สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 831

พยายามอดทนอดกลั้นความเจ็บปวดที่ร่างกายเอาไว้ ฝู้เหวยข่ายกัดฟันพูดขึ้น

“เย้นโม่หลิน คุณเป็นอะไรกับกู้จื่อเฟย? กล้าดียังไงมาจำกัดการปฏิสัมพันธ์ระหว่างฉันกับเธอ กู้จื่อเฟยเป็นแฟนของฉัน！”

พอได้ยินแบนนั้น ท่าทางที่กำลังเดินจากไปของเย้นโม่หลินก็หยุดชะงักลง

เขาหันเดินมา มองผู้ชายที่กำลังค้ำพื้นอยู่ด้วยสายตาเย็นชา มุมปากยกขึ้น เผยให้เห็นถึงรอยยิ้มเย้ยหยัน

“เธอเป็นแฟนของแกตั้งแต่เมื่อไร ทำไมฉันถึงไม่รู้?”

“นั่นก็เพราะเธอไม่ได้บอกแกก็เท่านั้นเอง ก่อนที่แกจะกลับมา กู้จื่อเฟยอยู่ด้วยกันกับฉันทุกวัน นัดกันทุกวัน ฉันกับเธอเข้ากันได้ดีมาก เป็นคู่รักกันยังไงล่ะ”

ฝู้เหวยข่ายแววตาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น“แกนี่มันเข้ามายุ่งจุ้นจ้านเหลือเกินนะ”

พอได้ฟังแบบนั้น กู้จื่อเฟยก็ขมวดคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์ ฝู้เหวยข่ายนี่พูดพล่ามไร้สาระเกินจริง！

แววตาของเธอสั่นไม่นิ่ง มองเย้นโม่หลินอย่างไม่สบายใจ กลัวว่าเขาจะเข้าใจอะไรผิดขึ้นมา

แต่ว่า เธอกลับไม่รู้ว่าควรจะเปิดปากพูดแก้ตัวให้กับตัวเองยังไงดี

เธอแทบจะไม่มีสิทธิ์ที่จะพูดเลยด้วยซ้ำ

เย้นโม่หลินยิ้มอย่างเย้ยหยัน สายตาที่ดูถูกดูแคลนนั่น ราวกับกำลังดูเรื่องตลกอยู่

น้ำเสียงเย็นชาไม่แยแสสุดๆ“จากที่ฉันรู้มา ช่วงนี้แกทำทุกวิถีทางที่จะไล่ตามจีบกู้จื่อเฟย คอยเกาะแกะวุ่นวายเธอ แต่ตอนนี้เธอก็ไม่ได้ตอบรับอย่างเป็นทางการว่าจะอยู่ด้วยกันกับแกสักหน่อย”

“เธอกะที่จะอยู่ด้วยกันกับฉัน……”

“ถ้าอย่างนั้นก็จบแล้ว”

เย้นโม่หลินพูดตัดบทพูดของฝู้เหวยข่ายอย่างเย็นชา“ฉันกลับมาแล้ว แกไม่มีโอกาสแล้ว”

กู้จื่อเฟยมองเย้นโม่หลินด้วยความอึ้งตะลึง คำพูดนี้ของเขา หมายความว่ายังไง?

ฝู้เหวยข่ายก็อึ้งตะลึงไปเช่นกัน ถามขึ้นเสียงดัง

“เย้นโม่หลิน แกหมายความว่ายังไง? แกจะอยู่ด้วยกันกับกู้จื่อเฟย?”

“เธอเป็นผู้หญิงที่ฉันชอบโปรดปราน แล้วแกคิดว่าไง?”

เย้นโม่หลินยิ้มอย่างเย้ยหยัน น้ำเสียงมั่นใจแน่วแน่ว่าต้องได้

ฝู้เหวยข่ายอึ้งไปสักพัก จู่ๆก็เข้าใจขึ้นมา ที่แท้เย้นโม่หลินก็ชอบกู้จื่อเฟยนี่เอง ที่กลับมาในครั้งนี้ก็เพื่อกลับมาไล่ตามเธอ

แล้วกู้จื่อเฟย ก็ดูเหมือนจะสนใจในตัวเขาเหมือนกัน

“แกก็แค่ชอบเธอเท่านั้น ก็เป็นแค่คนที่ไล่ตามจีบเหมือนกับฉันเท่านั้น แล้วกล้าดียังไงถึงคิดว่าตัวอยู่เหนือกว่าฉัน เก่งกว่าฉัน? เย้นโม่หลิน ฉันจะบอกแกให้นะ ฉันไม่มีทางปล่อยวางจากกู้จื่อเฟยแน่นอน！”

ฝู้เหวยข่ายค้ำอยู่ที่พื้น ลุกขึ้นยืนด้วยความยากลำบาก

เสื้อผ้าของเขายุ่งเหยิง สีหน้าซีดขาว มุมปากมีเลือด แววตากลับบ้าคลั่งดื้อรั้น ไม่ยอมแพ้แม้แต่น้อย

“ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็มาดูกัน ว่าใครที่จะสุดยอดเก่งกาจ จนสามารถได้ครอบครองสาวงามไป！”

แม้ว่าสภาพจะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก แต่การประกาศสงครามในครั้งนี้ กลับพูดอย่างมั่นอกมั่นใจเต็มร้อย

กู้จื่อเฟยอึ้งตะลึงไป ไม่ได้ยินเลยว่าฝู้เหวยข่ายกำลังพูดอะไรอยู่ สองตาที่มองเย้นโม่หลินสั่นกระส่ายอย่างไม่หยุดหย่อน

เธอแทบจะไม่เชื่อหูของตัวเอง เมื่อตะกี้ได้ยินว่า ว่าเธอเป็นผู้หญิงที่เขาเล็งเอาไว้อย่างนั้นเหรอ?

ทำไมเขาถึงพูดแบบนี้ออกมา ทำไมเขาถึงอยากที่จะอยู่ด้วยกันกับเธอ……

ใจของกู้จื่อเฟย วุ่นวายจนแทบจะระเบิดออกมา เสียงดังก้องอยู่ในหัว ทั้งหมดล้วนแต่เป็นคำพูดเมื่อตะกี้ของเย้นโม่หลิน

ทำให้เธอช็อกตกใจ ทำให้เธอจิตใจสับสนวุ่นวาย ถึงขนาดที่แทบจะสูญเสียสติปัญญาไปเลย

เย้นโม่หลินชำเลืองตามองฝู้เหวยข่ายอย่างดูถูกดูแคลน ยิ้มอย่างเย้ยหยัน“แล้วแต่คุณ”

ท่าทีแบบนั้น มันดูถูกดูแคลนแบบที่ไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาเลยแม้แต่น้อย

ฝู้เหวยข่ายสัมผัสได้ถึงความอัปยศอยู่ลึกๆ ความโกรธแค้นที่สุมอยู่ทรวงทวีความรุนแรงขึ้นแล้ว

เขารีบร้อนที่จะเอาคืนให้กับตัวเอง กัดฟันพูดขึ้น

“เย้นโม่หลิน ฉันไม่สนหรอกว่าที่ต่างประเทศแกจะมีสถานภาพอะไร มีตำแหน่งอะไร แต่ในประเทศ ที่นี่เป็นถิ่นอำนาจของฉัน ทุกอย่างเป็นของฉัน แกคิดจะมาแย่งผู้หญิงกับฉันที่นี่ ฉันจะทำให้แกมาแต่ไม่สามารถกลับไปได้อีก”