาที่น่าสนใจ”

เย้นซินขอคำแนะนำอย่างถ่อมตัว โดยคนปกติทั่วไปจะต้องอธิบายให้เธอฟัง

แต่โห้หลีเฉินกลับทิ้งคำพูดเย็นชาไว้ให้เธอ

“ไม่เหมาะกับเย้นหว่าน เปลี่ยน”

เย้นซินแทบจะสำลัก คำพูดที่เคยคิดเอาไว้กลับพูดไม่ออก

โห้หลีเฉินไม่มีความรู้สึกแบบนั้นสักนิดเลยหรือ?

เธออารมณ์เสียแต่ไม่กล้าโวยวายต่อหน้าโห้หลีเฉิน จึงทำได้เพียงเดินกลับไปที่ชั้นวางหนังสือและเลือกใหม่อีกครั้ง

คราวนี้เธอเลือกหนังสือนิทานภาษาอังกฤษมาเล่มหนึ่ง

เธอถือมันและเดินไปตรงหน้าโห้หลีเฉินด้วยรอยยิ้ม “พี่เขย หนังสือเล่มนี้ฉันเคยอ่านแล้ว สนุกมากเลยทีเดียว พี่จะต้องชอบแน่ๆ แต่ว่าภาษาอังกฤษของพี่สาวฉันไม่ได้ดีขนาดนั้น คุณมีฉบับภาษาจีนไหม?”

โห้หลีเฉินเงยหน้าขึ้น แต่ดวงตาของเขากลับมองไปที่หนังสือเท่านั้น

หลังจากนั้นเขาก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาและโทรออก “เว่ยชี เอาหนังสือเรื่อง《อธิษฐาน》ฉบับภาษาจีนเข้ามาให้หน่อย อืม ให้เย้นหว่านอ่าน”

หลังจากที่วางโทรศัพท์ โห้หลีเฉินก็ทำงานต่อ

เย้นซินถือหนังสือแข็งค้างอยู่ในมือด้วยใบหน้ากระดากอาย

เธออุตส่าห์หว่านแหอยู่ตั้งนาน อย่าว่าแต่ยั่วยวนโห้หลีเฉินไม่ได้เลย แม้แต่มองเธอ เขายังไม่อยากมอง

ในสายตาของเขา เธอเป็นเพียงอุปกรณ์เลือกหนังสือให้เย้นหว่านเท่านั้น

หลังจากผ่านไปได้สักพัก เขาก็รู้สึกได้ว่าเย้นซินยังคงอยู่ในห้อง โห้หลีเฉินเงยหน้าขึ้นอย่างอดทน

“ยังไม่ไปอีก?”

นี่เขากำลังไล่คน

เย้นซินไม่พอใจ เธอกัดฟันแต่ยังคงสีหน้าอ่อนโยน

“ให้ฉันอยู่ที่นี่สักพักเถอะ เผื่อว่าคุณต้องการอะไรก็เรียกฉันได้”

“ไม่ต้อง”

โห้หลีเฉินไม่ลังเลที่จะตอบปฏิเสธด้วยน้ำเสียงเย็นชา “คนที่เธอควรจะดูแลคือ เย้นหว่าน”

“ตอนนี้พี่กำลังหลับอยู่ ฉันไม่ต้อง...”

พอพูดไปได้ครึ่งทางเธอก็แทบจะสำลักออกมา

โห้หลีเฉินมองเธอแล้ว แต่สายตานั้นกลับน่ากลัวจนคนตกใจได้ราวกับว่ามองความคิดของเธอออก

เย้นซินเดินถอยหลังออกมาด้วยความเสียใจ หัวใจของเธอเหมือนกำลังจะกระโดดออกจากอก

“ฉัน งั้นฉันขอตัวก่อน”

ดังนั้นเธอจึงไม่กล้าอยู่ที่นี่ต่อ เย้นซินรีบเดินออกไป

เหมือนมีรังสีความเย็นชาเรืองรองอยู่ที่แผ่นหลังของเขา

หลังจากที่เดินออกจากห้องเสร็จก็ปิดประตู เธอค่อยๆถอนหายใจอย่างเงียบๆ

ผู้ชายคนนี้คือคนที่ใจเธอคิดถึง เธอแทบรอไม่ไหวที่จะใช้ทุกวิถีทางเพื่อให้ได้เขามา แต่ความสูงส่งของเขากลับทำให้เธอกลัว เธอแทบไม่สามารถควบคุมมันได้

เธอจึงเข้าหาเขาอย่างระมัดระวังทุกครั้ง

——

ห้องนอนใหญ่

เย้นหว่านนอนเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่บนเตียงอย่างเบื่อหน่าย ตอนนี้โห้หลีเฉินยังคงทำงานอยู่ เธอจึงไม่มีอะไรทำ

“แกร๊ก”

เสียงประตูเปิดออก

โห้หลีเฉินเดินเข้ามาแล้วปิดประตู เขาเดินเข้ามาหาเย้นหว่านที่ข้างเตียง

เขายืนอยู่ตรงนั้นและจ้องมองมาที่ใบหน้าของเธอ เลื่อนลงมาที่คอและไหปลาร้า...

เย้นหว่านนึกสงสัยว่าทำไมเขาถึงมาที่นี่ในเวลานี้ เธออดตัวสั่นไม่ได้ที่เห็นเขามองแบบนี้

เธอลากผ้าห่มขึ้นมาปิดถึงคอแล้วถาม “มีอะไรหรือเปล่า?”